Eén van de beste foto's, naar mijn bescheiden mening, van een M4 Sherman in actie, is bovenstaande foto. Op de foto, genomen in augustus 1944, is de commandant van de tank Duitse scherpschutters aan het beschieten met het .50 machinegeweer. Je zou zeggen, jaag een granaat in de positie waar de scherpschutter zich ophoudt, maar waarom een kostbare granaat verspillen als het op deze manier ook kan. In de zwaar door takken gecamoufleerde M4 zijn naast de commandant de chauffeur en zijn bijrijder te herkennen. De chauffeur hangt half uit het luik om te zien waar de gloeiende kogels heen gaan. In dit geval naar de overzijde van de rivier de Marne. De chauffeur heeft zijn oren dicht tegen het dreunende knallen van de .50. De assistent-chauffeur is bijna niet te zien tussen de takken. Hij heeft zijn helm op het hoofd, dit tegen de uit het machinegeweer kletterende lege hulzen en schakels van de patroonbanden. Door het lage standpunt van waaruit de foto is genomen krijgt deze Sherman tank iets massief. De stoffige kleding van de commandant verraad dat deze mannen al geruime tijd onderweg zijn. Het geconcentreerde doch op één of andere manier ontspannen hangen aan het machinegeweer geeft het vertrouwen weer dat de commandant heeft in zijn wapen. De .50 boezemde waarschijnlijk zoveel ontzag in dat de schutter zich blootshoofd buiten de koepel durfde te vertonen.

Op de foto hierboven wordt ook het .50 Browning machinegeweer gebruikt. Staande op het achterdek heeft de schutter een stevig platform. Binnen handbereik ligt een verrekijker om te zien wat voor effect het geknal heeft op het doel. Tevens staat er reeds een nieuwe kist met .50 patroonbanden gereed voor gebruik. Wazig zijn tussen de antenne en het machinegeweer de uitgeworpen schakels en hulzen te herkennen.

De eerste actie waarin de M4 Sherman werd ingezet was door de Britten in de tweede slag om El Alamein in oktober 1942.

Na de nederlaag bij Gazala, trok het Britse Eighth Army terug op Tobruk. Dit werd aangevallen op 20 juni 1942 en ingenomen door de 21 Panzer Division op de 22st juni waarbij de Duitsers 32.000 man gevangen namen en 2000 voertuigen. Om de Duitse opmars te stoppen verzocht Churchill om zoveel mogelijk Sherman tanks. Het was de bedoeling dat deze bemand zouden worden door de Amerikaanse 2nd Armored Division onder leiding van Major General George Patton. Het verzamelen van tanks en het trainen kon wel eens duren tot oktober of november. Maar vanwege het onstuitbare oprukken van Rommel zijn troepen, zou dit wel eens te laat kunnen zijn. Besloten werd om de tanks per direct te verschepen naar Egypte voor het Britse Eighth Army. De eerste Sherman tanks werden op 15 juli 1942 verscheept naar het Midden-Oosten. De volgende dag werd één konvooi schip getorpedeerd die met de kostbare lading zonk. Een ander schip werd met een extra 52 tanks naar Egypte gezonden. Op 11 september waren er 318 Sherman aangekomen. De meeste waren van het type M4A1 en enkele M4A2’s. In augustus was al een M4A1 aangekomen om te dienen als proefexemplaar voor de troepen van de Eighth Army onder leiding van General Montgomery. Dit was één van de eerste geproduceerd door Lima Locomotive en was nog uitgerust met het korte 75mm kanon dat een dubbel contragewicht aan het einde van de loop had.

In de avond van 23 oktober, 1942 waren er 252 Shermans gereed voor Operation Lightfood. De 2nd Armoured Brigade van de 1st Armoured Division had 92 stuks ontvangen, in de 10th Armoured Division waren er 31 actief in de 8th Armoured Brigade, en 93 in de 24th Armoured Brigade. De 9th Armoured Brigade (ingedeeld bij de New Zealand Division) had op 23 oktober haar Shermans pas gekregen. Naast de Shermans waren er 170 Grants, 294 Crusaders, 119 Stuarts en 194 Valentines aan de frontlinie. Na een inleidende artillerie beschieting, die 5.5 uur duurde, trok de infanterie, met achter zich de tanks, in de vroege ochtend van de 24ste oktober op tegen de Duitsers.

