De Fw 190E werd nooit gebouwd, maar de Fw 190F en de Fw 190G waren grondaanval vliegtuigen die extern erg leken op de Fw 190A serie. Opvallend kenmerk was de introductie bij de latere 'F' modellen een nieuwe cockpitkap, de zogenaamde 'Galland kap', die een ronder was en die ook gebruikt werd op de Fw 190D. Het gaat te ver om alle sub-types uit de Fw 190F serie te behandelen, van de Fw 190F-8 waren dat er maar liefst 13 stuks (R1 tot R16 varianten aan boordwapens). Welke ik nog wel even noem is de Fw 190F-9 die bekend stond als de 'Panzerblitz' of 'Panzerschreck'. Deze versie was uitgerust met twaalf R4M raketten tegen tanks. De Fw 190G was eigenlijk de voorloper van de 'F'. Deze serie was gebaseerd op de Fw 190A-5/U3. Het was de bedoeling dat deze versie ingezet zou worden als jachtbommenwerper en duikbommenwerper.

De Fw 190G-1 productiemachine was in staat om 1000 kg aan bommen te vervoeren. Een bom van 500 kg onder de romp en onder iedere vleugel een bom van 250 kg. De Fw 190H, een voorstel voor grote hoogte, met een DB603G werd nooit gebouwd. Toch werden er een enorm aantal prototypes gebouwd om verschillende motoren te testen en wapensystemen. Maar liefst 86 prototypes brachten de data die nodig waren om één van de belangrijkste vliegtuigen uit het Duitse arsenaal te ontwikkelen.

In de herfst van 1943 werd Fw 190D omgenummerd tot de Ta 152, waarbij de 'Ta' stond voor Tank, ontwerper van de Fw 190 serie. Toch was de Ta 152 niet een directe kopie van de Fw 190D, maar bevatte vele nieuwe ontwikkelingen. De 'flap' en landinggestel werden niet meer elektrisch, maar hydraulisch. Er werd een extra 30mm MK 108 kanon aangebracht dat door de spinner schoot van de propeller.

De eerste serie Ta 152A-1 had dezelfde motor als de Fw 190, de Jumo 213A-1, maar de Ta 152B-0 versie had de Jumo 213E-1die 1750 pk produceerde. In augustus 1944 werd de productie aangevangen met de Ta 152A en B, maar slechts in kleine aantallen geproduceerd. Na de eerste ervaringen tijdens luchtgevechten werden er radicale veranderingen aangebracht, die de Ta 152C-1 zou worden. Deze machine werd aangedreven door een Daimler-Benz DB 603LA met 1800 pk vermogen. Ontwikkeld als jachtvliegtuig werd het meest ingezet als grondaanvaller. De spanwijdte was opgelopen, ten opzichte van de Fw 190D (10,50 m), tot 11,10 m. De Ta 152E waren verkennertoestellen met minder bewapening.

De laatste versie van de Ta 152, was de H serie. Dit was een toestel voor grote hoogte dat een spanwijdte had van 14.43 m. In deze versie werd weer teruggegrepen op de Jumo 213 E-1. Deze 1750 pk motor gaf het toestel een maximum snelheid van 759 km/u op 12.500 meter hoogte. Tijdens één van de testvluchten, uitgevoerd door Kurt tank zelf, in december 1944, werd hij onderschept door twee Amerikaanse P-51D Mustangs. Tank drukte de gashendel naar voren en wist gemakkelijk aan zijn belagers te ontkomen. In januari 1945 liepen de eerste Ta 152H-1 van de productielijn. Er werden er slechts een tiental gebouwd en er werden maar sporadisch ingezet, de meeste om de vliegvelden van de Me 262 te beschermen (die tijdens start en landing enorm kwetsbaar waren). Daartoe hadden deze toestellen een bewapening van één 30mm MK 108 kanon en twee 20mm MG 151 kanonnen. Totale productie van alle Ta 152 toestellen bedroeg 93 machines waaronder 26 prototypes.

