Het is vaak genoeg in de meeste boeken aangehaald, maar blijft toch op één of andere manier onderbelicht. Waarschijnlijk vanwege het feit dat ze niet direct opvallend hun werk deden, de destroyers (torpedobootjagers) van de Amerikaanse en Britse marine. Maar het blijft wel een feit dat acht destroyers van met name Destroyer Squadron (DESRON) 18, met drie Britse jagers ongelooflijk goed werk hebben verricht, en voor de ondersteuning zorgden die nodig was om belangrijke doorbraken door grondtroepen te verwezenlijken.

De destroyers van DESRON 18 behoorden tot een vloot van 66 torpedobootjagers van de Benson-Gleaves-class. Dit type jager was een versie van de Sim-class waarin meer machinerie ingebouwd kon worden. Daarom zijn deze klasses herkenbaar aan een enkele schoorsteen (Sim) en de dubbele schoorsteen (Benson-Cleaves). De Benson-en Cleaves klasse werden populair genoemd de Livermore class. Maar er waren wezenlijke verschillen. De Benson had ronde boorden aan de brug, en die van de Cleaves waren recht. Het is dus niet eenvoudig deze types torpedobootjagers uiteen te houden. Alle negen schepen van DESRON 18 waren gebouwd bij de Seattle-Tacoma Shipbuilding Corporation (met uitzondering van de USS Emmons (DD457) die bij Omaha Beach zou opereren onder de vlag van DESRON 18, deze was gebouwd bij Bath Iron Work, Bath, Maine).

In DESRON 18 was oorspronkelijk ook opgenomen de USS Endicott (DD 495). Maar in mei was ze in botsing gekomen met een ander schip en raakte daarbij beschadigd. Haar plek werd ingenomen door de USS Emmons (DD 457) voor inzet tijdens D-Day op 6 juni. De jagers waren als volgt verdeeld: ter ondersteuning van de 1st Division op de oostelijke flank van Omaha beach, de FOX en RED lagen de HMS Melbreak (L73), de USS Emmons (DD 457), USS Baldwin (DD 624), USS Harding (DD 625), en de USS Doyle (DD 494) geleid door de HMS Tanatside (L69). Voor de 29th Division op EASY en DOG waren de USS Carmick (DD 493), de USS McCook (DD 496) en de USS Thompson (DD 627) beschikbaar. Om de Rangers te ondersteunen die Pointe du Hoc moesten innemen, waren de USS Satterlee (DD 626) en de HMS Talybont (L18) in positie. Er was wel een ‘plan’ bedacht, maar dat werd al snel ‘overboord’ gegooid. Zeker toen eenmaal de landingsboten richting hun sectoren gingen. Rond 07.30 uur trokken de Britse jagers zich terug en nam de negende Amerikaanse jager, de USS Frankford (DD 497) haar positie in. De Frankford was het vlaggenschip van DESRON 18 en was constant aan het bewegen om agressie te tonen.

Maar voor de eerste troepen de stranden van Omaha Beach zouden bestormen, zouden Geallieerde bommenwerpers de Duitse stellingen bombarderen (maar die hielden hun bommen enkele seconden te lang vast, uit vrees eigen troepen te raken, en vielen in het achterland). Nadat de bommenwerpers vertrokken waren, begonnen de kanonnen van de oorlogsbodems te bulderen vanaf 05.30 uur. Als eerste opende de Franse lichte kruiser Montcalm het vuur op haar moederland. Vanaf de batterij van Longue-sur-Mer werden de USS Doyle en de USS Emmons onder vuur genomen door het 15.5cm geschut, waarop er direct werd terug gevuurd, ondersteund door de USS Harding en de USS Baldwin. De Doyle zou later rapporteren dat zij bestookt was door 7.5cm of 8.8cm geschut ten westen van Port-en-Bessin. Dit is waarschijnlijk vuur afkomstig geweest vanaf Wn 60.

