Na de val van Parijs was de opmars naar het noorden in een versnelling gekomen, zo snel zelfs dat er voor de geallieerden geen stafkaarten voor handen waren. Er werd gebruik gemaakt van Michelin kaarten die geen militaire objecten toonden, zoals de forten rond de stad Metz aan de Moezel. Reims was op 29 september in handen gevallen van het de 5th Infantry Division, 3rd US Army onder leiding van general George Patton. De volgende dag rukte men op richting Metz, maar gebrek aan brandstof dwong de tanks te stoppen. Pas op 5 september kon na aanvoer van brandstof, via het vliegveld van Reims, de opmars weer worden voortgezet. De paar dagen van de Amerikaanse rustpauze werd door de Duitsers gebruikt om stelling te nemen rond Metz. De Amerikanen dachten dat de Duitse troepen zich terug hadden getrokken tot op Duits grondgebied en ingegraven lagen op de Siegfried Linie. In deze periode begonnen de plannen voor Operatie 'Market-Garden', de speerpunt aanval naar Arnhem, vorm te krijgen. De geallieerde bondgenoten begonnen meningsverschillen te krijgen over de prioriteit.

Patton kreeg opdracht zijn leger te consolideren. Deze nam de order heel ruim en hij gaf de order aan generaal-majoor Walton H. Walker met zijn 20ste Korps een bruggenhoofd te vormen aan de andere kant van de rivier de Moezel. In eerste instantie trok Walker met twee divisies, het 5th, 90th Infantry Division op Metz aan. De Duitse verdediging van Metz was in handen van 462de Divisie, die eenheden had van de 17de SS Panzergrenadier Divisie en 1800 aspirant-officieren uit het opleidingscentrum van Metz. De hoofdmoot van deze troepen had hun intrek genomen in de oude forten rond Metz.

In 1870 hadden Duitsers dit gedeelte van Frankrijk ingenomen tijdens de slag om Gravelotte-St.Privat. Na de strijd bouwden de Duitse overwinnaar rond Metz verschillende forten gebouwd. Na de Eerste Wereldoorlog in 1918 moesten de Duitsers dit gedeelte inclusief de forten bij het Verdrag van Versailles weer terug geven aan Frankrijk. En nu in 1944 waren de forten weer in Duitse handen gevallen en was het aan Patton de Duitse troepen hier uit te verwijderen. De forten, door de Duitsers 'Festen' genoemd, waren een voorloper van de latere Maginot Linie. Ieder complex bestond uit een fortificatie met de nodige kanonnen. De stellingen waren via tunnels met elkaar verbonden. De Duitsers hadden na de val van Frankrijk in 1940 geen belang gehad bij de oude stellingen en sommige waren ontmanteld om de Atlantic Wall te versterken. Maar in 1944 kwamen de oude Festen weer van pas voor de terug trekkende Duitse troepen.

De eerste aanval werd ingezet op 7 september. De opmars stokte al vrij snel door het zware vuur uit de forten, met name Fort Driant. En een tegenaanval dwong de Amerikaanse strijdmacht in de nacht van 10 op 11 september zelfs hun bruggenhoofd op te geven. De vruchteloze aanvallen op de ruim dertig forten hadden al honderden Amerikaanse slachtoffers geëist. Op 10 september werden er door P-47's bommen geworpen op de stellingen, maar die veroorzaakten geen schade, zoals de volgende dag werd geconstateerd toen de Amerikaanse aanval weer werd voortgezet. Op de 14de september werd de aanval van uit het westen opgegeven. Men probeerde het vanuit het zuiden de stad te naderen, maar die poging werd op 24 september gestaakt. De enige mogelijkheid leek de stad te omtrekken. De Duitse verdediging moest een beslissing nemen, terug trekken of blijven zitten. Hitler gaf opdracht de stellingen te versterken omdat het 1ste Duitse Leger groot belang hechte aan dit knooppunt.

Op 27 september werd weer een aanval met zwaardere bommen uitgevoerd door P-47's, maar die hadden ook weinig uitwerking op het beton van Fort Driant. Ook napalm had weinig effect, het versterkte alleen de vastberadenheid van de Duitse troepen.

