De 2de gevechtsgroep van de Brigade krijgt in die periode (17 tot 27 augustus) bewakingstaken rond Ouistreham. Hierdoor mist deze gevechtsgroep de uitbraak op 17 augustus van de Irene Brigade richting Varaville dat op 20 augustus wordt bevrijdt. Op 22 augustus, als de Irene Brigade in bivak ligt ten zuidwesten van Pont l'Evêque, brengt ZKH Prins Bernhard een bezoek aan de manschappen.

Op 24 augustus wordt er verder opgetrokken naar de rivier de Risle, richting Pont-Audemer. Als hier de brug gepakt kon worden was er een ontsnappingsmogelijkheid voor de Duitsers afgesneden. Een stootgroep bestaande uit de 1ste en 3de gevechtsgroep, ondersteund door een Belgisch eskadron van de Piron Brigade, en een verkenningseenheid van de 6th Airborne Divison vertrokken in de vroege morgen van de 26ste augustus. De Duitsers hadden zich al terug getrokken over de rivier en hielden de stad Pont-Audemer onder vuur vanaf de hoger gelegen oostelijke oever. Maar de stad was bevrijdt van Duitse bezetting. In de avond, als de 49ste divisie de bezetting overneemt, wordt de Irene Brigade naar Genneville gezonden. Tot op de dag van vandaag wordt de bevrijding van Pont-Audemer gevierd door de Franse bevolking met dankbaarheid aan de Koninklijke Nederlandse Irene Brigade.

Wellicht behoort er wel een kanttekening bij de bevrijding van Pont-Audemer. De Irene Brigade krijgt de eer, maar de Belgische eenheid van de Piron Brigade, waar de Irene Brigade mee optrok, was de eerste die door Pont-Audemer trok. Het jarenlange touwtrekken, wie als eerste Pont-Audemer heeft bevrijdt, heeft tot veel woede en onbegrip geleidt bij onze zuiderburen. De plaatselijke Maquis (het verzet), bij monde van Jules Floques, is er van overtuigd dat de Belgen de eerste waren. De Nederlandse brigade nam wel de rivier oever in het noordelijk gedeelte van de stad in, maar de Belgen hadden toen Pont-Audemer al bevrijdt. Ook andere getuigen en veteranen verklaren dat de Belgen met hun tanks de stad binnentrokken. Nederlandse soldaten die meereden op de tanks, werden vlak voor het binnentrekken verzocht van de tanks te gaan daar deze anders de koepels niet konden draaien.

Nadat de Belgische eenheid verder getrokken was, kwam de Irene Brigade Pont-Audemer binnen. De plaatselijke bevolking heeft de Belgen waarschijnlijk nooit gezien en veronderstelde dat de Nederlanders er als eerst waren. De Belgische luitenant Dewandré kreeg later, vanwege zijn bevrijdingsactie, een uitbrander van generaal Barker (49th Division). Generaal Barker had namelijk zelf deze stad willen opeisen. Ligt hier ergens het punt van ‘oplossing’? Is het mogelijk dat de ruzie over de bevrijding van Pont-Audemer in de minne is geschikt door generaal ‘Windy’ Gale (opdrachtgever om Pont-Audemer in te nemen) om, nog de Piron Brigade, nog de 49th Division de eer te geven, maar de Nederlandse Irene Brigade als bevrijders aan te wijzen? In ieder geval hangt onder de plaquette voor de Irene Brigade nog een plaquette waarop de Belgen, de Britten, de Canadezen en de Nederlanders worden bedankt als de bevrijders van Pont-Audemer

In augustus 1945 werd de Irene Brigade opgeheven en werden de veteranen snel aan de kant geschoven zodat de oude elite van voor de oorlog weer aan de macht kwam. Voor het overgrote deel waren dit officieren die vijf jaar thuis hadden doorgebracht en vonden dat zij weer de orders konden uitdelen aan goed opgeleide, gepokt en gemazelde moderne oorlogsvoering kennende nieuwe lichting officieren. Deze veteranen, die het hoogste offer hadden gebracht, inzet voor de vrijheid van Nederland en Europa, waarvan velen waren gesneuveld, konden opnieuw dienst nemen. Dat dit niet zonder slag of stoot werd geaccepteerd laat zich raden.

Om de naam Irene Brigade in ere te houden werd op 1 juni 1948 het vaandel overgedragen aan het Regiment Prinses Irene, en werd het tot Garderegiment benoemd. In 1952 kreeg het de toevoeging 'Fuseliers'. Kregen alleen de Irenemannen, die daadwerkelijk bij de landing in Normandië betrokken waren, het zogenaamde Invasie-fluitkoort, tegenwoordig is het toegestaan aan iedere fuselier deze eer hoog te houden en het Invasie-fluitkoort te dragen, als eerbetoon aan een geweldige groep mannen, de strijders van het eerste uur die koste wat het kost hun land wilden ontzetten van een fascistische bezetter.

Op 14 mei 1940 ontsnapten 71 marinemannen van de Marineluchtvaartdienst met acht Fokker T.VIIIW watervliegtuigen, via Frankrijk, naar Groot-Brittannië. Op 1 juni 1940 vormden deze toestellen de basis voor het 320 Squadron. Vijf dagen later wordt het tweede Nederlandse squadron in ballingschap opgericht, het 321 Squadron (enkele maanden later werd 321 alweer ontbonden, al werd deze heropgericht in 1942 in Ceylon).

Na een paar maanden blijken de Fokker watervliegtuigen niet meer geschikt voor hun taak, patrouillevluchten over de Ierse Zee, vanwege het tekort aan onderdelen. De Fokkers worden vervangen voor Lockheed Hudsons waarmee het 320 Squadrons onder andere 'roverpatrouilles' uitvoert, bomaanvallen op vijandelijke schepen. In maart 1943 krijgt het 320 de beschikking over de B-25 Mitchell bommenwerper. Ter ondersteuning van de grondtroepen wordt ook het 320 Squadron ingezet tijdens D-Day, op 6 juni, 1944. Als het front zicht langzaam terugtrekt naar het noordoosten ziet het 320 haar terugkeer op Nederlandse bodem snel naderbij komen. Deze dag komt op 14 november 1944 in het Brabantse Helmond.