Het was een parachute die zich geleidelijk ontplooide en daardoor minder blessures veroorzaakte, tegenover de Duitse die met een ruk openklapte. Hing de Duitse parachutist als een slappe pop aan zijn parachute, de Britse variant gaf de paratroeper, door de constructie van de riemen, een stabiele zittende houding tijdens de afdaling. De riemen kwamen bijeen in een sluiting op de borst, die met één klap alle riemen na de landing ontgrendelden, zodat men snel uit het harnas kon stappen. Het 'X-model' bestond uit 28 segmenten ('taartpunten'), die een diameter van 8.50 meter vormden. Ieder segment bestond uit vier onderdelen. De buitenste strook was dichter geweven dan de binnenste (de top) zodat de lucht geleidelijk door de koepel kon ontsnappen en het en weer slingeren voorkwam. De Amerikanen maakten in de Tweede Wereldoorlog ook gebruik van het Britse systeem.

Vouwden de Duitser en de Amerikaan zelf hun parachute, de Britse paratroeper liet dit over aan een vrouw, de WAAF (Woman Auxiliary Air Force). Dit bespaarde een stuk in de opleiding, want er hoefde nu niet individueel getraind te worden in deze procedure. Het meenemen van voldoende voorraden door de paratroeper was het grote nadeel van deze vorm van opereren. De para droeg als wapen meestal zijn geweer of een pistoolmitrailleur, handgranaten en zijn dolk/bajonet.

Voor de eerste snelle actie was de persoonlijke bewapening voldoende maar op de lange termijn waren zware wapens onontbeerlijk. Deze moesten via speciale dropping aangevoerd worden. Duitsland ontwikkelde een container van 1.20 meter die onder de vleugel van een Ju52 werd meegenomen. Dit bijna met desastreuze gevolgen tijdens de landing op Kreta. Er ging teveel tijd verloren naar het zoeken van de containers (hierdoor verloor Hitler het vertrouwen grotendeels in dit elitekorps). De Duitsers hadden ook wel zweefvliegtuigen om voorraden aan te voeren, maar in te kleine aantallen om afdoende de 'Fallschirmjäger' te bevoorraden. Naast bevoorradingzwevers, hadden Duitse Fallschirmjäger ook de beschikking over een aanvalszwever, zoals de DFS 230.

De geallieerden onderkenden dit probleem ook en rustten hun paratroepers uit met een extra pakket van 50 kilo die aan het been wordt bevestigd. Helaas bleek dat tijdens de sprong dit pakket meestal van het been gerukt werd en dan verloren ging. Het aanvoeren van voorraden en zware wapens werd door de geallieerden opgelost door grote aantallen zweefvliegtuigen te bouwen en deze als transporttoestellen in te zetten.

Op D-Day waren drie Geallieerde luchtlanding divisies actief, het Amerikaanse 82nd en 101st Airborne Division en het Britse 6th Airborne Division. Ondanks de verliezen die de Amerikanen lijden op het schiereiland Cotentin, bleken de twee divisies daar van grote waarde. De bescherming die zij boden aan de amfibische landing is van onschatbare waarde gebleken. De verliezen op Utah Beach waren te overzien. Tijdens de gevechten rond Carentan, kwam de 101st Airborne Division nog in contact met Duitse Fallschirmjäger eenheden.

Ook de Britse sector had veel baat bij de landingen van de 6th Airborne Division ten oosten van de Orne. De ingezette divisies zorgden er voor dat de Duitsers geen versterkingen konden aanvoeren via de achterhoede en via de oost-en west flank. Het roept tevens de volgende vraag op: Waarom is er geen luchtlanding eenheid gedropt achter Omaha Beach ? Zonder de dreiging van aanvallen van achteren konden de Duitse troepen zich helemaal richten op de vernietiging van de amfibische landing daar. Ook aanvoer van versterkingen werden hier niet gehinderd door de storende factor van achter linies gedropte geallieerde eenheden. Waren achter Omaha dit soort van paraeenheden gedropt, dan was naar alle waarschijnlijkheid de landing op Omaha Beach een stuk minder bloedig geweest, zoals op Utah Beach en de Britse sector Sword. Wel met de kanttekening dat, voornamelijk de Amerikaanse paradivisies op het Cotentin nog al wat verliezen leden door verdrinking, neerstortende zweefvliegtuigen en verdwaalde paratroepers.

Tot slot wil ik u even wijzen op een ietwat vreemd randverschijnsel dat de herinnering aan de Duitse 'Fallschirmjäger' levendig moet houden. Er zijn CD's verkrijgbaar waarop de oude strijdliederen van deze gevechtseenheid zijn te beluisteren. Nummers als Auf Kreta im Sturm und im Regen, Wir sind die Männer vom Schirmer, Es donnern die Motoren, Uns gehört der blaue Himmel, Fallschimjäger sind mutige Gesellen, Wir tragen nicht Schmuck und Orden schwer, Wir sind die grünen Teufel, Fallschirmschützen tretet an, Abgeschmiert aus 100 Metern en Ich hatt´ einen Kameraden laten niets aan de verbeelding over.