Ze worden in ’A Bridge Too Far’ niet bij name genoemd, maar de 23rd Field Company, Royal Canadian Engineers was de eenheid welke de vastzittende luchtlandingtroepen uit Oosterbeek zouden halen. Op 21 september vertrokken commandant van de 23rd Cdn Fd Company Major Mike L. Tucker, en Lt. Russ Kennedy naar Nijmegen, voor overleg met de commandant van de Royal Engineers van de 43rd Division, Lieutenant-Colonel W.C.A. Henniker. Gelijkertijd vertrok de 23rd Cdn Fd Company vanuit Hechtel richting Grave met hun bruglegger materiaal. In Grave werd de 23rd opgevangen en begeleid naar het zuiden van Nijmegen, waar de eenheid rond 17.00 uur arriveerde.

In de dagen daarna bleef de 23rd Field Company in Nijmegen en wachtte op orders. Op 24 september trok de 23rd naar het noorden, maar keerden weer terug rond 13.00 uur naar hun startpunt, het zuiden van Nijmegen. Lt. Kennedy, samen met sergeant Barnes en Sapper McKee, maakten een verkenningstocht met de 260 Field Company, en meldden later dat een groep van honderd Poolse paratroepers de Nederrijn waren overgestoken, om hulp te brengen aan de vastgepinde Britse para’s. Hiertoe had de 260 Field Company hun aanvalsboten gebruikt om de Polen de rivier over te zetten, waarbij er een constant gevaar was van Duitse mortieren .

De commandant van de 23rd Canadian Field Company, Major Tucker bezocht een meeting met de ‘O’ (Order) Group van de commandant van de Royal Engineers 43rd Division om 10.00 uur op 25 september. Hier werd duidelijk dat er geen enkele andere optie was, dan de vastzittende para’s in Oosterbeek terug te halen over de rivier. Er werd besloten dat de 23rd Field Company, Royal Canadian Engineers met hun stormboten zouden worden ingezet, maar vanaf welk punt, dat was nog niet helemaal duidelijk. Om 17.00 uur werd een nieuwe meeting gepland, georganiseerd door de ‘O’ Gp van 130 Brigade. Om een ‘jump-of’ punt te bepalen, ondernamen Major Tucker en Lt. Kennedy een verkenning ter hoogte van Valburg. Het grote probleem hier was dat de grond erg dras bleek te zijn, welke verre van geschikt was voor de zware voertuigen. Er werd een treinstation gevonden met een groot laad-en los terrein. In een nabij gelegen laan was ruimte om de voertuigen met de bruggen in te zetten. De 23rd Company kreeg de order om hun spullen op te pakken, en naar het noorden te vertrekken. Ondertussen onderzochten, Lt. Kennedy and Lt. Tate hoe het zat met de posities van de eenheden van eigen troepen en informatie over de Duitsers bij 130 Brigade. Lt. Kennedy was onderhand goed op de hoogte van de gehele omgeving na zijn twee dagen verblijf bij het 3rd Platoon, 204 Field Company (van 22 september tot 24 september) en bij de 260 Fd Coy. Kennedy verwachtte dat deze eenheden steun zouden verlenen aan de 43 Division tijdens de rivier oversteek.

Het konvooi van de 23rd Canadian Field Company, welke om 14.00 uur vertrok uit Nijmegen, bestond uit; 3 Jeeps, 2 Scout cars (met radios), 2 keuken wagens en de 12 sectie 3-tonners. Tevens was in het konvooi een 3-ton truck met 12 monteurs en herstellers van de 10 Canadian Field Park Company, en 17 bruglegger voertuigen. De route naar Valburg was een gevaarlijke weg. Een ander konvooi met aanvalsboten was de vorige dag tijdens het zoeken naar de juiste route, in Duitse handen gevallen en vernietigd. Maar de 23rd wist de goede weg te vinden, en via de smalle weggetjes bereikte het konvooi om 16.30 uur Valburg.

