Het eerste als zodanig ontwikkelde gemechaniseerd geschut tegen tanks, een antitankvoertuig, werd door de Duitsers geproduceerd. Het Tsjechoslowaakse Škoda had in 1934 reeds een gemechaniseerd kanon gebouwd tegen tank, de MU-6. Het was uitgerust met het , maar tot productie kwam het niet. Toen Duitsland Polen binnenviel in september 1939 bezat het nog geen gemechaniseerd antitank kanon, want met hun lichte tanks overrompelden ze het Poolse leger zonder veel moeite. Maar de Duitsers realiseerden zich dat als ze Frankrijk en Groot-Brittannië tegenover zich zouden krijgen met zwaardere tanks, dan moest er een snel gemechaniseerd antitank kanon komen.

Er werd een 47mm Škoda A5 kanon geplaatst op het chassis van Pz.Kpfw.IB door Alkett (Altmarkische Kettenwerke). De koepel werd van de lichte tank gehaald en een vaste toren van 10 tot 13mm dik werd erop geplaatst. De bovenzijde en achterkant van de toren was open. Voor Duitsland Frankrijk binnenviel waren er 132 Pz.Kpfw.IB aangepast en zouden er 117 van met groot succes worden ingezet tijdens het binnenvallen van Frankrijk. Voor dit doel waren er vijf speciale eenheden samengebracht, de Pz-Jäg.Abteilungen Sfl., waarbij 18 stuks van de Panzerjäger I bij de eerste drie waren ondergebracht en 28 bij de laatste 2 afdelingen. Pz-Jäg.Abt.605 van het Afrika Korps zette hun Panzerjäger I met succes in tijdens de Duitse campagne in Noord-Afrika.

Met de val van Frankrijk werd er veel materieel buitgemaakt door de Duitsers. Een vervolgorder voor meer Panzerjäger I resulteerde in 200 stuks gebouwd op het chassis van de Renault R35. Als geschut werd in de vaste toren een 47mm Pak 38(t) geplaatst. Deze versie werd tussen mei en oktober 1941 geproduceerd als de Selbstfahrlafette 4.7cm Pak 38(t) auf Panzerkampfwagen 35R(f)-ohne Turm. Maar dit type was geen succes, het was traag en het kanon niet krachtig genoeg tegen de nieuwe tanks van de Britten en de Russen.

De ontwikkelingen gingen zo snel bij de tegenstanders van Duitsland, dat het opperbevel smeekte om zwaardere gemechniseerde antitank kanonnen. En zo werd de serie Marder ontwikkeld. De Marder I was gebouwd op het chassis van de Franse bepantserde munitietransporteur de Tracteur Blinde 37L (Lorraine) waarmee het de meest voorkomende versie van de Marder I werd, officieel de Marder I 7,5cm Pak40/1 auf Geschützwagen Lorraine Schlepper(f) genaamd, waarvan er 184 met de aanduiding Sonderkraftfahrzeug 135 (Sd.Kfz.135) werden opgebouwd. Ook werden zo'n 100 buitgemaakte Hotchkiss H39 tanks in Frankrijk omgebouwd tot Marder I onder leiding van Major Becker, die ook voornamelijk in Frankrijk zouden blijven. Er werden tussen de 250 en 280 Franse pantservoertuigen omgebouwd tot een Marder I (waaronder ook een klein deel op het chassis van de Franse FCM 36 tank). Ondanks dat het krachtige Pak 40 kanon uitstekend voldeed, was met name de dunne bepantsering (tussen de 5 en 12mm) te licht om de bemanning enige bescherming te bieden.

De opvolgende versie van de Marder I werd opgebouwd op het chassis van de Pz.Kpfw.II Ausf D/E. Deze versie van de Marder II is goed te herkennen aan de vier grote loopwielen en het ontbreken van terugloop wielen (het zogenaamde Christie loopwerk). Alkett ontving de order voor 150 stuks 7,62cm 36(r) auf Fahrgestell II(Sf), waarvan de fabriek Wegmann er zo'n 50 voor hun rekening nam. Dit type ontving tevens de eenvoudiger aanduiding Sonderkraftfahrzeug 132 (Sd.Kfz.132) Marder II.

