Deze website waar u zich op bevindt draagt de naam 'Strijdbewijs', en rechtvaardigt het dan dat er een artikel op staat waar geen werkelijke strijd om geweest is? Jawel, het onderstaande object is gebouwd ten tijde van de 'Koude Oorlog', een dreiging die gelukkig nooit in een werkelijke oorlog is geëscaleerd,... Deze zogenaamde 'Koude Oorlog' had zomaar om kunnen slaan in een Derde Wereldoorlog. Tijdens de 'Koude Oorlog', die zich afspeelde tussen 1945 tot de val van De Muur (1989), en de hereniging van Oost-en West Duitsland (1990) waren de NAVO troepen aan de grens met het Warchau Pact constant paraat om een eventuele aanval door de Sovjet Unie te pareren,... ze waren gereed voor de 'strijd',... en hieronder is het 'bewijs',...

In de zomer van 2019 werd ik gewag van 'Area 1' in een onbeduidend foldertje dat in een laadje lag van het Duitse zomerhuisje dat we hadden gehuurd. Het foldertje ging over boswandelingen in het zuiden van de Duitse deelstaat Rheinland-Pfalz. Meer als 'Area 1' en waar te vinden, stond er niet bij. Omdat 'Area' niet bepaald erg Duits klinkt, was de nieuwsgierigheid gewekt. Een korte speurtocht op het internet gaf wel meer informatie, al bleef het beknopt. Via Google Maps werd de lokatie gevonden,... Het werd tijd om het object nader te onderzoeken. Dit bleek makkelijker gezegd dan gedaan, want ter plekke wordt er niet op gewezen waar het te vinden is.

Om het u iets gemakkelijker te maken: de coördinaten parkeerplaatsje: 49° 4'16.85" N ~ 7°40'24.06" O , coördinaten 'Area 1': 49° 4'1.85" N ~ 7°40'0.69" O

Het complex Area 1 ligt op zo'n 3 kilometer ten zuidwesten van Fischbach bei Dahn in Rheinland-Pfalz. Verlaat Fischbach via de Bitscher Straße (L478) richting Ludwigswinkel. Na zo'n 700 meter linksaf. Na een kilometer passeert u de eerste afslag rechts naar Ludwigswinkel. Na 700 honderd meter wederom een afslag naar Ludwigswinkel maar u houdt de bocht naar links aan (Ludwigswinkel ligt rechts met bos aan de linkerzijde). LET OP,... Na een 200 meter nadert u wederom een bocht, en ziet u aan de rechterkant van de weg van deze bocht een bospad ingang met een klein parkeerplaatsje, ga dit in. Er staat een waarschuwingsbord, een rond bord met een witte rand (verboden voor voertuigen), en verder geen aanduidingen. Het is een kilometer te voet het bos door om het complex te bereiken (of stiekem even met de auto). Op het bospad, ga naar 250 meter rechtsaf, en na 500 meter wederom rechtsaf. U wandelt nu naar het complex.

Het eerst wat u ziet is een groot gebouw met een uitkijk/verkeerstoren. Het complex stond bekend als 'Special Ammunition Site' (SAS). Dat men het belang van de historische waarde ervan inziet bewijzen de tiental verduidelijkende informatieborden in het Duits, Frans en Engels. In de SAS was dus een speciaal munitie depot, een depot van onder andere nucleaire granaatkoppen voor verschillende raketten en artillerie kanonnen. Volgens het informatiebord werd het complex beveiligd alsof het Fort Knox betrof. Mocht het ooit zover zijn gekomen dat de Sovjet troepen een aanval op het westen zouden hebben gestart, dan was de zogenaamde Fulda-Lücke, door de Navo als 'Fulda Gap' aangeduid, de plek waar Russische tanks richting de Rijn zouden zijn getrokken. Bij Fulda was het terrein vlak genoeg om tanks te laten oprukken. Vanwege deze dreiging was de benodigde munitie opgeslagen ten westen van de Rijn. Mocht er dreiging zijn, dan werd de munitie naar het oosten gebracht naar de daarvoor ingerichte plaatsen. Area 1 was geen complex waar vandaan raketten werden gelanceerd.

Het wordt gelijk duidelijk dat de beveiliging groot was. Naast het nu verdwenen grote toegangshek ligt het hoofdgebouw met de prominente wachttoren. Hier was een kleinere bezoekers toegang, uitgerust met een tourniquet poort. Deze bestaat nog en de deuren die ooit in het gebouw hebben gezeten zijn verdwenen, dus kunt u rustig een blik aan de binnenzijde werpen. In de eerste grote kamer stond in 2019 het geraamte van een meldkamer console.

Na het bezoek aan het commandocentrum kunt u nu het complex rondlopen. Aan de achterzijde is een grote garage te vinden. Wat opvalt is dat alles uit beton is opgetrokken, maar niet als dikke zware bunkers. Aan het einde van de jaren zeventig en begin van de jaren tachtig van de vorige eeuw werden er elf kleine betonnen gevechtsbunkertjes aangelegd. Van hieruit kon het complex verdedigd worden door soldaten die uitgerust waren met het M-16 geweer en eventueel het M60 machinegeweer. Met slecht weer, zoals regen, zware sneeuwval en mist waren de bunkertjes bemand omdat het zicht vanuit de wachttoren dan te minimaal was. In 1990 zijn er negen van de elf bunkertjes ontmanteld. Wat opvalt is dat de natuur nu een vrij uitzicht heeft ontnomen rond het complex, het struikgewas en boompjes nemen langzaam het terrein over.

Vervolg uw wandelroute via de rechterzijde van het complex, via de zogenaamde 'Bunkerallee'. Deze weg, aangelegd in de jaren vijftig, leidt langs de eerste opslag bunkers. In die jaren was dit gebied door het bos ontrokken. Het gebied van Area 1 werd ontbost in de jaren zeventig toen het uitbreidingsprogramma, het 'Long Range Security Program', werd opgezet. Tot aan de sluiting van het complex bleef men de vegetatie rond Area 1 laag houden. Na het sluiten van het complex werd alles onderzocht op vervuilde grond en of er radioactive straling was achtergebleven. Nadat alles 'schoon' werd verklaard, werd er weer in 1995 begonnen met rond het complex bos aan te planten.

In Area 1 zijn dertien bunkers te vinden van het oude model (op de luchtfoto te herkennen aan het bredere dak). Verder zijn er vijf later gebouwde bunkers die herkenbaar aan het smalle dak. Naast de hoge toren bij het commandocentrum, waren er verder vier wachttorens te vinden rond het complex (zijn nu verdwenen).

Om de bunkers te beschermen tegen ongeoorloofde indringers waren er verschillende beveiligingsmaatregelen getroffen. In de jaren zeventig werd het zogenaamde 'Weapon Access Delay System' (WADS) aangelegd. Om binnen te mogen gaan moest men zich melden via een intercom aan het 'Site Security Controle Center'. De eerste barrière was een zware uitbouw van zwaar verzinkt gaas. Vervolgens kwam men dan bij de versterkte toegangsdeuren van de bunker. Om binnen te komen moest men een speciaal soort van 'krik' gebruiken. De dubbele deuren werden via pneumatische cilinders geopend.

Eenmaal binnen kon men niet direct bij de munitie komen. Deze was geheel afgedekt met dikke deken van rollen concertina wire (Scheermes prikkeldraad) dat via elektrische lieren naar het plafond kon worden gehesen. Tevens waren tegen het plafond op afstand te bedienen CS-gas (traangas) containers aangebracht.