Vandaag ging de zwarte map mee (de vorige dagen werd gebruik gemaakt van een rode map),… want we gingen naar Omaha Beach. Om de mensen een beetje wakker te schudden op het vroege uur van vertrek, ging de speelfilm ‘Saving Private Ryan’ in de DVD speler van de bus. Het werd akelig stil in de bus toen de afschrikwekkende beelden uit het scherm sprongen. Na een dikke twintig minuten stopte ik de film, de schokkende landingscène was voorbij. Ik gaf een korte introductie naar onze eerste stop, Wn 61, Fox Green, onderaan Colleville-sur-Mer. Gebruikmakende van de geluidinstallatie die Dirk mee had, was de uitleg aan het strand voor een ieder duidelijk te volgen.

Onderwijl had Ingrid de koffie al weer klaar. En na een bakkie, vertrokken veel per voet richting Wn 62 en de American Cemetery. Voor de zekerheid had een ieder het paspoort mee, aangezien de Amerikanen nog wel eens paranoïde willen zijn. De rest van het gezelschap steeg weer in de bus, en liet zich naar boven rijden, naar het parkeerterrein van de American Cemetery.

Op de Amerikaanse begraafplaats volgde een klein groepje mij, om de graven te bezoeken van Medal of Honor ontvangers, General Rooseveld, en T/S Frank D. Peregory. Tijdgebrek hield ons tegen om ook het graf van 1st Lt. Jimmie Monteith te bezoeken. Voor velen was een pracht van een bijkomstigheid het over scheren van enkele A-10 Thunderbolt II’s tankbusters. Een ieder was erg onder de indruk van deze plek van bezinning, zeker omdat het ook direct aan Omaha Beach is gelegen.

Terwijl de A-10 tankbusters nogmaals over de begraafplaats vlogen, stegen wij weer in de bus. Via St.-Laurent-sur-Mer, gingen we langs het plaatselijke Omaha museum. Tijdgebrek hield ons ook hier tegen om dit te bezoeken. Wel werd een korte stop gemaakt bij het grote monument en het er achter liggende opvallende ‘schepen’ monument ‘Les Braves’. Langs de boulevard legde ik het één en ander uit over Operation Aquatint, een commando actie uit 1942 (onderwijl ook de eerste Amerikaanse begraafplaats aanwijzende). Terwijl ik zo zat te kwebbelen, kwam Gérard Urselman naast mij zitten, en vertelde aan de medereizigers over een soortgelijke actie bij Wassenaar waarbij Kieffer het leven liet.

Bij Vierville-sur-Mer iedereen weer de bus uit. Met behulp van de geluidinstallatie van Dirk daar weer uitleg over de hachelijk zaken die zich hier afspeelden. Hoe de soldaten van de 29th Infantry Division werden afgeslacht, hoe een Ranger bataljon hier de steile wand beklom om het ‘versterkte huis’ in te nemen, over de ‘sper-ballonen’, de Mulberry haven die hier lag, hoe de betonnen muur tussen de klif en de kazemat werd geslecht, etc. Er was even tijd en ruimte voor de nodige foto’s, zoals van de kazematten hier en de stukken ‘whale’ (lospieren) die hier geplaatst is. Toen de bus uit Vierville-sur-Mer vertrok gaf ik aan om eens op de tijd te letten hoelang we er over zouden doen om Point du Hoc te bereiken,... bijna 10 minuten niemandsland. Een enorm gat dat overbrugd moest worden na D-Day om versterkingen aan te voeren naar de belegerde Rangers op de klif van Pointe du Hoc. Verschillende mensen hadden mij al vanaf dag één gevraagd wanneer we nu naar die hoge klif gingen waar die soldaten tegen op klommen,… Dat ging vanmiddag gebeuren.

De lunch werd genoten in Grandcamp-Maisy. Na de lunch was de eerste stop bij het grote chromen monument in het parkje dat herinnerd aan T/S Frank Peregory. De prachtige blauwe lucht, de schitterende zon in het glimmende metaal vroeg gewoon om een foto,… een groepsfoto! Vervolgens een paar kilometer weer terug naar Pointe du Hoc. Iedereen was onder de indruk van de enorme gaten die de bommen hadden achtergelaten in het landschap. Het uiteen gespatte beton, het verwrongen staal, de staaldraden van de betonbewapening die in verwarring naar de hemel graaide,… het maakt de mens stil. Aan kleine groepjes gaf ik uitleg en beantwoordde vragen. Bij één van de laatste bunkers, was de groep bijna weer compleet en vertelde ik dat dit de plek was waar de ‘bitte, bitte’ Duitsers werden neergeschoten in de film ‘The Longest Day’.