De eerste tanks liepen kapot op mijnen en de anti-tank kanonnen van de Duitsers. Toen het licht werd vanuit het oosten, stonden de silhouetten van de tanks afgetekend tegen de horizon, terwijl het Duitse geschut in het westen nog in het donker stond. Direct na zonsopgang kwam de Duitse tegenaanval met Panzer III en IV van 15 Panzer Division op de 51st Highland Division. De tanks schoten op elkaar vanaf zo’n 2000 meter. Na een korte vuuruitwissiling trokken de Duitsers zich terug. Verscheidene tanks aan beide zijden stonden te branden in de woestijn. De eerste actie van de Sherman tank was een feit,…

De eerste actie voor het Amerikaanse leger met de M4 kwam op 6 december, 1942. Ingedeeld bij de 1st Armored Division, 2nd Battalion, 13th Armored Regiment werd het naast de M3 Grant tank ingezet om Tunis vrij te houden. Een peloton M4’s was toegevoegd vanuit de 2nd Armored Division. Op 6 december brak een felle strijd los ten zuidwesten van Teboura. Het gehele peloton M4’s werd vernietigd door anti-tank geschut en slechts 22 uitgeputte M3’s waren er over gebleven in het 2nd Battalion. Er werden nieuwe M4 aangevoerd, maar voor de Amerikanen in Tunesië bleef de M3 voorlopig de belangrijkste tank.

In de nacht van 11 op 12 december arriveerde Company G en een deel van Company H van de 67th Armored Regiment, 2nd Armored Divisions met 26 M4A1’s in de buurt van Beja, Tunesië. Er werden 20 M4A1’s doorgeschoven van de 2nd Armored Division naar het 2nd Battalion, 13th Armored Regiment van de 1st Armored Division. Het 2nd Battalion stond onder leiding van Lt.Col. Henry Gardiner. D Company werd geheel op sterkte gebracht met de nieuwe M4A1’s en de rest ging naar E Company terwijl F Company alleen haar M3 tanks behield.

Op 21 januari, 1943 begon de slag om de Ousseltia Valley. Onder de naam CCB (Combat Command B) trok het 2nd Battalion op door het vlakke land. Nabij Ousseltia viel de HQ Company terug samen met E Company. D en F Company bleven optrekken waarbij D Company de linkerflank in de gaten hield, hier zouden de Duitsers kunnen liggen. Tegen de schemer openden de Duitsers het vuur. De M4’s van D Company draaiden hun koepels naar links en openden het tegenvuur. De tank naast die van Lt.Col. Gardiner waarin de commandant van D Company zat werd getroffen. Gardiner in zijn M4A1 ‘Henri II’, gaf opdracht naar rechts af te buigen maar wel op de Duitsers te blijven schieten zodat ze konden schuilen achter een heuvel. De schermutselingen zouden aanhouden in dit gebied tot 29 januari voor CCB werd teruggeroepen en te hergroepen bij Bou Chebka.

De strijd op 14 en 15 februari, 1943 (het begin van de slag om de Kassarine Pas), werd een deceptie voor de het 2nd en 3rd Battalion van de 1st Armored Regiment. Tijdens de aanval op Sidi Bou Sid werd het 3rd Battalion bijna weggevaagd toen maar liefst vierenveertig M4’s die dag werden vernietigd. De volgende dag, de 15de, was het weinig beter voor het 2nd Battalion, die hielden aan het einde van de dag slechts vier M4’s over. De strijd rond de Kassarine Pas ging op en neer met enorme verliezen, maar langzaam aan kregen de Amerikanen de overhand. Op 22 februari gaf Rommel het op en trok zich naar het oosten terug.