Na zijn ontsnapping in juli 1948 zou Skorzeny 18 maanden op de boerderij van Ilse Lüthje blijven, en raakte in deze periode betrokken bij de Gehlen Organization, vernoemd naar Reinhart Gehlen, een Duitse ex-generaal die later de Federale Inlichtingen Dienst (Bundesnachrichtendienst (BND)) ten tijde van de Koude Oorlog zou leiden. De eerste jaren na de oorlog was de Org (zoals Gehlen Organization bekend stond) de enige organisatie die de ogen en oren waren in het Oosten van Duitsland en andere Sovjet landen. Terugkerende Duitse gevangenen werden opgevangen door de agenten van de Org en ondervraagd. De CIA verzorgde de goederen en geld voor de operaties, in ruil voor de informatie die de ex-gevangenen wisten te vertellen, want deze hadden vaak als dwangarbeider in de Russische industrie gewerkt.

Het is een vreemde zaak dat aan één kant de ontsnapte Skorzeny werd gezocht door de Amerikanen, terwijl aan de andere kant banden waren tussen de Org en de CIA,... ze moeten toch geweten hebben van Skorzeny zijn eventuele werk voor de Org? In ieder geval reisde Skorzeny vrij, op valse paspoorten, door Europa. Op 14 februari 1950 verscheen in de Franse pers een foto van Skorzeny, genomen de dag ervoor op een terras in Parijs, waardoor Skorzeny gedwongen werd het hazenpad te kiezen, door naar Salzburg te vertrekken. Hier vroeg hij zijn scheiding aan van zijn eerste vrouw, om met gravin Ilse Lüthje te kunnen trouwen.

Met hulp van een Spaans uitgegeven Nansen paspoort (een reisdocument voor stateloze vluchtelingen), wist Skorzeny naar het door fascistische Franco bestuurde Spanje te ontkomen. Op 18 mei 1951 ontving Skorzeny een Spaans 'Especial' paspoort, en kon hij in Madrid een constructie bedrijfje opzetten.

Skorzeny zou in deze periode korte tijd bodyguard geweest zijn voor Evita Perón, de vrouw van de Argentijnse dictator, Juan Perón. Hierbij zou hij een aanslag hebben kunnen voorkomen en er zou zelfs sprake zijn geweest van een verhouding tussen de twee. Van bovenstaande is alleen bewezen dat Skorzeny de Peróns heeft geadviseerd in 'bepaalde zaken'.

In 1952 werd Skorzny Entnazifiziert verklaard door een gerechtshof in West-Duitsland (wat eigenlijk vreemd was, omdat Skorzeny nog steeds zeer nauwe banden onderhield met oud SSers en Nazi kopstukken). Hij kon nu vrij reizen onder zijn eigen naam. In hetzelfde jaar, 1952, verzocht General Reinhard Gehlen (van de Org, maar nu volledig in dienst van de CIA), Skorzeny om naar Egypte te reizen. Egypte was na een coup onder generaal Mohammed Naguib gekomen, en zocht militaire adviseurs. Skorzeny omringde zich met oud Wehrmacht- en SS officieren, waaronder de generaals Oskar Munzel, Wilhelm Farmbacher en Leopold Gleim, het voormailge hoofd Gestapo Joodse zaken voor Polen en Joachim Daemling, hoofd Gestapo Düsseldorf. Naast de training van het Egyptische leger, werden ook Arabische vrijwilligers getraind, zoals Palestijnse vluchtelingen, waaronder Yasar Arafat. Skorzeny zou nauw betrokken zijn geweest bij commando acties door deze Palestijnen tegen Israël tussen 1953-1954.