Lt. Kennedy had twee punten gesuggereerd als oversteekplek voor de nachtelijke operatie. De 260 Fd Coy kreeg de order hun aanvalsboten in te zetten, terwijl de 23rd hun stormboten gingen gebruiken. De 23rd kregen 14 stormboten tot hun beschikking en 17 Evinrude buitenboordmotoren. Het konvooi kwam in beweging om 19.15 uur en vertrok naar Stavaste, maar mochten hier pas verder na 19.30 uur om zich verder te verplaatsen. Op ieder kruispunt werd een man afgezet om de juiste richting aan te geven aan de andere wagens in het konvooi. Om 19.40 uur werd de brug van Stavaste bereikt. Het was nog steeds licht, en Duitse granaten kwamen op de weg terecht waarop het konvooi zich verplaatste. Toch werd slechts één man gewond door rondvliegende scherven, toen Sapper Black in zijn arm werd getroffen. De rest van het konvooi bereikte zonder verdere schade hun los plaats. Maar er bleken wel drie vrachtwagens met personeel een verkeerde afslag hadden genomen en achter de brugleg voertuigen van de 20th Cnd Fd Coy waren aangereden, en deze konden niet zo snel meer worden teruggehaald door de 23rd. Het was een groot verlies voor de 23rd, want iedere man was nu nodig, hierdoor werd de werkdruk voor de andere mannen, die al hoog was, extra groot. Lt.Kennedy was verantwoordelijk voor het plaatsen van de voertuigen die gelost moesten worden, zo’n 500 meter vanaf het vertrekpunt aan de rivier.

Om in een appelboomgaard te komen waar de voertuigen in zouden worden gezet, moest een bruggeslagen worden over een kleine sloot. De plek om de boten te lanceren, bestonden uit twee baaien gevormd door drie stroom brekers van basalt die zo’n dertig meter de rivier instaken. De smalste baai was 20 meter breed, en hiervandaan zouden de stormboten vertrekken. Daarnaast, oostwaarts, lag een 60 meter brede baai, deze zou worden gebruikt voor de op en neer operaties van de boten. Een groot probleem was in het losdeel van de baai, deze was spekglad. De oever hier lag onder 45 graden, en liep in hoogte van ruim zes meter tot drie meter, waarbij in het laagste deel de oever ook minder steil was, 15 tot 20 graden. Maar de Canadezen waren nu zo’n eind gekomen, dat deze obstakel gewoon genomen moest worden,… die mannen aan de overkant die moesten daar weg!

Operation ‘Berlin’ begon om 21.30 uur toen de 23rd Fd Coy de eerste stormboot uitzette (de 20th Fd Coy begon twee uur later). Maar de eerste boot bleek vol gaten aan de onderzijde, vanwege het slepen over de met stenen bezaaide grond. De eerste lancering werd dus uitgesteld, tot 21.45 uur, toen de eerste boot echt aan de tocht begon. Deze boot stond onder commando van Lt. J.R. Martin, die een groepje van drie man leidde,… nadat de boot was afgestoken, werd er niet meer daarna van vernomen. Ooggetuigen zouden gezien hebben dat de boot door een mortier werd getroffen, en daarop zonk, met het verlies van alle vier man aan boord. Lance Corporal McLachlan was de commandant van de derde boot, en deze maakte de eerste succesvolle overtocht, door de eerste groep para’s uit Oosterbeek terug te brengen. McLachlan maakte 15 overtochten voor hij werd afgelost door een verse ploeg. Hij voer niet alleen, om 22.35 uur voer ook de stormboot onder commando van Corporal Smith. De oversteek was was prima, en de eerste para’s kropen aan boord, maar toen een mortier naast de boot uiteenspatte dook een ieder weg om te schuilen. De boot liep vol water, en de mannen gingen overboord. Cpl. Smith en vier anderen wisten aan de wal te komen, maar anderen aan boord kwamen om het leven. Iedere 20 minuten werd een boot in het water gezet, en rond 03.30 uur waren alle boten in het water gezet. Maar één voor één vielen de boten uit vanwege gaten in de romp veroorzaakt door Duits vuur of de rotsige bodem van de rivier. Geen enkele boot zou trouwens verder zinken, maar ze moesten opgegeven worden op een gegeven moment als men de veilige oever had bereikt.

