Zodra een bruggenhoofd gevormd was na de landingen in Normandië op 6 juni, 1944, was het van belang vliegvelden te creëren vanwaar jagers en jachtbommenwerpers konden opereren om de troepen te beschermen en ondersteunen. Ook zouden deze velden gebruikt moeten worden om goederen aan te voeren en gewonden vanaf te transporteren. Met de eerste golven landingstroepen kwamen ook de engineers (genie) aan land. Eerste taak was het opruimen van obstakels en het slaan van bruggen daar waar nodig.

Vaak onder vijandelijk vuur begonnen de engineers met de aanleg van zogenaamde ALG (Advanced Landing Grounds). In snel tempo werd de grond geëgaliseerd waarover zogenaamde Square Mesh Track (SMT) werd uitgerold. Het door de Britten ontwikkelde SMT bestond uit een zwaar metalen gaas (ruitvorm van 8 x 8 cm) op grote rollen. De eerste vliegvelden in Normandië werden op deze manier aangelegd.

Latere ALG's werden aangelegd met Prefabricated Hessian (Burlap) Surfacing (PHS of PBS). Dit bestond uit, met asfalt, geïmpregneerde jute van 100 meter in lengte met een breedte van ongeveer een meter. Met de PHS/PBS werden stofwolken, gecreëerd door de propellers van de vliegtuigen, voorkomen. Het was niet ongebruikelijk om over de PHS de SMT uit te rollen, 'the best of both worlds'.

Vlak voor dat Amerika bij de Tweede Wereldoorlog betrokken raakte, ontwikkelden men daar de PSP, oftewel; Pierced Steel Planking (ook wel genoemd 'Perforated Steel Plating'). Een andere bijnaam die in gebruik raakte voor de PSP was 'Marsden Matting', een verbastering van Marston, een vliegveld in Georgia, VS waar het voor het eerst werd gebruikt. Een stalen PSP was 3 meter lang en 40 centimeter breed. De platen waren voorzien van 3 rijen ronde gaten (29 in de lengte, 64mm in doorsnee), waardoor de sterkte bewaard bleef maar toch licht genoeg was om gemakkelijk mee te werken. Aan de zijkanten waren haken en ogen aangebracht zodat iedere plaat aan elkaar gehaakt kon worden.

Met 2000 ton aan PSP (60.000 stuks) kon in 175 uur door 100 man een landingsbaan gelegd worden van 1.5 km lengte, met een breedte van 50 meter. In juli 1944 werden de eerste PSP's aangevoerd in Normandië. Maar al snel bleek dat de aanvoer achterbleef bij de snelle voortgang om ALG's aan te leggen. De platen die werden aangevoerd werden daarna vooral gebruikt om standplaatsen voor de vliegtuigen te maken. Ook werden veel platen gebruikt rond tijdelijke kampementen voor het leger. Nadat veel Duitse vliegvelden in geallieerde handen vielen, bleek dat het repareren van vernielde banen en standplaatsen sneller werkte dan het aanleggen van nieuwe banen. Toch bleef de PSP een populaire oplossing die niet alleen gebruikt werd voor het aanleggen van vliegvelden. Er konden simpele bruggetjes uit gebouwd worden, kooiconstructies, afrasteringen en zelfs stoelen werden uit PSP 'gevouwen'.

Op 15 september 1944 hadden de Amerikanen 80 vliegvelden aangelegd en de Britten 76 (en zo'n 20 stuks in het Middellandse zeegebied). Aan het einde van de oorlog hadden de USAAF Engineers 280 vliegvelden gebouwd of bestaande gerenoveerd in Europa. Het PHS verdween al snel uit de oorlogsgebieden. Nu, ruim zeventig jaar na dato kan men nog wel eens een stuk afrastering vinden in Normandië gemaakt uit SMT, maar het wordt steeds schaarser. Ook is dit het geval met PSP. Na de oorlog werden achtergebleven platen dankbaar in gebruik genomen door plaatselijke boeren om als hekwerken te dienen om hun vee achter te houden. De PSP is een opvallende herinnering uit de recente geschiedenis, ze steken mooi roestbruin af tegen de groene achtergrond van Normandië.

In het achterland van Omaha Beach werden zo snel mogelijk na de landingen zes Advanced Landing Grounds (ALG) aangelegd. Naast de grotere tijdelijk aangelegde vliegvelden waren er ook kleinere 'strips', de zogenaamde 'ELS', de Emergency Landing Strip. Eén van de eerste ALG in de sector Omaha Beach, was een 'ELS' op de heuvel nabij St.Laurent-sur-Mer aan één kant en Exit E-1 (Wn 65) aan de andere kant. Al vroeg tijdens de landingen lagen de engineers van 834th Engineer Aviation Battalion te wachten om aan land te kunnen gaan. Met Bulldozers en andere zware machines geladen op een Rhino Ferry, om grond te kunnen egaliseren, lagen ze rond 10.30 uur op de hoogte van Vierville-sur-Mer. In de nabijheid dobberde een LCT met een Headquarters en Service Company. Deze groep zou een ALG aan leggen nabij St. Pierre-du-Mont, maar een doorbraak die kant op zat er op 6 juni niet in, de Duitse verdediging was hardnekkig. Enkele pogingen om de kust te bereiken mislukten, en de Duitsers begonnen hun geschut op hen te richten. De US Navy gaf de order aan 834th EAB dat ze zich moesten terug trekken. De LCT kon dit op eigen kracht, maar de Rhino Ferry werd door de US Navy weggesleept tot op de hoogte van de voor anker liggende Troopships.

