Het volgende deel van de uitgestalde zaken zijn delen van de V1. Het eerste aanbod voor een vliegende bom werd in september 1941 afgewezen door het Duitse Rijks Luchtvaartministerie. Op 5 juni 1942 werd het opnieuw aangeboden door Fieseler als een projectiel dat uitermate geschikt was om Engeland te bestoken. Het ontwerp van de Fi 103 (de latere V1) was van Ir. Breé, R. Lusser (ontwerper van de romp), Paul Schmidt (de motor) en W. Fiedler.

De zogenaamde puls-straalmotor, gebouwd door Argus, was in 1929 ontwikkeld door Paul Schmidt. De aan de voorzijde binnenstromende lucht werd vermengd met inspuiting van een laag octaan gehalte benzine vanuit negen spuitnippels en tot ontsteking gebracht. Kleppen aan de voorzijde sloten zich tijdens de ontsteking en openden zich vervolgens weer voor een nieuwe ‘hap’ lucht. Dit gebeurde 45 keer per seconde (27.000 per minuut). De veroorzaakte zware trillingen die dit opwekten werden opgevangen door rubbers die de straalpijpverbinding vormden met de romp. Dit type onsteking gaf het de karakteristieke ploffende geluid van de V1, en die het de Britse bijnaam 'Doodlebug' gaf.

Het was een vernuftig systeem dat gebruik maakte van twee bollen samengeperste lucht (150 bar) die in de romp achter de brandstoftank waren geplaatst. Deze waren omwonden met pianosnaren voor extra stevigheid tegen de druk. De samengeperste lucht deed drie dingen, de brandstof naar de motor stuwen, de pneumatische bediening van de drie gyroscopen en die van het hoogte en richtingroer. De drie gyroscopen achterin de V1 zorgden ervoor dat het toestel stabiel bleef en niet ging rollen of stampen. Dit constante corrigeren kon het toestel van koers brengen en daarvoor was er een magnetisch kompas voor in de neus aangebracht.

Uiteraard kan men niet om de technische ontwikkelingen heen zonder de mannen te noemen die hier verantwoordelijk voor waren. En dan is toch Dr. Wernher von Braun de meest belangrijke wetenschapper in Peenemünde geweest. Maar het begon met Oberst Dr. Karl Becker die wilde een krachtiger wapen dan de toen gebruikte artillerie, en dat zou best eens raketten kunnen zijn. In de herfst van 1929 legde hij zijn idee voor aan de Heereswaffenamt de Reichswehr. Er werd een testcentrum, ten zuiden van Berlijn, bij Kummersdorf ingericht, welke onder toezicht stond van Hauptmann Dipl.Ing. Walter Dornberger.

Mede vanwege het Verdrag van Versailles, dat Duitsland geen zware wapen industrie mocht hebben of ontwikkelen, werd zo weinig mogelijk gebruik gemaakt van burger fabrikanten en werd het uit eigen Heereswaffenamt betaald. Maar wetenschappers waren nodig, en als hoofd van een kleine groep, begon de 20 jarige student machinebouw Werher Freiherr von Braun in 1932 in Kummersdorf aan het ontwikkelen van raketten. Eind 1934 werd de eerste proeflancering ondernomen op het eiland Borkum, een nieuw tijdperk van wapens was geboren,...

Om te mogen werken aan deze projecten en als leider van een staf, moest Wernher von Braun wel lid worden van de Nazi partij, de NSDAP, (al verklaarde Von Braun later dat hij geen actief politiek lid was). Later zou Von Braun 'gedwongen door Himler' ook lid geworden zijn van de SS, maar nooit het uniform hebben gedragen (ook al dook er later een foto op waarop Von Braun in zwart SS uniform te zien zou zijn). Dat Von Braun op de hoogte was van dwangarbeid en het onmenselijk behandelen van deze groepen, staat buiten kijf, hij heeft de Kohnstein bezocht bij Nordhausen waar de gevangenen in de bekende gestreepte pakken hun werk deden. Ook in Peenemünde waren zeer veel Russische, Franse en Poolse krijgsgevangen en dwangarbeiders en die daar in concentratiekampen waren ondergebracht.

In 1935 besloten de Wehrmacht en de Luftwaffe de handen ineen te slaan en te gaan samenwerken op één terrein, welke gevonden werd op het eiland Usedom bij Peenemünde. De Luftwaffe betrok een gebied genaamd 'Werk West' voor het testen van de V1 en de Wehrmacht had het gebied 'Werk Ost' waar Von Braun zijn A4 raketten ging testen. In 1939 werd gestart met de bouw van 'Werks Süd', waar de Krachtcentrale, een zuurstoffabriek en ook proefstart plaatsen verrezen. Niemand kon zomaar van de ene zone naar de andere gaan, deze waren apart afgeschermd en bewaakt. In de tentoonstelling zijn twee borden te zien die gevonden zijn nabij de zone grenzen (Versuschstelle) (zie hierboven).

In het gebied 'Werk Ost' werd naast kleinere zogenaamde 'Prüfstanden', testlokaties voor raketmotoren, een grote in 1942 in het noorden van Usedom aangelegd, Prüfstand VII. Deze testlokatie VII was ingericht om als lanceerterrein dienst te doen. Hier konden tevens raketmotoren tot 100 ton stuwkracht getest worden (de A4/V2 had een stuwkracht bij de start van 25 ton). Het terrein was omgeven met een 10 meter hoge zand dijk om de omgeving tegen explosies te beschermen en ter bescherming van zijwind. In een 35 meter hoge montage hal werden de raketten rechtop gezet en opgehangen in een verrijdbare toren die op rails naar de lanceerplek werd gereden. Om de raketmotor te testen werd deze voor 70 seconden op vol vermogen aangejaagd. Om de 2500° celcius hete gassen af te buigen, was er een zeven meter brede, en zes meter diepe geul van beton onder de raketmotor en werd er 500 liter water per seconde op het beton gespoten om dit te beschermen (het verrijden van de raket, het afvoeren van hete gassen en het koelen ervan, werd later op dezelfde manier door de NASA op Cape Canaveral in Florida gedaan). Na alle testen werd de raket vervolgens verplaatst naar een lanceertafel, waarover een verrijdbaar 'afdak' werd geplaatst. De raket werd afgetankt en, nadat de verrijdbare beschermingshut naar achteren was verplaatst, gelanceerd.

Van de Prüfstand VII is weinig tot niets bewaard gebleven, dan alleen wat brokken beton en de gassenafbuig goot. Het gebied is niet toegankelijk, en zelfs verboden gebied wat duidelijk wordt aangegeven doormiddel van borden op de hekken. Tevens wordt gewaarschuwd dat er nog explosieven zouden (kunnen) liggen,...

GA TERUG

---