Op de voorgaande pagina's over de B-25 Mitchell, viel het vaak op hoe kleurig de beschilderingen waren op de bommenwerper. Er zullen maar weinig B-25 bommenwerpers zijn geweest, zeker die door de Amerikanen werden gevlogen, die niet voorzien waren van zogenaamde Nose-Art. Vooral de bommenwerpers die tot de inventaris behoorden van de USAAF waren 'luidruchtig' voorzien van kleurige afbeeldingen van schaars geklede dames. Een grote inspiratiebron voor de kunstenaar op de basis die de bevallige dames op de neus schilderde, waren de prachtige prenten gemaakt door de Peruviaan Alberto Vargas (9-2-1896 - 30-12-1982). Deze prenten werden ondermeer gebruikt in het populaire magazine Esquire en op door Esquire uitgebrachte kalenders, iets waar militair personeel een abonnement op schenen te hebben.

Eén van de eerste B-25 bommenwerpers die van Nose-Art werd voorzien voor een aanvalsmissie moet de B-25B, 40-2249 (toestel 11) zijn geweest die ingezet werd voor de missie die bekend zou worden als de Doolittle Raid op 18 april 1942. Dit toestel, met de bijnaam ‘Hari Kari-er’, werd gevlogen door Capt. C. Ross Greening met als doelwit Yokohama. De foto hierboven is genomen aan dek van het vliegdekschip USS Hornet (CV-8).

Een andere, wellicht een nog beroemder Doolittle Raid B-25, was B-25B 40-2261 gevlogen door Lieutenant Ted W. Lawson. Zijn toestel was genaamd 'The Ruptured Duck'. De naam stond op een dag met krijt geschreven op de romp, nadat Lawson tijdens een start de staart over de startbaan had geschuurd. Geïnspireerd door de naam, vroeg hij aan de B-25 schutter Cpl. Rodger Lovelace om de afbeelding van Donald Duck met koptelefoon en krukken op de romp te schilderen. Lawson zou later het boek 'Thirty Seconds over Tokyo' schrijven welke verfilmd werd en waar de Nose-Art van de B-25 van Lawson zo getrouw mogelijk werd nagemaakt.

Een andere B-25B, de 40-2303, droeg de naam 'Whirling Dervish' gevlogen door 1st Lt. Harold Watson. Een B-25J zou in 2001 met de naam 'Whirling Dervish' haar opwachting maken in de speelfilm 'Pearl Harbor', maar dan 'gevlogen' door de held Rafe McCawley (een rol van Ben Affleck).

Naast de vaak kleurige afbeeldingen droegen de toestellen ook namen. Vaak was dit het liefje van de piloot of van een ander bemanningslid. Maar er waren ook namen die algemener bekend waren, zoals van filmsterren of andere beroemdheden van die tijd. Maar ook kreten en slogans uit (teken)films en titels van liedjes werden gebruikt.

Waren vaak de pin-ups van Vargas, welke ook bekend stonden onder de naam Vargas-Girls, een inspiratie voor de neuzenschilder, er werd veelal een interpretatie gemaakt op dat ‘onderwerp’. Meestal bestond het door de schaarse kleding van het origineel geheel weg te laten. Hieronder is ter illustratie de fraaie Nose-Art 'Big Jamoke' te zien op de B-25J, 43-36110/59, die in dienst was bij het 447th Bomber Squadron, 321st Bomb Group.

Veel Amerikaanse bommenwerpers en jachtvliegtuigen waren voorzien van de naam 'Pistol Packin' Mama', een populair liedje uit 1942-'43 van Al Dexter wat ook vertolkt werd door Bing Crosby en de Andrew Sisters. In maart 1944 publiceerde Esquire een zogenaamde 'centerfold' vervaardigd door Vargas een 'Pistol Packin' Mama'. Deze combinatie verscheen op menig oorlogsvliegtuig (al zag je naast de titel ook andere afbeeldingen).