Op bovenstaande foto is de enige bewaard gebleven Ta 152 te zien. Het betreft hier de Ta 152H-0/R-11 die in 1945 naar Amerika werd verscheept om uitvoerig getest te worden. Het toestel diende bij het JG301. Tegenwoordig is dit toestel in opslag bij het National Air and Space Museum. Wat betreft de andere Fw 190 types; zoals reeds hierboven aangehaald zijn er nog vijf Fw 190D's bewaard gebleven (waarvan twee niet meer dan een wrak).

Er zijn zo'n originele 19 Wf 190's in de wereld bewaard gebleven, waarvan de meeste te vinden zijn in de Verenigde Staten. Van de Fw 190A serie zijn in de Verenigde Staten nog elf bewaard gebleven Fw 190's te vinden (waaronder 3 'Dora's en de Ta 152H-0/R-11) waarvan de Fw 190A-5 W.Nr. 151227 de enige vliegwaardige is met de orginele BMW 801 motor. Dit toestel werd gevlogen op 9 juli 1943 door Paul Rätz van JG 54 toen het waarschijnlijk door sabotage neerstortte in het bos van Voibakala nabij St. Petersburg in Rusland, waar het begin jaren negentig van de vorige eeuw werd geborgen. Tegenwoordig is dit toestel te bewonderen in het Flying Heritage & Combat Armor Museum Everett, in de staat Washington.
In de Verenigde Staten zijn verder nog drie in restauratie tot vliegwaardig, Fw 190A-2 W.Nr. 5476, Fw 190A-6 W.Nr. 550470 en de Fw 190F-8 W.Nr. 931862.

Van de Fw 190A serie zijn de meeste bewaard gebleven (13 stuks). In Groot-Brittannië zijn twee originele Fw 190's te vinden. In het RAF Museum in Hendon is de tweezitter een F-8/U1 (S8) Werknummer 584219 in de tentoonstelling opgenomen. Dit toestel vloog ooit bij de Jagdflieger Schule 103.

In het Imperial War Museum in London hing jarenlang de Fw 190A-8/R6 W.Nr. 733682 aan het plafond. Sinds 2013 is het toestel te vinden in het Royal Air Force Museum Cosford in Cosford, Shropshire. Deze machine behoorde ooit tot een Mistel S-3B combinatie waarbij de Fw 190 op een Ju 88H-4 geplaatst was (ter illustratie is hieronder een foto van een Mistel-combinatie geplaatst).

Wellicht de Fw 190 die het makkelijkst te vinden is vanuit Nederland, bevindt zich in Luftfahrtmuseum Hannover-Laatzen. Dit is een uit verschillende onderdelen samengestelde Fw 190A-8 en is uitgevoerd zoals het zou dienen bij het 6./JG1. De samenstelling werd gedaan door de firma Flug Werk, welke ook bouwpaketten leverde om vliegwaardige Fw 190's te fabriceren. Wees er op voorbereid dat het toestel in een zeer volle tentoonstelling is ondergebracht en lastig is te fotograferen.

Een andere machine die redelijk dichtbij te vinden is, is de Fw 190A-8 in het Musée Air + Espace, Le Bourget nabij Parijs. Deze machine is in de kleuren van de A-7 ('13') welke gevlogen werd door Oberst Josef 'Pips' Priller, commandant van JG 26.

In Nederland is dus geen Fw 190 in complete vorm te vinden, maar wel wrakstukken van het roemruchte toestel. De best bewaarde delen van twee zijn te vinden in het Museum Vliegbasis Deelen. Vooral de propellers met de aangeschoten gaten zijn indrukwekkend. Er zijn delen van landingsgestellen met de wielen er nog aan en een stoeltje. In een vitrine staan twee 2 X MG 17 machinegeweren, in een andere een instrumentenpaneel, een stuurknuppel en verschillende brokstukken. Een MG 151/20mm kanon steekt nog in een deel van de vleugel.