Pas de volgende dag, op 7 juni, kwam het 834th EAB aan wal bij Exit D-3 (nabij Les Moulins). Maar vertrekken naar St.Pierre-du-Mont zat er niet in, de Duitsers hadden die hoek nog stevig in handen. Scouts zochten in de omgeving naar een alternatief, en deze bleek vlak bij te liggen, op de heuvel bij St.Laurent-sur-Mer. Groepjes genie personeel gingen direct aan het werk om het gebied van landmijnen te ontdoen. Andere groepjes soldaten gingen op zoek naar hinderlijke Duitse scherpschutters, want eerder kon er niet gewerkt worden in de open lucht boven op de heuvel. Zodra men het veilig genoeg vond, rolden de Bulldozers het terrein in en begonnen de zaak vlak te schuiven. Al vroeg in de middag cirkelden er reeds vliegtuigen met invasiestrepen boven het vliegveld in wording. Van bovenaf had het al duidelijk de contouren van een landingsbaan, 1035 meter lang en 30 meter breed.

Met de engineers waren ook luchtverkeersleiders meegekomen van de Army Air Force. Deze konden met hun radio verbinding maken, maar eigenlijk alleen maar om te waarschuwen dat er geen verharding nog was aangebracht, want die was nog onderweg met een landingsboot. Jachtvliegtuigen bijna zonder brandstof en zonder munitie trachtten er toch te landen. Ook een C-47 om gewonden op te halen, poogde binnen te komen, maar deze werd weggestuurd vanwege dat Major-General Quesada binnenkwam. General Elwood R. Quesada was commandant van de 9th Tactical Air Command. Hij bracht een nieuwe taktiek in het veld, een Forward Air Controller (FAC) reed mee in een tank direct aan het front, en stuurde jachtbommenwerpers aan op zijn aanwijzingen. Hiermee was de zogenaamde Close Air Support geboren, en kon met grote accuratesse een luchtaanval bijdragen aan een doorbraak door de grondtroepen. Nadat de generaal geland was, kwam de C-47 over het hobbelige veld binnen. General Quesada keerde dezelfde dag terug naar Engeland, en belde direct naar het hoofdkwartier van de 9th Air Force, om vol ongeloof te vertellen wat hij meegemaakt had, 'een 3000 voet lange landingsbaan met brandstof, munitie en voorraden, en het is niet meer dan een modderige strip!'

Ook werd een hospitaal opgesteld op het terrein van het vliegveld. Hier werden gewonde soldaten opgevangen, voor evacuatie naar Engeland. Eén van de eerste evacuaties werd uitgevoerd door 806th Sanitary Evacuation Squadron (31st Transportation Group), toen deze 18 gewonden vanaf het veld het Kanaal overvlogen. Deze zogenaamde 'mercy flights' waren speciaal uitgeruste toestellen als 'vliegende ziekenhuizen' compleet met verpleegsters. Officieel staat 9 juni als datum dat het veld, met de naam E-1 (naar exit E-1) operationeel werd. Op 15 juni werd het door de 9th Air Force overgedragen aan 'Service Command', en exclusief hoofdzakelijk gebruikt voor aanvoer van goederen en de evacuatie van gewonden, en kreeg het de aanduiding T-1 (later de aanduiding A-21C). De 31st TG zou in juni 4400 gewonden vervoeren en juli 6590 gewonden, vanaf de ALG's A-21C en A-1 St. Pierre-du-Mont. Na de zware storm welke de Mulberry haven van Omaha verwoeste op 19 juni, werd via A-21C een enorme hoeveelheid luchtvracht binnengevlogen. Op 25 september 1944 werden operationele vluchten vanaf A-21C gestopt en werd het veld weer landbouwgebied.

Na het opbouwen van het vliegveld A-21C bij St.Laurent-sur-Mer, vertrok 834th Engineer Aviation Battalion naar St.Pierre-du-Mont om daar A-1 aan te gaan leggen. 834th EAB ontving later de Presidential Unit Citation voor hun inzet op D-Day en daarna. 834th EAB zou later ook nog A-9 aanleggen bij Le Molay. Bij het voormalige vliegveld staat tegenwoordig een monumentje en een bord met historische informatie.

Nog tijdens de opbouw van A-21C bij St.Laurent-sur-Mer, stuurde 834th Engineer Aviation Battalion al een eenheid op 9 juni om voorbereidende werkzaamheden te gaan ondernemen aan A-1 bij St. Pierre-du-Mont. Op 13 juni werd de 1525 meter lange landingsbaan officieel operationeel verklaard. De landingsbaan van 40 meter breed bestond uit Square Mesh, en de parkeergebieden uit PSP. Officieel was het de standplaats voor de 366th Fighter Group. Maar er kwam van alles binnen, vliegtuigen met tekort aan brandstof of munitie. Zoals al eerder aangegeven vertrokken hier ook de C-47's van 806th Sanitary Evacuation Squadron om gewonden af te voeren.

Op 5 september 1944 werd het vliegveld A-1 bij St.Pierre-du-Mont alweer opgeheven vanwege dat de Geallieerden steeds dieper Frankrijk introkken. Al snel werd het weer door de lokale boeren in bezit genomen, en tegenwoordig is er geen spoor meer van te vinden, alleen een klein monument herinnert aan de enorme activiteit die zich hier in de zomer van 1944 afspeelde. Om het monument te vinden moet men even scherp opletten,... 2.5 km na Vierville-sur-Mer (richting Pointe du Hoc) over de D514 ziet men aan de rechterzijde afslag met een stadspomp in een rond stenen huisje. Ga hierin, en volg dit pad 200 meter.