Laatste stop van de dag was de Duitse begraafplaats bij La Cambe. Het zou slechts een korte stop worden, maar we waren goed in de tijd, dus was er ruimte om het graf van Wittmann te bezoeken waar ik nogmaals een korte lezing gaf over deze Duitse tanker. Het was prachtig weer, dus Dirk wilde graag weer een mooie route terug. Dat kon, en zo reden we over Balleroy en Tilly-sur-Seulles op ons Hotel aan.

De laatste dag van de rondreis door Normandië. Het vertrek was wederom om 09.00 uur. Deze ochtend ging het tweede deel van ‘Band of Brothers’ in de DVD speler. In deze aflevering, ‘Day of Days’ gaf goed weer hoe de para’s die nacht sprongen en de eerste gevechten aangingen met de Duitsers. Met het binnenrijden van Carentan was de aflevering precies afgelopen. Ik wees de mensen even snel op de ‘Paratrooper’, de garage waar men legervoertuigen kan kopen. In Carentan werd niet gestopt, maar wel in Angoville-au-Plain. In het kleine kerkje waar de twee ‘medics’ hun werk hadden verricht, wees ik de aanwezigen op de bloedvlek op één van de banken. De twee herinnering glas-in-lood ramen werden door menigeen op de foto genomen.

Het kerkje van Angoville-au-Plain (Foto: Philip Vancampo)

Via Ste-Marie-du-Mont ging het over Exit-2 richting Utah Beach Museum. De grote van de bus verhinderde dat we een stop konden maken bij het monument van Brécourt-Manor dat er aan herinnerd hoe Lt. Dick Winters met zijn kleine groep manschappen hier enkele kanonnen tot zwijgen bracht. Maar bij het recentelijk onthulde beeld van Dick Winters werd even snel een fotostop gemaakt. Het was jammer van het weer deze dag, harde wind en af en toe een vies regentje.

Bij het Utah Beach Museum werd een kop koffie genuttigd en vervolgens het museum bezocht. De film aldaar maakte veel indruk. Bij de B-26 Marauder probeerde ik zoveel mogelijk uitleg te geven (dit mede vanwege dat er later een vraag over gesteld zou worden in een quiz). De indruk was dat een ieder het een zeer goed museum vond, mede omdat het rond een voormalige bunker (W5) was gebouwd. De regen hield wel in dat ik geen uitleg buiten kon geven. Eén van de voorbereide borden zou werkeloos blijven. Ook een stop bij het Leclerc monument viel door het slechte weer in het water. Door de landerijen loodste ik Dirk naar de kazematten van 'Batterie d'Crisbecq'. Hier werd alleen een fotostop gemaakt en zowaar ‘piekte’ er een zonnetje langs de wolken. Het was een korte rit naar de batterij van Azeville. Hier hadden we een afspraak lopen voor een bezoek aan de tunnels die de kazematten verbinden. Voor sommigen was de elektronische gids, een telefoonapparaat aan het oor, niet eenvoudig, maar de tunnels waren indrukwekkend. Buiten gekomen keek men de ogen uit hoe een granaat van het slagschip Nevada een granaat door een complete kazemat had geschoten zonder te zijn ontploft.

In de tunnels van Azeville Batterie (Foto: Estrellita 'Omaha' Vancampo-Cruz)

Vervolgens was het op Ste-Mère-Eglise aan. Hieraan gekomen reden we eerst even door, naar de brug over de Merderet. De regen was onderhand nagenoeg gepasseerd. Maar de dreigende lucht bleek bij Iron Mike, het monument aan de Merderet rivier voor de 82nd Airborne Division een extra dimensie te geven. Ook het feit dat de landerijen, net als op 6 juni 1944, onder water stonden droeg bij aan de dramatiek. Een Amerikaan op leeftijd had ze niet allemaal op een rijtje en stond zogenaamd een mitrailleur af te schieten over de rivier. Hij wenst ons nog veel ‘plezier’,…

Bij de brug over de Merderet rivier,...

Laatste stop van onze rondtour was in Ste-Mère-Eglise. Ook zo’n plek wat tot de verbeelding sprak van menige reisgenoot,… ‘wanneer zien we de kerk waar ‘die parachutist’ aan hangt?’ Op het grote plein zwermde men uit. De ene ging naar het Airborne Museum, de andere de kerk in, en anderen zochten naar souvenirs of een kroegje ter afsluiting van een lange, maar geslaagde rondreis.

