Generaal Dwight Eisenhower, Supreme Commander, beweerde dat naast de bazooka, de jeep en de atoombom, de C-47 één van de vier belangrijkste instrumenten was die de geallieerden de overwinning brachten. Onderstaand vind u enkele verhalen om aan te tonen dat de C-47/Dakota terecht zo hoog staat aangeschreven in de geschiedenis. Ik beperk mij tot de Tweede Wereldoorlog, maar er zijn ook verhalen over de C-47 te schrijven die zich afspelen in Korea, Vietnam of tijdens andere conflicten. Wereldwijd vliegen nog steeds honderden DC-3's in verschillende varianten rond. Een hele prestatie voor een toestel dat ruim 70 jaar oud is!

Als Operatie Market Garden op dinsdag 19 september, twee dagen na het begin om de brug bij Arnhem te pakken, verlegen zit om bevoorrading, wordt onder andere Dakota III, KG347, van het 271 Squadron ingezet. Piloot is Flight Lieutenant David S. Lord die een ruime ervaring heeft in bevoorrading droppings, van het Midden Oosten, India en Normandië. Voor zijn inzet over Burma had hij het DFC ontvangen.

Tijdens de briefing wordt de piloten verteld dat door het slechte weer er geen jachtvliegtuig bescherming zal zijn en dat er op 300 meter hoogte gedropt dient te worden om accuraat te zijn,... en dat de Duitse luchtafweer nu ingeschoten is! Even na 13.00 uur stijgt de KG347 met nog zestien andere Dakota's het vliegveld Down Ampney en zet koers naar Dropping Zone 'V' ten noordwesten van Arnhem. Als lading heeft KG374 acht munitie containers aan boord. De dikke bewolking over de Noordzee gaat over op een dichte mist en navigator F/O Harry King moet zijn koers uitrekenen, omdat hij de kustlijn niet kan zien. Ondanks het niet al te beste weer weten de mannen aan boord dat de bevoorrading vanuit de lucht de enige mogelijkheid is om de para's op de grond bij te staan en het nog even langer vol moeten zien te houden tot deze ontzet kunnen worden.

Tegen drie uur verteld King aan Lord dat ze nu nabij de Rijn zijn. KG374 zakt door de bewolking en nadert Nijmegen en verderop ligt de Rijn. Vliegend op 500 meter hoogte wordt het toestel omgeven door luchtafweer. Binnen een paar minuten wordt de stuurboord motor getroffen. Stukken metaal slaan door de dunne huid van het toestel maar niemand van de acht bemanningsleden raakt gewond. Maar de C-47 is in problemen, vlammen en rook sloegen van de motor over de vleugel. Het was nog vier minuten naar de DZ. Met de vleugel nu geheel in vlammen wordt de DZ bereikt. Als King zijn positie verlaat om te helpen met het naar buiten duwen van de containers blijken de rollers beschadigd door de beschietingen. Met de hand worden zes containers naar buiten gewerkt. Omdat er nog twee aan boord zijn besluit Lord een tweede 'going in' te maken.

Onwetend van het feit dat de DZ in handen is van de Duitsers draait Lord de Dakota. Ondanks het moordende grondvuur wacht de bemanning op het groene licht en duwt de laatste twee containers naar buiten. Lord geeft daarop het teken aan de mannen dat ze het toestel moeten verlaten. King helpt de anderen met het omsjorren van hun parachute en staat in de deuropening als de brandstof in de rechtervleugel explodeert. King wordt naar buiten gesmeten door de plotselinge beweging van de Dakota. In een reflectie trekt hij aan de parachute ring. Terwijl hij snel naar de aarde zweeft, stort KG374 in een nabijgelegen veld neer waarbij de andere zeven bemanningsleden omkomen:
F/Lt. David S.A. Lord, piloot (30 jaar)
F/O Richard E.H. Medhurst, copiloot, (19)
F/O Alexander F. Ballantyne, radio bediener, (25)
Dvr. Leonard S. Harper, (29)
Cpl. Philip E. Nixon, (29)
Dvr. James Ricketts, (27)
Dvr. Arthur Rowbotham, (28)

King weet aansluiting te vinden het 10th Battalion Parachute Regiment. Maar de volgende dag moeten hij en 61 anderen zich overgeven aan de Duitse troepen. King verdwijnt voor 10 maanden in het Stalag Luft I, voor hij op 13 mei 1945 weer in Engeland is. King gaat op verzoek van het Air Ministry terug naar Arnhem om KG374 aan te wijzen en de slachtoffers te identificeren.