De order werd uitgebreid tot 210, waarbij ook Pz.Kpfw.II aangeboden ter reparatie aangepast werden tot Sd.Kfz.132. Vanaf half juni 1942 begon men met de productie van de Selbstfahrlafette II für 7,5cm Pak/40 (Sd.Kfz.131) op het chassis van de Pz.Kpfw.II Ausf A, B, C en F. Van dit type Marder II werden uiteindelijk 1217 stuks gebouwd voor de productie stopte in 1944. De bepantsering was bij de Sd.Kfz.131 een stuk verbeterd, aan de voorzijde 35mm en de zij-en achterkant 14,5mm dik (al was die op sommige delen een stuk ingekort).

De Marder III stond op het chassis van de Tsjechische Škoda LT vz.38(t). Deze lichte tank was vóór de oorlog eigenlijk al afgeschreven, maar het chassis was uitstekend om er verder op voort te borduren. Eén van deze omgebouwde types was de Panzerjäger 38(t) für 7.62cm PaK 36(r), Sd.Kfz.139 op het 'G' chassis. Er zouden van de Sd.Kfz.139 Ausf G 344 stuks worden gebouwd. Op het 'H' chassis van de 38(t) werd het 7,5cm Pak/40. Het kreeg de officiële aanduiding 7,5cm PaK 40/3 auf Panzerkampfwagen 38(t) Ausf.H, Sd.Kfz.138. Van dit type Marder III werden uiteindelijk 275 stuks gebouwd.

De laatste variant van de Marder III was gebouwd op het 'M' chassis. Was bij de vorige types de motor achterin geplaatst, bij de Ausf M was deze naar voren gebracht. Hierdoor kon de open geschutstoren naar achteren geplaatst, waardoor het silhouet lager werd. Waren de andere Marder versies van achteren open, de Ausf M was aan de achterzijde dicht. Zat de chauffeur in de andere Marder modellen in het midden, deze was in de Ausf M naar rechts verschoven. Met de officiële aanduiding Panzerjäger 38(t) mit 7,5cm PaK 40/3 Ausf.M, Sd.Kfz.138 zouden er 942 geproduceerd worden het hoogste aantal van de in totaal 1736 gebouwde versies van de Marder III.

De Jagdpanzer Hetzer 38(t) maakte in principe van hetzelfde concept gebruik als de Jagdpanzer IV. Niet alleen de Panzerjäger 38(t) werd op het chassis van de Tsjechische LT vz.38(t) gebouwd, ook de Jagdpanzer Hetzer 38(t) Sd.Kfz.138/2 had zijn oorsprong te danken aan de lichte Skoda tank. Werd de opbouw van de Hetzer geheel nieuw, de krachtbron, een Praga AC2 6 cilinder benzinemotor die 265 pk leverde, bleef de motor voor deze . Op de foto hierboven staat Hetzer tussen aanhalingstekens, dat komt omdat het een G-13 betreft, een voormalige na-oorlogse Zwiserse Jagdpanzer, welke in dat land eerder bekend stond als G-13 dan als Herzer (waarover lager op de pagina meer).

De naam Hetzer was niet de officiële naam, een naam die pas na de oorlog in zwang raakte voor de Jagdpanzer 38(t), gegeven door soldaten en vervolgens in naoorlogse publicaties verscheen. De Hetzer kwam trouwens vrij laat in productie. In maart 1944 werden de eerste prototypes gebouwd door BMM (Böhmisch-Mährische Maschinenfabrik AG). De eerste voertuigen kwamen in dienst in mei/juni 1944. In september begon ook Škoda aan de productie, naast die van BMM.