Een paar honderd meter na het grote monument van Omaha Beach (orientatiepunt: iets voorbij de tennisbaan) ziet u, bijna verstopt, aan de linkerkant een monument. Dit is de plek waar het eerste Amerikaanse oorlogsgravenveld werd ingericht op Franse bodem. De lichamen werden later overgebracht naar The American National Cemetery, bij Colleville-sur-Mer.

In de sector 'DOG' (en EASY-green), van St.Laurent-sur-Mer tot Vierville-sur-Mer, landde het 116th Infantry Regiment (29th Div.) in de eerste golf. De sectoren 'EASY' en 'FOX', ter hoogte van Colleville-sur-Mer, was voor het 16th Infantry Regiment (1st Div.). Vanaf het begin loopt alles fout. De broodnodige steun van tanks, zoals van de DD tanks, daarvan bereiken maar een paar het strand. De meeste waren te ver op zee uitgezet en verzwolgen door de golven. Ook het inleidende bombardement door bommenwerpers was mislukt, de bommen vielen veel te ver landinwaarts. Het goed getrainde Duitse 352nd Division liet de landingsboten rustig naar het strand komen.

Zodra de eerste kleppen vielen van de landingsboten, om 06.36 uur, brak de hel los. In paniek sprongen de soldaten over de zijkanten van de landingsboten en vele verdronken onder het zware gewicht van hun bepakkingen. Dertig man van LCA (Landing Craft Assault) No 1015 werden allemaal gedood door machinegeweervuur. Binnen 7 á 10 minuten had Company A van het 116th Inf. Reg. al haar officieren verloren, 10 minuten later was de aanvalsmacht gereduceerd tot een klein reddingsteam dat probeerde hun makkers uit het bloedkolkende water te redden. Het 116th viel onder het 29th Division van de National Guard Division. Hierdoor was het 116th één grote vriendenkring. Sommigen kenden elkaar van kinds af aan. Van het 1st Battalion waren Company A, B & D gerekruteerd uit de plaatsen Bedord, Lynchburg en Roanoke, Virginia. Uit het 3000 tellende plaatsje Bedford sneuvelden hier op Omaha 23 jonge mannen. Ook drie 'setjes' broers kwamen hier om.

De landingen werden uitgevoerd tijdens het opkomen van de vloed. Terwijl de ene golf gevechtstroepen na de andere binnenliep en het strand vol liep met voertuigen (die vrijwel direct werden uitgeschakeld) was de chaos compleet. De ‘Exit DOG-1’ bij Vierville-sur-Mer was geblokkeerd door een betonnen versperring en er was ook geen doorkomen aan vanwege het aanhoudende regenen van Duits vuur. De USS Texas probeerde met haar enorme geschut de betonnen barrière weg te schieten, maar slaagde daar niet in. De anti-tank muur zou pas rond 17.00 uur in de middag opgeblazen worden.

Hiertoe werd onder bescherming van een bulldozer TNT en C4 naar de muur gebracht. Anders dan op de plaquette staat, zou niet de 121 Engineer Combat Battalion (ECB) daar verantwoordelijk voor zijn, maar de 147th ECB (aldus de veteraan Don 'Ducky' Robertson ). De positie waar de betonnen barrière ooit zat, tussen de rotswand en een kazemat van Wn 72, wordt aangegeven met een bronzen plaquette. In deze kazemat is nog het 8,8cm kanon te vinden dat zo moorddadig huishield onder de landende Amerikaanse troepen.

Vierville-sur-Mer was een zwaar verdedigde positie. Niet alleen was de doorgang versperd met een betonnen muur, ook enkele zware kazematten lagen op dit punt, Wn 72. Iets meer naar het westen, tegen de heuvel op ligt Wn 73. Staande bij Wn 72 ziet men duidelijk het gapende gat van een kleine bunker voor een 7,5cm kanon tegen de heuvel liggen.

Wn 71 ligt globaal boven de bronzen plaquette voor de betonnen muur. Een mooi spoor is hier van te vinden door richting Vierville-sur-Mer te rijden en als men de bocht door is, naar links te kijken om een opvallende machinegeweerpost te zien geïntegreerd in de rotswand. Het is mogelijk om meer sporen boven te bekijken van Wn 71, (ga daarvoor de achterliggende woonwijk in en lopende naar de rand van de klif) maar is alleen interessant voor iemand die alles gezien wil hebben.

Ditzelfde geldt voor het bezoeken van Wn 73. Er is weinig van terug te vinden voor een hele klim- en klauter partij. Toch is het wel voor diegene die alles wil bezoeken de moeite waard. Vooral het uitzicht richting DOG-Green vanaf de kleine kazemat waarin ooit een 7,5cm kanon was geplaatst welke deze sector zwaar onder vuur heeft gehouden. In deze kazemat is nog een kleine beschildering te zien van het doelgebied (naast een inslag van een granaat).

Als u verder klimt in de sector Wn 73. dan langs een interessante bunker. Deze heeft haar schootsveld niet richting het strand maar richting het dorp Vierville-sur-Mer, met name richting de kerk. Verder was hier het zogenaamde ‘versterkte huis’ te vinden. Dit was een doelwit voor de Rangers. De laatste stukken ruïne van het huis zijn in 1990 neergehaald. Er liggen nog wat stukken steen en er is nog een kleine bunker te vinden.

Als u terugkeert van uw klimpartij naar Wn 73, dan kunt u op zoek gaan naar een apart stuk overblijfsel waar de meeste bezoekers geen weet van hebben en aan voorbij lopen. In de betonnen zeemuur (nabij de opgang naar de steiger/restant Mulberry haven) is de mondingsrem van het 7,5cm kanon uit de kazemat van Wn 73 te vinden. De onwetende bezoeker denkt tegenwoordig dat het een asbak is!

In 2014 werd een nieuw sculptuur geplaatst, met de naam 'Ever Forward'. Het toont een soldaat welke een andere uit de golven met zich mee sleurt. Het is geplaatst ter nagedachtenis aan de mannen van de 29th Infantry Division, en dan met name het 116th Infantry Regimental Combat Team. Het gebied rond Vierville-sur-Mer herbergt nog veel resten van D-Day. Bij laag water zijn nog delen van de Mulberry ‘A’ haven te zien. Op de volgende pagina nog een kort vervolg over deze sector, Omaha Beach.

Wn 72, de kazemat voor de 5cm, Toen en Nu
(Boven: als borg voor een barrage ballon tegen vliegtuigen)