De destroyers hadden opdracht gekregen om ondersteuning te geven daar waar nodig voor de landende troepen. Hiertoe waren er signaal eenheden onder de landende Eerste Golf. Maar vanwege de stroming en het verkeerd terecht komen van de troepen, was er van enige vorm van communicatie nagenoeg geen sprake. Tevens gingen de meeste radio’s verloren in de chaos. De enige die daadwerkelijk de troepen de eerste uren ondersteunden waren de destroyers bij Pointe du Hoc. Nadat het slagschip USS Texas haar beschieting stopte op de klif, om de Rangers de rots te laten beklimmen, werd de ondersteuning overgedragen aan de USS Satterlee (DD 626) en de USS Thompson (DD 627).

De beschietingen door de marineschepen op de kust van Omaha Beach werden gestaakt om 06.25 uur. Er waren rond de 3000 granaten afgeschoten zonder ook maar één doelwit geraakt te hebben. Hierop vuurden de Britse LCT(R)’s hun barrages aan 5-inch (12.7mm) raketten af op de sector Omaha Beach. In totaal werden 173.736 3-inch raketten afgeschoten (een totaal van bijna 4700 ton!). De meesten vielen onschadelijk voor de kust in zee. Vervolgens was het plan om de DD tanks aan land te laten komen, gevolgd door de Eerste Golf aan infanterie eenheden in 48 landingsboten.

Vanaf enkele kilometers afstand werd er vanaf de torpedobootjagers gekeken hoe de bonkende landingsboten een weg zochten in de stampende zee. De kust was bijna niet te onderscheiden vanwege de rook die de afgevuurde raketten veroorzaakt hadden. De USS Baldwin schoot met haar voorste twee 5-inch op enkele van te voren vastgestelde doelen over de hoofden van de landingstroepen heen. Ook de USS Doyle vuurde haar kanonnen, maar noteerde in het actie rapport om 06.30 uur dat door de rook en opgeworpen stof geen doelen zichtbaar waren. Rond deze tijd kwam het bericht binnen niet meer op doelen te vuren dicht op het strand, want er zouden eigen troepen onder vuur liggen van de jagers. In het log van de USS Carmick werd vastgelegd dat er vanaf 06.47 uur op hen geschoten werd door een Duitse kustbatterij. De Carmick vuurde terug en om 06.50 uur werd vastgelegd dat hun geschut de Duitse batterij tot zwijgen had gebracht.

Leek eerst alles volgens plan te gaan, binnen een half uur bleek al dat het een chaos was op de landingstranden van Omaha Beach. Terwijl de infanterie op de stranden werden afgeslacht, vuurden de torpedobootjagers hun granaten het achterland in. Ten westen van de exit D-3 (DOG-Red) was gras en struikgewas in brand geraakt door de afgeschoten raketten of het marine geschut. De rook verhinderde om vuursteun vanuit zee te geven aan de troepen aan land, al hadden deze wel enige bescherming van diezelfde rook.

De eerste serieuze mededeling dat de US Navy verliezen leden, kwam vanaf de sector Utah Beach. Om 06.36 uur was de destroyer USS Corry (DD 463) getroffen, en tot zinken gebracht, door de batterij van Saint Marcouf (Crisbecq). Men was dus gewaarschuwd,…

USS Satterlee, bij Pointe du Hoc, trok om 07.10 uur machinegeweervuur aan, waarop terug werd geschoten. Het eerste contact met de Rangers ‘Shore Fire Controle Party’ (kust vuurcontrole groep) werd om 07.28 uur gelegd. Toen deze groep het binnenland in trok, nam een seinlamp van de Rangers het over. Satterlee kon op deze manier vuur afgeven op doelen die de Rangers zeer zwaar bedreigden. Later zouden de USS Thompson en de USS Harding tevens de Rangers extra ondersteunen om te overleven. De US Navy heeft bij Point du Hoc de Rangers zien vechten en waren extra gemotiveerd om hen te steunen.

