Voor Operation Queen, op 16 november 1944, werd een enorm voorbereidend luchtbombardement uitgevoerd door 2400 zware Amerikaanse en Britse bommenwerpers, 80 middelzware bommenwerpers en 350 jachtbommenwerpers. Het ten noorden van Hürtgen liggende Düren werd nagenoeg met de grond gelijk gemaakt. Ook Hürtgen en Hamich werden zwaar getroffen door jachtbommenwerpers. Voor de grondaanval werden vier divisies van het VII Army Corps ingezet. De 1st Infantry Division lag op de linkerflank en zou oprukken van Schevenhütte richting Langerwehe en Merode. Rechts naast de 1st lag de 4th Division en deze zou Hürtgen op links passeren. Deze beide divisies waren de oorspronkelijke divisies geweest die tijdens D-Day in de eerste golf respectievelijk Omaha Beach en Utah Beach bestormden.

Op rechts van de 1st-en 4th Division werd de 8th Division ingezet aangevuld met de Combat Command R van de 5th Armored Division overgenomen van de 28th Division. Deze eenheid had tot doel vanaf Germeter Hürtgen in te nemen richting Düren.

Major-General Clarence R. Huebner, commandant van de 1st Division, kon beschikken over het in Schevenhütte achtergebleven 47th Infantry Regiment, dat met het 16th dat op de rechterflank opereerde. Op links opereerde het 26th Infantry Regiment.

Het 47th Infantry Regiment viel Gressenich aan dat ten westen van Schevenhütte lag. In de nacht vertrokken de Duitse troepen uit het stadje. De volgende dag, 17 november, trokken de tanks van het 745th Tank Battalion door Gressenich richting Hamich om het 16th en 26th Infantry Regiment te steunen die daar vastzaten vanwege de krachtige verdediging door het 48ste Grenadier Regiment vanaf Heuvel 232 en vanuit Hamich zelf. Maar ook de tanks werden tot staan gebracht. Pas op de derde dag werd de druk door de commandant van het 16th, Col. Frederick W. Gibb, opgevoerd door met luchtsteun van jachtbommenwerpers en tankjagers de Duitsers terug te dringen. Vervolgens werd na huis tot huis gevechten Hamich ingenomen. Na de inzet van vijftien artillerie batterijen werd ook Heuvel 232 ingenomen.

Generaal Gustav-Adolf von Zangen, de commandant van het 15de Armee dat in september via Zeeland ontsnapt was aan de Canadese achtervolgers gaf opdracht aan de 47. Volksgrenadiers Division om de Heuvel 232 en Hamich weer te heroveren. Het 104. Grenadiers Regiment, van de 47. Division, dat met steun van een Panzerkampfgruppe van de 116. Panzer Division, de zette de aanval in op 18 november. Maar in het donker verdwaalde een deel van de Panzergruppe, dat het verzamelgebied miste, en in Hamich terecht kwam. Drie tanks werden uitgeschakeld voor de Kampfgruppe uit de benarde positie wist weg te komen. Maar de Amerikanen waren gewaarschuwd dat er iets op til was en wisten het verzamelgebied te vinden en te beschieten waardoor een geplande aanval werd voorkomen. Op 29 november bereikten het 47th- en het 16th Infantry Regiment de Roer na zware gevechten door dorpen en heuvels.

Op de rechterflank van het 16th en 47th vocht het 26th Infantry Regiment door de bossen naar het noordoosten. Iedere dag werd 500 meter terrein gewonnen. Op 19 november werd een aanval van het 115. Grenadiers Regiment afgeslagen wat vervolgens iets meer ruimte gaf om op te rukken en kasteel Laufenburg in te nemen.

De vierdaagse strijd had drie kilometer gewonnen tegen een verlies van 1000 man, aan doden en gewonden! Het verlies aan manschappen deed Major-General Huebner besluiten het 18th Infantry Regiment in te zetten dat op 20 november het dorp Heistern voor de helft wist te bezetten. Tijdens een op en neer gaande gevecht wisten de Amerikanen de rest van het dorp in de ochtend in te nemen. De strijd had het 18th Regiment 170 man gekost aan doden en gewonden. De Duitsers lieten 250 doden achter en er werden 120 krijgsgevangen gemaakt. Het volgende doel was Heuvel 207 dat met veel moeite, en met grote verliezen, op de 23ste werd bereikt nadat een bataljon vanuit de flank de heuvel had beklommen. Drie kilometer voor Langerwehe lag vervolgens Heuvel 203 te wachten. Verschillende tanks van het 745th liepen vast in de modder of werden uitgeschakeld door accuraat vuur van de Duitsers. Op de 25ste werd toch de heuvel ingenomen door een peloton dat pas twee dagen later werd aangevuld met versterkingen. De zware gevechten hadden nagenoeg de complete 47. Volksgrenadiers Division vernietigd, nog een man of 300 waren er van over.

Overlevenden van de afgeslachte Duitse 47. Division werden toegevoegd aan de 12. Volksgrenadier Division tot Kampfgruppe Engel. Op 26 november werd deze groep afgelost door een bataljon jonge parachutisten van het Falmschirmjägerregiment 9. Maar deze werden vrij vlot na een Amerikaanse artillerie beschieting tot overgave gedwongen. Op 28 november werd Langerwehe ingenomen en lag Hürtgenwald eindelijk voor het 18th Infantry Regiment en een bataljon van het 16th Regiment achter hen. Maar het 26th Regiment zat nog steeds in de bossen op de rechterflank. Na dertien dagen wroeten in de koude regen en modder werd op 28 november de zoom van het woud bereikt. Maar tijdens de aanval op Merode liep het op een taaie tegenstand van het 5. Falmschirmjägerregiment. Een bataljon dat vast zat in Merode kreeg hulp van enkele tanks voordat het enige pad dat naar het dorp leidde geblokkeerd raakte door een uitgeschakelde tank. Het Amerikaanse bataljon werd bedolven onder een regen van granaten en slechts dertien man wisten de hel van Merode te ontvluchten. Vijf kilometer voor de Roer kwam de 1st Division tot stilstand.