In 1957 bracht Skorzeny voor het eerst een bezoek aan Ierland. Hij voelde zich daar gelijk thuis. In 1958 deed hij een aanvraag voor een Oostenrijks paspoort, en hiermee keerde hij in 1959 terug in Ierland en kocht in dat jaar Martinstown Jouse, een boerderij in County Kildare. Maar Ierland zag hem liever gaan dan komen, en gaf hem slechts een ‘bezoekvergunning’ van zes weken per bezoek, waarbij Skorzeny steeds onder toezicht stond van G2 (de Ierse militaire inlichtingendienst). Misschien één van de redenen dat Skorzeny na 1962 weinig meer in Ierland kwam en de boerderij verkocht in 1971. Maar Skorzeny was beslist niet een zwerver, want naast Madrid bezat hij ook een huis op Majorca.

In maart 2016 kwam een opmerkelijk artikel naar buiten in de Amerikaanse Joodse krant 'The Forward', geschreven door Dan Raviv en Yossi Melman. In het artikel beweren de schrijvers dat Otto Skorzeny in 1962 voor de Mossad werkte en een raketgeleerde zou hebben geliquideerd.

Trainde Skorzeny troepen tegen Israël, een niet bepaald ‘vriendelijke’ geste tegenover dit land, des te opmerkelijk is dan het feit dat de Israëlische geheime dienst, de Mossad, in 1962 contact zocht met Skorzeny. Israël zag een dreiging in het rakettenprogramma dat Egypte aan het ontwikkelen was. Eén van de kopstukken van de raket ontwikkeling was Heinz Krug. Verschillende wetenschappers werden midden in de nacht opgebeld en verteld dat ze stoppen moesten voor Egypte te werken. Sommigen ontvingen bombrieven, waarbij daadwerkelijk gewonden vielen. Maar Krug was in de ogen van de Mossad de nummer 1. Krug had ooit in Peenemünde onder Wernher von Braun aan de raketprogramma’s daar gewerkt. Ondanks dat Von Braun Krug uitnodigde ook in Amerika te komen werken, besloot Krug voor Egypte te kiezen omdat daar ook professor Wolfgang Pilz werkte, die hij bewonderde. Samen zouden zij een strategisch raket programma voor Egypte ontwikkelen. Maar de dreiging vanuit het toekomstige land waar zijn raketten zouden moeten neerkomen, Israël, maakten Krug langzaam gek.

De Israëlische inlichtingendienst, de Mossad, vond het onmogelijk om dicht op Krug te komen. Het beste was iemand te hebben die Krug vertrouwde, een ex-Nazi zou het meest ideale zijn. De naam Skorzeny viel, en Kurt Weisman, net als Skorzeny oorspronkelijk uit Wenen, en Joods Holocaust overlevende was nu onder de naam Joe Raanan werkzaam bij de Mossad. Met tegenzin zou Weisman/Ranaan moeten proberen met Skorzeny in contact te komen. En zo reisde Ranaan met een klein team naar Spanje om Skorzeny in zijn dagelijkse bewegingen te volgen. In de groep was ook een jonge vrouw van 20, van Duitse afkomst. Ze was geen volwaardig agent, maar werd ingezet voor hand- en spandiensten. En zo op een dag, begin 1962, stapte Weisman (Raanan) met de jongedame een bar in Madrid binnen waar Skorzeny en zijn vrouw Ilse Lüthje-Finckenstein aanwezig waren. Na enige tijd werden de twee vreemden aan Skorzeny voor gesteld. Door het Weense accent en de mooie jonge Duitse vrouw, met de naam ‘Anke’, oogde Skorzeny relaxed. Hij hoorde dat het stel kort daarvoor overvallen was en bestolen van al hun bezittingen. Na enkele borrels, nodigde Ilse het stel uit bij hen thuis te komen om de nacht door te brengen. Maar eenmaal in de villa van Skorzeny, trok deze een pistool en richtte het op het stel, en verklaarde; ‘ik weet waarom jullie hier zijn, jullie zijn Mossad en willen mij vermoorden’. Was ‘Anke’ wellicht geschrokken, Raanan knipperde niet eens, en vertelde, dat ja, dat van Mossad klopte, maar als ze van plan waren geweest Skorzeny om te brengen, dan was dat al weken geleden gebeurd. Rustig merkte Skorzeny op dat hij hén dan maar zou ombrengen. Waarop ‘Anke’ aangaf dat hun opvolgers niet met hem aan de bar zouden gaan zitten, maar een kogel door zijn kop zouden jagen, zonder dat hij had gezien wie de daders waren. Neen, ze waren hier om zijn hulp te vragen. Skorzeny leek geďnteresseerd toen de Mossad agent vertelde dat ze informatie nodig hadden en hem er rijkelijk voor zouden belonen. Na lang nadenken, zei Skorzeny dat geld hem niet interesseerde, hij had meer dan genoeg (Skorzeny had in 1952 een spoorwegcontract weten te bemachtigen, waarin Duits materieel aan Spanje werd geleverd, dat een waarde destijds had van 5 miljoen dollar). Hij wilde wel iets anders, hij wilde van de ‘gezochten lijst’ gehaald die Nazi jager Simon Wiesenthal had opgesteld, want hij, Skorzeny, was geen oorlogsmisdadiger. Mossad was overtuigd dat iedere Nazi officier bloed aan zijn handen had, maar in tijden van nationaal belang, moest men soms met de vijand rond de tafel. Dus zei Ranaan, dat hij er voor zou zorgen dat het geregeld zou worden. Skorzeny liet zijn wapen zakken en de handen werden geschut.