Met het naderen van daglicht, werden de condities er niet beter op, vanwege dat de Duitsers de boten beter konden zien. Tegen het einde van de nacht was de situatie hectisch te noemen. Om 04.00 uur voeren nog slechts twee boten op en neer, en werd besloten te stoppen. De laatste boot werd bestuurd door Lt. Kennedy, en hij had ook de grootste lading aan boord, 36 man! Er is berekend dat er ongeveer 150 oversteken werden gemaakt, waarbij gemiddeld 16 passagiers werden overgezet (het minste aantal was 6 man) in boten die normaal 18 soldaten vervoerden . Het is tot op de dag onduidelijk hoeveel para’s uit Oosterbeek werden geëvacueerd, maar de aantallen liggen tussen de 2400 en 2500 man. Onder de mannen die de 23rd Fd Coy uit Oosterbeek weghaalden, was ook Major-General R. E. Urquhart, de G.O.C. 1st Airborne Division.

Slechts enkele verdedigers van Oosterbeek werden meer westwaarts opgehaald door de 20th Fd Coy met hun Britse aanvalsboten. Ze waren twee uur later begonnen, maar stopten ook al om 03.30 uur. Slechts 46 man van de Dorsets ontsnapten, waarbij er één sectie was die een ‘eigen’ aanvalsboot gebruikten, die ze aan de noordzijde hadden gevonden. Er werd nog getracht vier boten van de 20th Fd Coy over te brengen naar de 23rd, maar nadat een boot door Duits mortiervuur werd getroffen werden een twee een niet meer werkende motor had, werd deze poging gestaakt.

De Regimental Aid Post (Eerstehulppost van het regiment) behandelde veel gewonden op draagbaren, zo’n 70 man, zodra deze aan land kwamen. Een honderd man welke lopende gewonden waren kregen ook hulp in de RAP. Hiernaast waren de meeste mannen allemaal doorweekt van het water van de Nederrijn, of de regen die met bakken die nacht was gevallen. Ze kregen droge kleren, maar er was niet voldoende voorhanden. Er werden burgerkledingstukken uitgereikt, waaronder jurken die door hun eigenares werden aangereikt. Sommige mannen kwamen geheel naakt de donkere natte dijk opgelopen, maar de vrouwen blikten nog bloosden, deze helden moesten verzorgd worden. En zo kon het gebeuren dat er opeens een soldaat in een felle bloemetjesjurk zich afmeldde.

Maar de reddingsactie tijdens Operation 'Berlin' was niet zonder gevolgen gebleven voor de Canadese 23rd. De volgende groep mannen lieten het leven tijdens deze nacht (SapperMcKee overleed later aan zijn verwondingen die hij gedurende de nacht had opgelopen):

Lieut. J.R. Martin
L/Cpl M.D. Ryan
Spr D.L.G. Hope
Spr R.G. Magnusson (werd eerst vermist, maar later gevonden op een Duitse begraafplaats)
Spr L.J. Roherty
Spr N.A. Thompson

De volgende mannen raakten die nacht gewond:
Spr D.E. Barnes: gewond
Spr D.E. Francis: gewond
Spr D.J. McCready: gewond
Spr R.T. McKee: gewond (overleed later aan zijn verwondingen)
Spr J.P. LeToqueux: gewond

