Het beschermde historische landschap van Omaha Beach in Frankrijk was onmogelijk te gebruiken voor ‘Saving Private Ryan’. Associate Producer Kevin de La Noy en zijn Location Managers bezochten verscheidene stranden in Groot-Brittannië. De enige plaats die in aanmerking kwam lag bij Sheringham, Norfolk. Toen de Britse regering gevraagd werd om militaire figuranten te leveren en te trainen, kreeg men geen gehoor. Direct week Spielberg uit naar Ierland. De filmmakers hadden goede ervaring opgedaan tijdens het maken van Mel Gibson’s ‘Braveheart’. Het Ierse leger FCA, Forsa Cosanta Aituil, werkte graag mee aan dit nieuwe project. En toen de locatie scouts de kust van County Wexford bekeken en zagen dat dit ontzettend de contouren van Omaha Beach bezat, was de knoop snel doorgehakt. Terwijl in Hatfield hard werd doorgewerkt aan het filmdorp, vertrok de filmploeg naar de zuid-oost kust van Ierland.

Het was de bedoeling om te beginnen met de landingscène, maar ‘Omaha’ was nog niet gereed. Dus werd eerst naar Screen uitgeweken, vijf kilometer in het achterland, om daar te filmen op vrijdag 26 juli 1997, hoe Miller zijn groep door het ‘Franse’ landschap leidt.

Aan de Ierse kust werd ondertussen de laatste hand gelegd aan de afwerking. Een prominente observatiebunker met rechts daarvan een met zandzakken verstevigd mitrailleursnest markeerde de zogenaamde ‘Exit D-1’ richting ‘Vierville’. In het achterland was een enorme kazemat opgetrokken van hout en gips waarin een 150mm kanon geplaatst was. Als voorbeeld werd een kazemat type M272 van de Batterie de Longues gebruikt. Hier werd wel met waarheid gespeeld, want dit type M272 kazemat was niet in de omgeving van Vierville te vinden. Rondom de complexen werden loopgraven aangelegd en ‘bomkraters’ gegraven. Op het strand werden 500 zogenaamde hedgehogs (stekelvarkens) geplaatst en schuin opgestelde houten palen voorzien van ‘Tellermine’, allen voor het tegenhouden van de landingsboten. Helaas is er een fout in opgetreden. De meeste schuin geplaatste houten palen ‘wijzen’ naar de zee, terwijl deze eigenlijk andersom moesten staan, richting de kust. In later geschoten scènes staan ook een aantal goed geplaatst zodat het niet echt overduidelijk opvalt.

Sinds eind januari 1997 was Art Director Alan Tomkin, in opdracht van Production Designer Tom Sanders, al begonnen met het verzamelen van Amerikaanse en Duitse voertuigen en het laten fabriceren van zes Waco zweefvliegtuigen en twee ‘Tiger’ tanks. Verder zocht hij naar landingsboten. In de woestijn van Palm Springs werden 10 LCVP's gevonden in redelijke staat. Deze werden naar St.Austell in Cornwall verscheept om gerestaureerd te worden. Twee in Engeland gebouwde LCM's (in een andere uitvoering dan de door Amerikanen gebruikte versie uit 1944) werden gevonden in de Boston Boatyard in Oreston, Plymouth. De LCM’s zouden dienen als de aanvalsboten voor de groep van Miller. De LCVP’s dienden als achtergrond. Hier werd wel gerommeld met de waarheid, de Rangers landden op 6 juni 1944 in LCA's met een Britse stuurman.

Op maandag 29 juli 1997 was het zover, Steven Spielberg riep ‘action’ en opnieuw onstond ‘Bloody Omaha’. Om het realistisch op de film te krijgen had Spielberg, Janusz Kaminski wederom gecontracteerd. Kaminski, ook verantwoordelijk voor zijn prijswinnend camerawerk voor ‘Schindler’s List’, liet de coating van de lenzen verwijderen. Hierdoor ontstond een diffuus effect wat overeenkwam met de lenzen uit de jaren 40. Tijdens het ontwikkelproces werd tevens het kleur gebruik fletser gemaakt. Ook werden tijdens de gevechtscènes 90-graden en 45-graden sluiters gebruikt in plaats van de gebruikelijke 180-graden sluiter. Dit verklaard het ‘hakkelige’ karakter en strepen trekkende beeld in sommige scènes. Het effect dat zo gecreëerd werd bracht de strijd nog indringender naar voren, de kijker ervaart het alsof hij er midden in zit. Het is niet langer een camera die het vastlegt, de lens wordt een ooggetuige die mee beweegt en mee voelt. Dat er bloedspetters op de lens zitten stoort niet, we zijn getuigen van een drama in ontwikkeling, de getuige (de oorlogsverslaggever) probeert ook dekking te vinden, hij heeft niet langer belang bij ‘mooie’ plaatjes, zijn schokkende getuigenis trekt de kijker in het bloedbad.

Als de klep van de LCM valt, start de oorlog. Schokkend is dat gelijk de eerste mannen bij de klep de volle laag van een machinegeweer krijgen. Om aan de moordende kogels te ontsnappen springen jongens over de reling om vervolgens met hun zware bepakking te verdrinken. Rauw en ruw worden we twintig minuten meegesleurd in de dood en verderf, angst en afschuw. Naamloos zonder aanzien des persoon sneuvelen jonge mannen zonder maar een schot gelost te hebben. Vuur vreet aan rennende soldaten die een brandende LCVP verlaten, explosies rukken armen en benen af als de arme drommels op een landmijn stappen.