Op 13 november 1945 wordt aan Lord als enige van het Transport Command postuum, de hoogste onderscheiding voor heldenmoed binnen het Britse Koningrijk, het Victoria Cross uitgereikt en de Nederlandse regering beloond Harry King met het Nederlandse Bronzen Kruis. In 1974 wordt in de kerk All Saints in Down Amptey een 'glas in lood' onthuld als nagedachtenis aan het 271 Squadron en aan David Lord en zijn bemanning.

Op 17 september 1944 starten talloze C-47 volgepakt met paratroopers en zwevers op sleeptouw richting Oost Nederland. In korte tijd is de omgeving daar ondergesneeuwd met parachutes en zweefvliegtuigen. Waren de geallieerden eerst van mening dat de zwever een eenmalig inzetbaar voertuig was, nu bleek, met het voorjaarsoffensief tegen Duitsland in 1945, dat er een tekort aan zwevers zou kunnen ontstaan. Besloten werd die zwevers die gemakkelijk ten velde te repareren waren te bergen. Een probleem bleek alleen dat de najaarsregens de landerijen doordrenkt hadden. Er werd een techniek bedacht waarbij een 30 meter lange stalen mat voor de zwever werd gelegd. Aan het einde stonden twee palen aan weerzijden van de mat met de sleepkabel daartussen gelust.

Een C-47 werd uitgerust met een zes meter lange paal aan de achterzijde die in vlucht neergelaten kon worden. Een kabel die van een lier uit de romp liep werd via de paal geleidt. Aan het einde van de kabel was een haak aangebracht. De C-47 naderde met een snelheid van 100 mijl (160 km/u) de twee palen waartussen de sleepkabel hing. Zaak was om de paal aan de C-47 langs die kabel te slepen tot de haak 'pakte'. Zodra dat gebeurde werd het contact met de paal onder de C-47 verbroken en begon de lier te slepen. De lierbediende trok de kabel geleidelijk strak tot de zwever ook en snelheid had bereikt van 100 mijl per uur.

De kabel had dan een lengte bereikt van 400 meter! Zodra de snelheid opgevoerd was tot 120 mijl (kleine 200 km/u) werd de kabel tot de normale sleeplengte ingerold. Indien gewenst kon de kabel daarna aan de C-47 gekoppeld worden om eventueel een tweede zwever op te pikken met de eerste op sleep! Op de foto hierboven is een C-47 te zien die een dubbele 'snatch' gaat doen. C-47 piloot is hier Lt. Edward L. Jett en de crew chief Sgt. Louie Winters zorgt dat na de pickup de kabel van de haakpaal wordt gehaald en de haakpaal weer laat zakken voor de tweede run. Eventueel kan de crew chief de kabel bij nood te kappen met een bijl, bijvoorbeeld als de snelheid onder de 90 mijl (150 km/u) dreigde te komen.

Voor de bergingsoperatie na Market-Garden, die van oktober 1944 tot januari 1945 liep, werden vijf C-47 ingezet.

Eén C-47 krijgt een overwinning op zijn naam tijdens een luchtgevecht. Tijdens een vrachtvlucht van Burma naar china wordt een C-47, gevlogen door Captain Hal Scrugham en Lt. Elmer Jost, besprongen door 2 Japanse 'Zero' gevechtsvliegtuigen. De C-47 duikt naar de grond en weet de eerste Zero eruit te manoeuvreren waardoor deze geen treffer kan plaatsen. De tweede Zero calculeert de hoogte verkeert in en ramt het dak van de C-47. De Zero slaat daarop tegen een heuvel te pletter. De C-47 met haar open dak als een cabriolet weet veilig te landen en krijgt een officiële luchtoverwinning toegewezen!

De moeilijkste parachutisten dropping vind plaats op 16 februari 1945 wanneer een sprong wordt uitgevoerd op Corregidor Island, gelegen in de Baai van Manila.

Drie bataljons van het 503rd Parachute Infantry Regiment, samen met een Airborne Egnineer Company en een Battery Parachute Field Artillery krijgen een bijna onmogelijke taak te vervullen. Omdat de DZ (dropzone) maar 350 meter bij 250 meter meet, kunnen vanuit de vijftig C-47's maar 6 tot 8 man de sprong wagen zonder het risico te lopen naast de steile klippen te landen. Ieder toestel moet dus de 'run-in' drie maal maken!

Maar de opzet slaagt en op 27 februari is het eiland ingenomen. Er zijn dan 4500 japanners omgekomen, honderden worden in opgeblazen tunnels bedolven. Slechts twintig Japanners worden gevangen genomen. De Amerikanen verliezen 225 manschappen en 645 raken gewond in een luchtlandingoperatie die voor velen als de meest uitdagende wordt gezien.