Natuurlijk moest de meest gefotografeerde parachutist op de foto,...
(de pop die John Steel uitbeeld aan de kerktoren van St-Mère-Eglise) (Foto: René van Saaze)

Tegen het einde van het diner, gaf Gérard een pracht van een dankspeech aan het adres van Dirk, Ingrid en ‘De Gids’. Iedereen van de groep had de achterzijde van een ansichtkaart gesigneerd als dank voor bewezen diensten (hiermee hoopten de meesten waarschijnlijk een wit voetje te halen als de quiz van de volgende dag zou worden gehouden?). Ook graaide Gérard diep in zijn broekzakken naar een zeer aardige souvenir dat hij opgeraapt had bij de kerk van Ste-Mère-Eglise,… een stukje leidsteen van het dak van de kerk. Ook Dirk kreeg een fragmentje. Vervolgens nam Philip het woord en vertelde in het kort over zijn band met Strijdbewijs en dat men eens op de Facebook pagina moest kijken van Strijdbewijs. Als dank gaf Philip mij een mok en een lekkere doos chocolade! Dirk en Ingrid konden ook niet achterblijven om Opa en Omaha Vancampo een knuffel te geven voor hun nieuwe kleinkind, Manon.

De gesigneerde kaart,...

Zaterdag 6 oktober.

Deze dag stond geheel in het teken van de terugreis. Om de mensen wat af te leiden van de lange zit, had ik een quiz in elkaar gezet. Er waren 32 meerkeuze vragen te beantwoorden. Verschillende mensen in de bus dachten tot dat moment dat ik ze voor de gek had gehouden, als ik hen erop wees dat, na een bepaalde uitleg, dat daar geen, of wel, een vraag over zou worden gesteld in de quiz. Ondanks dat verscheidene van te voren hadden aangegeven niet te willen deelnemen aan de quiz, bleek een ieder toch fanatiek aan de slag te gaan,… waarschijnlijk ingegeven door de prachtige prijzen die in het verschiet lagen.

Voor: De 'kantinedienst' (cadi), Ingrid en 'gezagvoerder' kapitein Dirk
Achter: 'Verbindingsofficier' Pieter en zijn assistente Corry (Foto: Maurits Tesser)

Na de koffiestop waren de quiz-formulieren nagekeken. Opvallend was dat, op één na, iedereen de eerste vraag fout had (wat was de codenaam voor de Pegagus Bridge voor de eenheid van John Howard: 'Ham', 'Jam' of 'Spam'?... het goede antwoord was 'Ham'). Maar over het algemeen had men goed geluisterd, en waren er gemiddeld zo'n 15 fout van de 32 vragen. Na het uitreiken van verschillende prijzen was het tijd om de eerste prijs bekend te maken,... Het bleek René van Saaze te zijn. met 'slechts' 7 fout! Nogmaals van harte gefeliciteerd!

We liepen nog eenmaal de vragen en antwoorden door, om duidelijkheid te verschaffen bij de oplossingen. Hierna was het mijn beurt om iedereen te bedanken voor de inschrijving, de aandacht en vooral de gezelligheid. Ook Ingrid, de motor achter Ideetours®, en Dirk kregen de nodige veren, want hun inzet was tomeloos geweest. Als laatste moest natuurlijk Corry een bedankje hebben, want zonder haar bereidwillendheid om altijd maar naar 'dat' Normandië te gaan, had ik nooit die kennis kunnen opdoen, en kunnen verspreiden via www.strijdbewijs.nl, en wat nu zelfs resulteerde in deze rondreis.

Walter, 'onze' leukste Brabander,... hield hij nu van
...PSV, of van Ajax,...??
(Tot onze afschuw moesten wij in 2013 vernemen dat
Walter overleden was aan een hersentumor) (Foto: René van Saaze)

Onderweg werd nog een paar malen gestopt om reizigers uit België en ten zuiden van Utrecht weer los te laten. De laatste grote stop was in Haarzuilens, waar we in het wapen van Haarzuilens een heerlijke maaltijd kregen voorgeschoteld. Aangezien dit niet officieel in het pakket zat, was al op de heenweg gevraagd of men hier aan mee wilde doen. Ondanks de paar extra Euro's die dit ging kosten, wilde de rest in de bus graag deze stop maken. Na dit laatste 'wapenfeit' was het terug naar Andijk waar we rond de klok van 21.00 uur weer aankwamen. Al met al,... een meer dan geslaagde onderneming. Ook al waren er in het begin waarschijnlijk reizgers die zich afvroegen waar ze aan begonnen waren, kon een ieder terug kijken op een indrukwekkende ervaring.

Ik kan alleen maar zeggen,... beste mensen, bedankt dat jullie mij deze kans hebben geboden om met jullie die plek te bezoeken, Normandië, waar de bevrijding van het westen van Europa in 1944 begon. En zoals ik toen mijn 'speech' ook afsloot,... 'respecteer de vrijheid!'