Veertig stuntmensen, waaronder amputees, laten zich meters wegblazen om met afgerukte ledematen neer te ploffen. Afschuwelijke verminkte poppen liggen over het rode strand gezaaid. Hulpgeroep om hun moeder gaat verloren in het kabaal van explosies. Bij het meerdere malen bekijken van deze scènesvallen de details op. Bijvoorbeeld dat er een soldaat is die een typemachine bij zich heeft.En dat het gebruik van de opblaasbare 'zwemband' niet alleen gebruikt werd door de manschappen,maar ook om materieel drijvende te houden (zie derde foto van onder af).

Ondanks het meer dan indrukwekkende vuurwerk op Omaha Beach in 'Saving' werd er natuurlijk niet met scherp geschoten. Losse flodders, meer dan een miljoen, zorgden voor een mondingvlam uit de vuurwapens. De inslagen van kogels en mortieren koste heel wat meer moeite om aan te brengen. Het blijft schokkend te zien hoe een GI getroffen wordt in het voorhoofd. Op het voorhoofd was een plaatje met een rotje gemonteerd, keurig weggeschminkt, zodra dit uiteenspat liep een kleine spanning naar een klein luchtkanon dat op de rug zat. Hierin zaten 'bloed en haarresten' die een milliseconde na het inschot voor het uitschot zorgde. Er werd voor dit soort opnames veel gebruik gemaakt van zogenaamde 'Asprodets', een weinig rook produceerend rotje. Er waren voor 'Saving' 17.000 nodig. Soms werden ze met de hand of via de computer ontstoken, maar het meest overtuigend was als het synchroon liep met het schot van een wapen en dan een treffer maakte in het slachtoffer. Dit werd via een zender gedaan. Via de trekker van het wapen werd het via een radiosignaal aangestuurd, en dit werkte buitengewoon 'trefzeker'.

Via luchtslangen in het zand begraven kon men inslagen nabootsen in het zand, door onder hoge druk lucht er uit te schieten. De explosies van mortieren en granaten werden gemaakt door cilinders gevuld met perslucht en voorzien van een flens van 15 centimeter. Daarover heen was een kegel van 1.50 meter geplaatst gevuld met water en zand. Er werden acht van deze cilinders gebruikt. Eén van deze cilinders laat heel dramatisch een stuntman wegvliegen waarop we zien hoe hij zonder been neer ploft.

Ondanks het realistische karakter in de eerste 20 minuten van 'Saving Private Ryan', zijn er toch enkele zaken in de dialogen geslopen die niet correct zijn. Miller en Horvath discuseren onder vuur of ze op de goede plek zijn beland. Ja, het is nabij Vierville-sur-Mer. Maar toch beweerd Captain Miller dat de DD tanks allemaal zijn gezonken en dat er geen tank ondersteuning is. Toch is er in een kort shot in de rook de koepel van een Sherman tank te zien als de mannen het water uit waden. Ook dat er geen DD tanks zouden zijn geland, klopt niet. Juist in deze sector, DOG, werden alle DD tanks op het strand gezet, anders dan in de sector EASY en FOX waar slechts 5 van de 32 DD tanks aan land kwamen.

Een zeer dramatische scène die het zinloze sterven benadrukt is met de drie ’medics’ (waaronder Wade). Hulpeloze woede om het leven te redden van één van hun officieren terwijl om hun heen de chaos compleet is. Deze scène is het waard meerdere malen te zien. Let eens op de linker hospik. In de kakofonie van rondvliegend staal, is er opeens een felle 'ping' te horen. Een kogel treft de hospik in de zij van zijn lichaam en vliegt er via zijn veldfles weer uit. We zien het water uit het gat lopen dat even later overgaat in een straaltje bloed. De choreografie is perfect, wanhoop acteren van hoog niveau, zonder nadenken duwt de hospik bij zich zelf een stuk verband op de wond.

Ondanks deze barrage van vuur weten Miller en zijn mannen toch een doorbraak te bewerkstelligen bij DOG One. Waarna in snel tempo de Duitse verdediging overrompeld wordt en uitgeschakeld. Een iets geflatteerd gebeuren daar dit op 6 juni 1944 verre van gemakkelijk ging vanwege de enorme mijnenvelden die aangelegd waren. Maar in 'Saving' moest het wel op deze manier, het publiek kon echt niet langer dan 20 minuten dit soort actie verwerken. Verplaats u terug naar de soldaten op de stranden die uren aaneen in deze hel verbleven.

Het eerste deel van Saving Private Ryan komt zo tot een einde, welke voor menige kijker een zucht van verlichting geeft. Sergeant Horvath vult weer een blikje met zand als souvenir, Carpazo vindt een mooie Duitse dolk en 'Fish' Mellish barst in tranen uit,... Captain Miller drinkt uit zijn veldfles en blikt met Horvath over het slagveld van Omaha Beach, welke bezaait ligt met lijken, waarop Horvath zegt: 'That's quite a view'. Miller beaamt het: 'Yes it is. Quite a view'.

In de volgende scène 'pant' de camera over de slachtoffers die in de branding en op het strand liggen, tussen dode vissen en het bloeddoorlopen zeewater wat stuk slaat op Omaha Beach. Traag trekt de camera door, naar één dode GI,... op de rugtas staat zijn naam; 'RYAN.S'

---