Zoals reeds aangehaald op de vorige pagina dient er nog veel zorg besteed te worden aan de binnenzijde. Vocht heeft gezorgd voor aardig wat oxidatie op de wanden. De wanden van de romp en de koepel zijn nu op veel plekken bruin verkleurd, maar zullen straks weer glanzend wit zijn geschilderd. De luiken zijn aan de binnenzijde dan wel in 'olive-drab' gehouden om ze niet, als ze open staan, als lichtbakens een doel te laten vormen. Ook de bodem van de M4A1 is erg vuil van water en vet. Maar het lijkt allemaal erger dan het is. Dankzij dat de tank in goede rijvaardige conditie is gehouden, werkt de besturing soepel.

De besturing werkt vrij eenvoudig. Het bestaat uit twee verticale hendels die als remmen dienen op de tracks. Haalde de chauffeur één van de hendels naar zich toe, dan remde die zijde waardoor de tank een bocht kon maken (linker hendel aanhalen, de rechtertrack bleef draaien, bocht naar links). Links van de hendels was de koppeling en rechts het gaspedaal. De versnellingspook was gekoppeld aan de transmissie rechts naast de chauffeur. Het had vijf versnellingen en één achteruit.

In de te restaureren M4A1 is ook veel originele apparatuur verdwenen. Het instrumentenpaneel, dat links van de chauffeur onder een hoek van 45° is geplaatst, heeft nog slechts twee metertjes (links een brandstofmeter, rechts een motor temperatuurmeter). Het is niet het oorspronkelijke M4A1 instrumentenpaneel, het lijkt eerder op een paneel uit een M4A2 of een M4A3.

Dat er een ander instrumentenpaneel is aangebracht kan te maken hebben met het feit dat er een motorwisseling plaatsgevonden heeft (van de Continental radiaal naar een Deutz diesel).

Achter de chauffeur was de zogenaamde 'auxiliary generator' te vinden. Dit was een aparte kleine benzine motor die voor elektrische spanning kon zorgen zonder de hoofdmotor te laten draaien. In de te restaureren M4A1(76)W ontbreekt ieder spoor. Deze zal gezocht moeten worden, wil men de zaak zo authentiek mogelijk restaureren.

Rechts naast de chauffeur zat de assistent-chauffeur. Hij bediende normaliter het boegmachinegeweer, een Browning M1919A4 .30 (7,62mm). In de M4A1(76)W waren twee van dit type machinegeweer aanwezig, één in de boeg, de ander als coaxiaal wapen naast het kanon. Voor deze .30 wapens waren 6250 patronen aanwezig in de M4A1(76)W ( in de standaard M4A1 75mm waren dit 4750).

Er waren verschillende handvuurwapens aan boord van de M4 Sherman tank. De chauffeur en assistent hadden beide de beschikking over een M3 machinepistool, de zogenaamde 'grease gun'. Dit wapen, dat alleen automatisch vuur af kon geven, verving het zwaardere Thompson machinepistool (de 'Tommy gun'). Het was eenvoudiger te fabriceren en minder storinggevoelig. De M3A1, de opvolger van de M3 was nog eenvoudiger en betrouwbaarder. Maar er was één gevaar, als men de M3A1 per ongeluk liet vallen, was het mogelijk dat het wapen automatisch afging, iets wat nooit opgelost werd.

De M3 had een kaliber van .45 en schoot automatisch zo traag, dat het mogelijk was om toch schot-voor-schot af te geven. In totaal werden zo'n 600.000 'grease guns' geproduceerd. Het machinepistool voor de assistent chauffeur was geplaatst op de transmissie, en die van de chauffeur aan de linkerzijde in een clip van de periscopen opslagruimte.