Om 07.30 uur verliet de Britse jager HMS Talybont de sector Omaha Beach voor beveiliging van de periferie.

Om 08.30 uur gaf de commandant van de 7th Naval Beach Battalion opdracht geen voertuigen meer aan te voeren, de chaos was compleet. De USS Frankford kwam uit de beveiligingssector om 08.35 uur en koerste tot op een kilometer van EASY-Red onder de kust. Het zou het eerste teken worden van een zeven uur durend verblijf in de EASY en DOG sector voor de Frankford. Ondanks herhaaldelijke pogingen kon er geen contact worden gelegd met SFCP aan de wal (op één keer na) en werden uit eigen observatie doelen uitgezocht en bestookt.

Tussen 08.00 uur en 09.00 uur voer de USS Doyle een oostelijke koers op 1500 meter uit de kust tussen Colleville-sur-Mer en Port-en-Bessin. Om 08.05 uur opende de USS Doyle het vuur op een machinegeweer positie nabij Port-en-Bessin en schoot 40 granaten met succes op het doel. Om 08.10 uur werd een eerste contact gelegd met een ‘Shore Fire Control Party’ (SFCP), maar deze hadden toen nog geen doelen voor de Doyle. De USS Carmick ontving om 08.10 wel een bericht van een SFCP, toen er vuursteun gevraagd werd op een doelwit op 17.000 yards (15.500 meter). Vervolgens viel de verbinding weg met deze SFCP toen hun radio uitviel.

Maar dat de destroyers zelf ook niet onschendbaar waren, was al aangetoond door het verlies van de USS Corry bij Utah Beach. Om 08.20 uur werd In het log van de USS Baldwin opgetekend dat ze getroffen was door twee granaten (8.8cm of 10.5cm) afgeschoten vanaf de oostelijke batterij bij Port-en-Bessin (Longue-sur-Mer?). De eerste treffer was in het achterste kwartier aan stuurboordzijde waar de motorboot ('whaleboat') in de davits hing. De tweede sloeg in op het voorkasteel aan bakboordzijde en explodeerde op het hoofdek. Het sloeg een gat in het dek waarbij de automatische vuurgeleiding beschadigd werd. Hiermee werd het voorste kanon, toren #1, uitgeschakeld. Maar binnen enkele minuten beantwoordde de Baldwin de aanval met vuur van haar 5-inch No.3 en 4 kanonnen. Ook het 40mm kanon aan bakboordzijde schoot de nodige granaten af richting de vijandelijke batterij (die volgens het log tot zwijgen werd gebracht). Er waren geen gewonden aan boord van de Baldwin en de schade was vrij snel verholpen.

De commandant van DESRON 18, Captain Sanders, aan boord van de Frankford, gaf rond deze tijd aan alle Destroyers de opdracht dicht op de kust te komen varen, en ondersteuning te geven aan de landingstroepen. De commandant van de DESDIV 36, waar DESRON 18 onder viel, was aan boord van de USS Satterlee bij Point du Hoc en had geen zicht op de stranden van Omaha. Sommige jagers hadden zich al dichter op de kust gewaagd, zoals de Comdr. Robert Beer van de USS Carmick, die zich zelfs tot op een 800 meter van de kust waagde. De Carmick was de eerste die het 'staakt het vuren' verbrak. Uit het 'action report' van de USS Carmick:
'Early in the morning a group of tanks were seen to be having difficulty making their way along the breakwater road toward Exit D-1 [the Vierville draw]. A silent cooperation was established wherein they fired at a target on the bluff above them and we then fired several salvos at the same spot. They then shifted fire further along the bluff and we used their bursts again as a point of aim.' Observanten aan boord zagen rond 08.30 uur enkele tanks op het strand, waarvan er één vuurde op ‘iets’ boven op de heuvel. Voor de Sherman tanks was de hoek te steil en het doelwit niet te raken. Dus werden de kanonnen van de Carmick op dat punt losgelaten.