Stanley Maxted, een Canadese oorlogscorrespondent welke was toegevoegd bij de 1st Airborne Division die hun inspanningen zou vastleggen, was één van de geëvacueerde mannen, en zijn getuigenis kan gehoord worden aan het einde van de film 'Theirs is the Glory' . Origineel was het voor het eerst uitgezonden op de BBC, kort na de evacuatie.
Stanley Maxted: 'At the river we lie motionless - some for hours - until the time comes to scramble over the dykes and onto the banks while the 2nd Army guns thundered their anger on enemy positions. We drag ourselves into a boat. Just now I heard a voice that was sheer music, saying, 'You better step lively boys. It ain't healthy around here.' It was a Canadian voice and these are Canadian Engineers who are manning the assault craft, who hauled them over land under enemy fire through a narrow German flanked corridor, over fields and dykes, to come and get us out of hell across this swift flowing river.'

Vertaling: Stanley Maxted: ‘bij de rivier lagen we geruisloos te wachten – sommigen uren – tot de tijd aanbrak om over de dijken te klauteren en naar de oever, terwijl de kanonnen van de 2nd Army hun woedde donderde op de vijandelijke posities. We hezen onszelf in een boot. Opeens hoorde ik een stem die al muziek in mijn oren klonk, welke zei, ‘Bij de les blijven, jongens, het is hier verre van gezond.’Het was een Canadese stem en deze Canadese Engineers (genie) welke de aanvalsboten (stormboten) bemanden, die ze over land hadden gesleept onder vijandelijk vuur door een zeer smalle corridor, die geflankeerd werd door Duitsers, over velden en dijken, om ons eruit te halen, over een snelstromende rivier.’

Op 26 september, ontvingen de mannen van de 23rd Field Company, R.C.E. het volgende bericht van de Chief Engineer of 30th Corps.
Er stond het volgende: 'On the departure of 1st Canadian Army Troops Engineers from 30th Corps, I should like to thank you and them for their excellent and very courageous work with Storm Boats in the evacuation from Arnhem. The work they did was carried out under very difficult and dangerous conditions of enemy fire and weather, but was exceedingly efficiently done, and was instrumental in the safe return of a very large proportion of Airborne troops'.

Vertaling; ‘Bij het vertrek van de 1st Canadian Army Troops Engineers van 30th Corps, wil ik graag mijn dank aan U overbrengen en aan hen voor hun fantastische en moedige werk met stormboten tijdens de evacuatie van Arnhem. Het werk dat zij verrichtten werd gedaan onder zeer lastige omstandigheden en gevaarlijke condities door vijandelijk vuur en weer, maar was efficiënt gedaan, en was daardoor succesvol in het veilig terug brengen van een zeer groot deel van de luchtlanding troepen.’

De bovenmenselijke uitvoering door de Engineers gedurende nacht, was lange tijd door de meesten niet echt erkend. De mannen die gered werden door hen, hadden andere zaken aan hun hoofd dan de grimmige gezichten van de Canadese genie te aanschouwen in die natte donkere nacht. Maar de geëvacueerden waren meer dan dankbaar, maar het was slechts een voetnoot in het grote geheel, en de redding was snel vergeten. Misschien dat de film ’A Bridge Too Far’ de eerste erkenning bracht. Op 25 september 1989 kreeg de redding over de rivier eindelijk de erkenning die het verdiende in de vorm van een monument op het kruispunt van de winterdijk, waar eens de appelboomgaard lag. Nabij de plek waar de 23rd Field Company, Royal Canadian Engineers hun boten voor het eerst te water lieten.

Na de succesvolle actie, in de nacht van 25 op 26 september 1944, om een deel van de 1st Airborne Division uit Oosterbeek terug te halen over de Nederrijn, bleven nog zo’n 500 para’s achter aan de noordzijde van de rivier. Veel van deze mannen hielden zich schuil en/of werden opgevangen door het lokale verzet. De ondergedoken mannen hoopten erop dat het Britse 2nd Army spoedig de Rijn over zou steken zodat ze zich weer konden aansluiten. Maar in oktober werd al duidelijk, dat er geen plannen waren om de rivier over te steken. Het verzet hield de mannen niet alleen verborgen, maar moest hen ook kleden en voeden, en dat werd allemaal krap. Lt Colonel David Dobie, (commandant van 1st Battalion), zwom op 16 oktober de Rijn over en maakte contact met de Geallieerden. Met het XXX Corps maakt Dobie afspraken om de druk op het verzet te verlichten, en meer mannen te evacueren.