Niet altijd waren Vargas pin-ups, of zelf 'bedachte' naakte dames als onderwerp op de bommenwerpers, ook de namen moesten iets betekenen. Veel bommenwerpers hadden de naam van een meisje van één van de bemanningsleden. Maar soms sprong een naam eruit dat vragen opriep,... Eén van deze is hieronder afgebeeld, 'Educated Death' waaronder een schedel met studentenpet is afgebeeld plus twee bommen. Poserende vóór de B-25 is grondpersoneel van het 106th Tactical Reconnaissance Squadron te zien. Het vermoedden is dat er één of meerdere hoger opgeleide bemanningsleden aan boord waren.

Een stripverhaal op je bommenwerper, geen probleem,... vraag Jack Kellogg, de officiële artiest van de 98th Seabees. Kellogg tekende onder meer het stripverhaal 'The Ink Squirts' in het basis krantje 98th C.B.'s Seabreeze. De tekeningen inspireerde iemand om het op een B-25J van de 41st Bomber Group aan te brengen (zie hieronder).

Het waren natuurlijk niet alleen maar schaars geklede dames die de neuzen van de bommenwerpers sierden. Ook werden afbeeldingen gebruikt die stoer en stevig overkwamen. Of schilderingen die de bemanning vertrouwen moesten geven op een goede missie en een veilige terugkeer op de basis.

Hierboven is het Disney figuur Pluto afgebeeld op de B-25D-15-NC, 41-30606 behorende tot 501st Bomb Squadron, 345th Bomb Group op de Filipijnen. Het draagt de naam 'Chow Hound Junior' daar het de opvolger is van 'Chow Hound' B-25D-15-NC, 41-30669 welke verloren was gegaan op 30 maart 1945. 'Chow Hound' was ooit een beroemde Mitchell (toen nog met de naam 'Tondelayo') van het 500th BS, die tijdens een aanval op schepen bij Raboul 18 oktober 1943, met twee andere B-25's, zonder escorte gedurende 75 minuten 50 Japanse Zero jagers moest weerstaan, maar vol gaten en weggeschoten onderdelen terugkeerde op haar basis. De andere twee, 'Sorry Satchul' en 'Snafu' moesten een noodlanding op het water maken.

Na zes maanden reparatie keerde 41-30669 kort terug in actieve dienst maar werd vervolgens ontdaan van alle wapens en camouflage en gebruikt als een zogenaamde 'fat cat' (en nu met de naam 'Chow Hound'), het halen en brengen van personeel, rantsoenen etc. tussen Brisbane en bases aan het front. Na het verlies van 41-30669 werd B-25D-15-NC, 41-30606 gebruikt om als 'fat cat' te gaan fungeren, vandaar de naam 'Chow Hound Junior'. Tegenwoordig wordt 'Tondelayo' gedragen op de B-25J-15-NC, 44-28932 van de Collings Foundation. Net als op het origineel, dus aan bakboorzijde in spiegebeeld, aan beide kanten van de romp, prijkt de Vargas-girl.

De Nose-Art van 'toen' inspireert nog steeds eigenaren van bewaard gebleven bommenwerpers om deze te voorzien van kleurige opschriften om de traditie levend te houden hoe de jonge mannen hun kisten een persoonlijk tintje gaven. Vaak wordt een gerestaureerde bommenwerper dan ook uitgerust in de kentekens en code-letters van een eenheid waarin het met de Nose-Art toen zo opvallend rondvloog.

In de Esquire van december 1943 verscheen de tekening van Vargas getiteld; 'There’ll Always Be A Christmas',... een vliegende dame die op verschillende bommenwerpers prijkte, en niet alleen op de B-25. Er zijn heel veel foto's van B-24 Liberators en B-17 Flying Fortresses met dezelfde tekening en dan genaamd 'Heavenly Body'.

In augustus 1944 verdiende de piloot Lt. Max Bell een Distinguished Flying Cross nadat hij ’Miss Mitchell’ zwaar beschadigd met succes had weten terug te brengen. De schade was opgelopen tijdens een aanval op een brug welke in het door Duitsers bezette deel van Italië lag.

Of keer terug naar de hoofdindex van www.strijdbewijs.nl

---