Pas op 3 oktober wisten Amerikaans eenheden het Fort Driant te overlopen. Maar het was daar levensgevaarlijk, het wemelde van de Duitse sluipschutters. Op 4 oktober moesten de manschappen gereorganiseerd worden, Amerikaanse soldaten lagen verspreid rond het fort in dekking. Op 5 oktober opende de Duitse artillerie vanuit omliggende forten het vuur op de Amerikaanse troepen rond Fort Driant. Patton raakte geirriteerd en gaf aan Walker de opdracht tegen iedere prijs de stelling in te nemen,... 'al kost het iedere man van het Korps!'. Op 7 oktober viel men opnieuw aan en wisten de Amerikanen eindelijk binnen het fort te geraken. Deuren moesten worden opgeblazen, maar men vorderde zeer traag. Twee dagen aaneen werd er gevochten rond en in de stellingen zonder echte voortgang. De verliezen waren enorm te noemen voor zo'n klein object. 21 Officieren en 485 waren slachtoffer geworden van de acties. Het Derde Leger moest zijn eerste echte nederlaag erkennen en trok terug. De rest van oktober werd een pauze ingelast.

Het 95th Infantry Division versterkte vanaf 18 oktober de 5th Infantry Division. Op 23 september was tevens de 10th Armored Division rechtstreeks uit Amerika aangekomen in Europa. Deze ariveerde op 2 november in de omgeving van Driant. Tijdens deze periode versterkten de Duitsers hun troepenmacht tot 14.000 man. Op 9 november werd een nieuwe aanval van het 20ste Korps ingezet met het doel de stad Metz te omcirkelen om daarna te trachten de Duitse bezetter te vernietigen. Dit nam veel tijd in beslag vanwege het slaan van bruggen en het constant onder vuur liggen vanuit de forten. In de nacht van 14 op 15 november maakten verschillende Amerikaanse eenheden onderling contact.

In de ochtend vn de 19de november zaten alle eenheden van de 95ste Divisie in de voorsteden van Metz. Op 22 november om 14.38 uur werd gemeld dat de gevechten rond Metz gestaakt werden. Maar toen waren alle forten nog niet ingenomen, in 7 zaten nog Duitse eenheden. Door gebrek aan voedsel en water gaven de stellingen zich langzaam aan over, zoals Feste Jeanne d'Arc dat pas opgegeven werd op 13 december en waar 500 man capituleerde.

Deze lange strijd was waarschijnlijk niet nodig geweest als het Derde Leger geen logistieke problemen had gekend begin september. Dan hadden de troepen rechtstreeks Metz kunnen innemen voor de Duitsers een verdediging hadden kunnen construeren. Hierdoor wisten relatief weinig Duitsers troepen Patton tegen te houden en er kan gesteld worden, als de Duitse troepen het een maand langer hadden kunnen uitzingen, dan had Patton geen hulp kunnen bieden aan de bedreigde Amerikanen in het Ardennen Offensief.

Er schijnen nog veel forten rond Metz te vinden te zijn. Ik heb, vooral aan de westkant van de stad, rond Plappeville, Gravelotte en richting Dornot gezocht. Helaas heb ik er maar één kunnen lokaliseren, Fort De Jean, het voormalige Feste Schwering in de omgeving van Plappeville. De meeste gebieden waar de forten zich zouden moeten bevinden liggen op militair terrein, en als zodanig niet toegankelijk. De tijd ontbrak om Fort Driant te kunnen vinden. Wel was er een complex te bezoeken aan de D 913 ten zuiden van Metz richting Verny. Dit Fort de Verny, het voormalig Feste Wagner was helaas gesloten ten tijde van ons bezoek. Het is van mei tot oktober dagelijks met rondleiding te bezoeken. Het bevat vier beweegbare koepels voorzien van 100 mm geschut. Ter illustratie is hieronder een afbeelding te zien van dit type fort in actie. Hier vuren de Amerikanen op stellingen van Duitse troepen.