Menigeen zal zich afgevraagd hebben waarom Skorzeny zo snel gerekruteerd kon worden door de Mossad. Waarschijnlijk realiseerde Skorzeny zelf direct dat toetreden hem een levensverzekering gaf, want zolang hij op de lijst van Wiesenthal stond was hij doelwit voor een aanslag, en,… maar dat is speculatief, misschien kon hij zo iets terugdoen voor een volk dat door een regime, waar hij onderdeel van was geweest, zo vreselijk had moeten lijden.
Enige tijd later arriveerde Skorzeny in Tel Aviv waar hij voor het eerst hoorde wat het doel was van uitnodiging om naar Israël te komen. Skorzeny vertrok daarop naar Egypte, waar hij nog steeds contacten had. Hier verzamelde hij lijsten van namen en adressen van Duitse wetenschappers, en tevens de namen van Europese bedrijven die militaire zaken leverde aan Egypte, waaronder Heinz Krug zijn bedrijf, Intra in München. In Israël had Raanan (Weisman) de leiding gekregen en droeg Rafi Eitan en Avraham Ahituv op om als contactpersonen te fungeren voor Skorzeny. Vooral Eitan deed bijna niet onder voor Skorzeny, hij had de bijnaam ‘Mr. Kidnap’ vanwege het opsporen van gezochte personen door Israël, zoals het ontvoeren van Adolf Eichmann en deze van Argentinië naar Israël over te brengen. Ook was Eitan betrokken bij het helpen verkrijgen van materiaal voor het nucleaire programma van Israël. Ook wist hij Jonathan Pollard, als een Amerikaanse Joodse spion, in de Amerikaanse regering te laten meelopen. In 2006, 79 jaar oud, werd Eitan parlementslid voor een senioren partij in Israël. Eitan verklaarde later dat hij Skorzeny begeleide, maar gaf nooit details in welke hoedanigheid.

De Mossad agenten probeerden daadwerkelijk de naam Skorzeny bij Wiesenthal van de lijst te krijgen, maar die weigerde. Dus stelde de Mossad een vervalste brief op, ondertekend door ‘Wiesenthal’ dat zijn naam verwijderd was. Onderwijl ontplofte een bompakket in Fabriek 333, waar Duitse wetenschappers werkten, waarbij vijf Egyptenaren omkwamen. De explosieven waren door Israël geleverd, maar de verzending zou door Skorzeny zijn gedaan. De dreigementen wierpen hun vruchten af, en veel wetenschappers hielden het voor gezien en verlieten Egypte. Israël stopte met de dreigementen, mede ook omdat een team, dat druk had uitgeoefend op een wetenschapper zijn familie, gearresteerd was in Zwitserland (het team werd trouewns weer vlot vrijgelaten).