Het XXX Corps geeft wederom de opdracht aan de 23rd Canadian Field Company Royal Engineers (‘The Storm Boat Kings’) om de manschappen en boten te leveren, net als tijdens Operation ‘Berlin’. Als ondersteuning tijdens de nachtelijke operatie, zou Easy Company, 506th PIR, 101st Airborne Division voor de beveiliging zorgen. Doby stelde voor een oversteek ter hoogte van Renkum te gebruiken, en deze de codenaam ‘Digby’ te geven (naar Major Digby Tatham-Warter, een uit het ziekenhuis ontsnapte para, die een belangrijke positie had gekregen als tussenpersoon tussen het verzet, de Geallieerden en de ondergedoken manschappen). Voordat de eigenlijke evacuatie begon, maakten de Amerikanen op de noordelijke oever patrouilles. Om het gebied af te bakenen en de patrouilles te maskeren, schoten bofors kanonnen lichtspoor over de rivier. Als datum voor de evacuatie, die nu de codenaam Operation ‘Pegasus’ had gekregen, werd de nacht van 22 op 23 oktober gepland. Deze datum werd mede ingegeven doordat de Duitsers de burgers in de omliggende dorpen de opdracht gaven hun huizen te verlaten voor 22 oktober.

In het donker verzamelden zich 139 evacués in de bossen, slechts 500 meter vanaf een Duits machinegeweer nest. Merendeel waren mannen van de Britse 1st Airborne Division, maar ook een para van de 82nd Airborne Division, enkele vliegeniers, een paar Nederlandse burgers, en een paar Russen, die naar de Brits/Amerikaanse kant wilden. Er was een constante dreiging van een Duits contact, maar er was slechts eenmaal een korte vuurwisseling, waar niemand bij gewond raakte. Om middernacht flitste een lamp de code ‘V’ van ‘Victory’. Direct werden de boten gelanceerd, en brachten Easy Company van de 506th PIR naar de noordzijde, die een beveiliging legde in een kleine perimeter. In 90 minuten werden alle mannen overgebracht naar de zuidzijde van de rivier, behalve een Rus, die door de Duitsers werd gepakt. Onderwijl waren er in de buurt enkele mortieren gevallen en vlogen er wat kogels rond, maar niks accuraat.

Op 18 november werd, na het succes van de eerste Pegasus, een tweede operatie gepland, ’Pegasus II’. Er waren tussen de 130 en 160 man gepland om over te steken. Maar de oversteekplek lag vier kilometer meer oostwaarts dan de eerste plaats. De grootste groep moest uit Ede komen, en 23 kilometer overbruggen, waarover ze twee dagen deden. Maar het ging geheel fout, mede doordat de Duitsers de beveiliging aan de oevers had opgevoerd. Veel evacués raakten verspreid, onder hen veel burgers en meer vliegeniers. Tijdens een vuurgevecht tussen de Duitsers en een groep soldaten onder commando van Major John Coke van de King's Own Scottish Borderers, kwamen zeker twintig man om het leven, en ook deze groep raakte verspreid. Geen enkele vluchteling stak die nacht over (al staken de volgende twee nachten zeven man succesvol over). In de dagen erna werden veel loslopende vluchtelingen en verzetsstrijders opgepakt of gedood door de Duitsers.

Verschillende hoger officieren waren achtergebleven tijdens de evacuatie vanuit Oosterbeek in September 1944. Maar tijdens ‘Pegasus’ (I) en later via het verzet en andere routes, wisten toch enkele van deze hogere officieren aan de Duitsers te ontsnappen, waaronder: