In januari 1942 gaf de Ordnance Committee toestemming om de 8 cilinder V-Ford GAA motor die 500 pk produceerde te gebruiken in de Sherman tank. Hiermee was de M4A3 geboren. De eerste prototypen werden gebouwd door de Ford Motor Company in mei 1942. Getest op de General Motors Proving Grounds en met enkele aanpassingen werd de M4A3 aanbevolen voor productie.

De eerste productie modellen, gebouwd door Ford, leken aan de buitenkant op de gelaste rompen van de M4 en de M4A2. Om het verschil te vinden tussen de M4A2 en de vroege modellen van M4A3 moet men op het achterdek zijn. Bij de M4A3 liep het motorrooster over de gehele breedte van de tank, die bij de M4A2 was kleiner. Bij Ford werd de productie gestaakt in september 1943 na 1690 geproduceerde M4A3’s. Andere fabrieken namen de productie over. In totaal zouden er 12.596 M4A3 medium tanks geproduceerd worden in verschillende varianten.

Een goed voorbeeld van een vroege M4A3 is hierboven afgebeeld. Deze M4A3 kwamen we tegen in 2000 in Appleton, Minnesota, Verenigde Staten, waar het als monument staat bij de Minnesota National Guard. Opvallend bij deze M4A3 is de vreemde mondingrem voor op het 75mm kanon. Ook lijkt de koepel afkomstig te zijn van een M4A2, daar het pistolport ontbreekt (wat mij jarenlang in de veronderstelling hield dat het een M4A2 was). Volgens de gegevens van Pierre-Olivier Buan is deze M4A3 gebouwd in augustus 1943 met serienummer 12613.

Op een hoek van Place General McAuliffe staat het meest gefotografeerde monument van Bastogne, een M4A3 Sherman tank. De Sherman was onderdeel van de 41st Tank Battalion, Company B van de 11th Armored Division. Deze tank, onder commando van Staff Sgt. Wallace Alexander, werd op 30 december 1944 nabij Renaumont, enkele kilometers ten westen van Bastogne, uitgeschakeld.

De M4A3, die door de bemanning 'Barracuda' werd genoemd, was afgedwaald van hun eenheid, samen met de tank onder commando van Captain Robert L. Ameno. De twee tanks trokken noordwaarts en nabij Renuamont, waar de commandopost van kolonel Otto Ernst Remer, ‘Kommandeurr’ van Hitler zijn elite brigade Führer Begleit, zich bevond, liep ‘Barracuda’ vast in een met sneeuw gevuld vennetje. Een paar Duitse granaten waren voldoende om de tank geheel tot stoppen te dwingen. Aan bakboordzijde is nog duidelijk een inslag van een Duitse granaat te zien die mede verantwoordelijk was voor de gewonde bemanning. Ook aan de achterzijde is een inslag te constateren.

Door de rondvliegende scherven in de tank, raakte commandant, Wallace Alexander ernstig gewond. Schutter Cecil Peterman en lader Dage Herbert raakten ook gewond en na minimale verzorging door de Duitsers, naar Stalag XIIA gezonden. Chauffeur Andrew Urda en assistent chauffeur, Ivan Goldstein bleven ongedeerd en werden ook krijgsgevangen genomen en naar Stalag XIIA gestuurd. Maar omdat Goldstein een jood was werd deze, samen met Urda (beide hadden gezworen bij elkaar te blijven), voor slavenarbeid ingezet. Goldstein en Urda overleefden de oorlog ternauwernood en hadden maanden nodig om weer op krachten te komen. Urda werd nooit meer de oude en overleed in 1979, Goldstein vertrok naar Israel waar hij nog steeds schijnt te wonen. Tank commandant Wallace zou afgevoerd zijn als gewonde en na enkele dagen zijn overleden. Sergeant Alexander's stoffelijk overschot werd later vanuit België overgebracht naar Amerika, en is daar herbegraven op 25 november 1952 op de Golden Gate National Cemetery, in San Bruno, California.

Na de oorlog was ‘Barracuda’ de enige tank die rond Bastogne achtergebleven was. De rest van het oorlogstuig was weggehaald en gesloopt. Maar de eigenaar van het land, M. Denis, waar de Sherman tank stond had altijd geweigerd om de tank te verplaatsen omdat hij bang was dat het vennetje waar deze instond vervuild zou raken. Maar op het laatst, in 1947, gaf hij toch toestemming de tank weg te halen. De tank werd gerestaureerd en van een andere koepel voorzien. Na de opknapbeurt werd de tank geschonken aan Bastogne en op het Place General McAuliffe geplaatst.