Nadat de score was opgemaakt bleek dat in de strijd de 1st Division 4000 man verloren had aan doden en gewonden. Daarnaast waren nog eens zoveel soldaten geweld door uitputting, ziektes en loopgraafvoet. Van alle divisies was the ‘Big Red One’ het zwaarst gehavend voor slechts 7 kilometer terreinwinst.

Tegenover de 4th Division, die door het midden van de andere divisies zou trekken, lag over een breedte van zes kilometer 6500 man aan vijandelijke troepen te wachten. Officieel was het de Duitse 275. Infanterie Division, maar het bestond uit een ratjetoe van 37 verschillende eenheden. Op 16 november trok de 4th Division het vreselijke Hürtgenwald in. Op de linkerflank trok het 8th Infantry Regiment op onder leiding van Col. Richard G. McKee. Deze eenheid trok, na het oversteken van het riviertje de Wehe, de steile helling van het Laufenburgerwald op om vervolgens in moordend vuur en landmijnen verstrikt te raken. In 24 uur vielen 200 slachtoffers onder het 8th. Op de 19de november stuurde McKee een peloton M10 tankdestroyers ondersteund met een aantal lichte tanks het gebied in. Het Duitse verzet werd nu opgerold en er werd door de Amerikanen zelfs een kilometer verder doorgestoten.

In het midden van de 4th Division trok het 22nd Infantry Regiment richting Grosshau en Kleinhau. Onder leiding van Col. Charles T. Lanham werd door het dichte bos getrokken. Het oversteken van de Roter Weh en de Weiser Weh nam maar liefst drie dagen in beslag. In deze periode verloor het 22nd Regiment van ieder bataljon haar commandant door Duitse granaten en waren er rond de 300 man verloren aan Amerikaanse kant. Het slaan van een brug over de Weiser werd erg gehinderd door Duitse granaten en dit werd pas beter nadat de artilleriewaarnemer van de Duitsers was opgeruimd. Parallel liep een brandgang aan de Weiser Weh, vanuit de 8th Regiment sector, en deze werd ‘schoongemaakt’ van Duitsers zodat deze ook gebruikt kon worden voor bevoorrading. De zware gevechten om deze route duurden tot 21 november. Hadden de twee noordelijke regimenten het zwaar, op de rechterflank trok het 12th Regiment om het verloren gebied weer in te nemen en de weg Germeter-Hürtgen veilig te stellen. De voortgang van het 12th liep zo traag dat haar commandant, Col. Luckett uit zijn functie werd gezet.

De Duitsers probeerden de 4th tegen te houden met restanten van 275. Infanterie Division en de 116. Panzer Division. Maar deze waren aan het einde van hun inzet van manschappen. In allerijl werden troepen aangevoerd van de 344. Infanterie Division. Op 21 november was de 4th Division slechts twee en een halve kilometer verder gekomen. De verliezen waren toen al opgelopen tot 1500 doden en gewonden. Verder waren er enkele honderden afgevoerd door ziektes. Onderwijl was opdracht gegeven aan het Vde Corps om de 4th Div. te ondersteunen en uit het zuiden op te rukken. De 4th ging zich nu concentreren op Grosshau. Op de 22ste november werd de strijd hervat door het twee bataljons schijnaanvallen uit te laten voeren naar het oosten. Onderwijl trok één bataljon van het 8th Regiment over de flanken noordwaarts. Een reserve bataljon bezette een kruispunt in het zuiden dat toegang gaf tot het oosten en richting Düren en naar Grosshau. Ook een bataljon van het 22nd Regiment wist via de flank op te rukken en 700 meter ten westen van Grosshau zich tegen de avond in te graven. Het was de bedoeling dat de flank ten westen van het 22st Regiment beschermd zou worden door het 12th Regiment. Maar dit was zo verzwakt door de gevechten bij Germeter dat het niet kon voldoen aan haar opgelegde taak. Ondanks dat er tanks werden ingezet was het een hopeloze situatie om Grosshau in te nemen. Drie tanks gingen verloren door anti-tank vuur en de infanteristen moesten zich terug trekken in de bossen.

Op 26 november kregen de manschappen van de 4th Division drie dagen rust. Het gat tussen het 8th- en het 22nd Regiment werd in die periode opgevuld door het 12th Regiment. In deze rustperiode vervingen de Duitsers de uitgeputte troepen van de 344. Infanterie Division door de 353. Volksgrenadiers Division. Op 29 november opende het V Army Corps een aanval op Kleinhau om de druk van Grosshau af te halen zodat het 22nd Regiment hier een aanval kon plegen. Maar de aanval op Kleinhau strandde in de modder en het vuur van Duitse artillerie. Tegen de avond wisten de Amerikanen de hoofdweg achter Kleinhau te bereiken en tanks richting Grosshau te sturen. De Duitse verdediging stortte daarop in en werden honderd Duitse soldaten gevangen genomen. Het 22nd- en 12th Regiment keken bij het ochtendgloren op Gey uit met achter zich het afschuwelijke woud. Het 8th was nog steeds aan het ‘modderen’ om het dorpje Hof Hardt in te nemen, wat niet lukte. Op 1 december werd er geconcilieerd door de 4th Division in afwachting om afgelost te worden door de 83rd Division. De vijf kilometer winst had vanaf 16 november had 6000 man gekost, waarvan 2000 door uitputting en ziektes (zoals loopgraafvoet en luchtwegaandoeningen).