Maar dreigementen en bompaketten hadden de belangrijkste raketwetenschapper en ‘top of the list’ van Mossad, Heinz Krug ook schrik aangejaagd. Vanwege de ‘goede contacten met Egypte’ die Skorzeny onderhield, zal Krug bedacht hebben, dat deze man hem wellicht kon helpen te ontsnappen aan de dreigementen (het kan hem ook ingefluisterd zijn door een infiltrant van de Mossad, dat is onbekend). Wellicht met in het achterhoofd over de geruchten dat Skorzeny ex-Nazi’s had helpen vluchten naar Zuid-Amerika, sprak Krug af met Skorzeny om naar zijn bedrijf, Intra, in München te komen,

Skorzeny reed met Krug op dinsdag 11 september 1962 in Krug zijn eigen Mercedes 300 SE van zijn kantoor weg. Mocht Krug een tweede auto achter zijn Mercedes hebben gezien, dan zal Skorzeny hem verteld hebben dat hij eerst voor bodyguards had gezorgd, dus geen zorgen daarover, die reden achter hen aan. Ten noorden van München reden de twee auto’s een bos binnen om rustig te kunnen ‘praten’. Zonder veel omhaal zou Skorzeny in het bos Krug door het hoofd hebben geschoten, en met hulp van de drie ‘bodyguards’ werd Krug in een kuil gedumpt, overgoten met zoutzuur en bedekt met ongebluste kalk. De drie agenten die Skorzeny hielpen zouden Zvi ‘Peter’ Malkin (één van de Eichmann ontvoerders), Yitzhak Shamir (de latere premier van Israël) en Joe Raanan zijn geweest. Getuigen van kantoor zouden later verklaren dat de man die zich voorgesteld had als 'Saleh' bij Krug wel een Egyptenaar leek met zijn gebruinde hoofd. Dit kan verschillend worden uitgelegd; Of het is door de Mossad de wereld in geholpen om Egypte te beschuldigen van de ontvoering, vanwege dat de Duitse wetenschappers hen in de steek lieten, of het was wel degelijk de gebruinde ‘kop’ van Skorzeny, want die leefde in zonnig Spanje, trok over de wereld, in voornamelijk zonnige gebieden.

Skorzeny zijn naam duikt in vele ‘spannende’ verhalen op, vooral het internet gonst van geruchten, waar ik verder niet al te diep op inga. Met enige scepsis haal ik dan nog wel de organisatie ‘Die Spinne’ aan waar Skorzeny de belangrijkste man in zou zijn geweest. ‘De Spinne’ zou gezorgd hebben voor de vlucht van zo’n 600 voormalige SS’ers vanuit Duitsland, Spanje en verder naar Zuid-Amerika (aldus Klaus Barbie). Hij deed dit in samenwerking met Gehlen (van de Org), en het was een netwerk met ook veel invloed in Europa en Latijns Amerika. Door Skorzeny zijn vriendschap met de Argentijnse dictator Juan Perón, kon Perón na de militaire coup in september 1955 en in Spanje in ballingschap ging, zorgde Skorzeny dat het de voormalige president aan niets ontbrak.
En zo zouden er ook de organisaties CEDADE en de Paladin Groep zijn geweest, de eerste een Neo-Nazi groep met Skorzeny als oprichter en adviseur, net als bij de laatste, de Paladin Groep een paramilitaire organisatie belast met opleiden en bewapenen van guerrilla groepen. Maar het bewijs van de laatste drie bovenstaande groepen is veelal bij gerucht en zonder veel tastbaar bewijs en moet daardoor met grote terughoudendheid met Skorzeny geassocieerd worden.

Op veel foto’s ziet men Skorzeny met een sigaret, hij was een kettingroker. Uiteindelijk zou hem dit het leven kosten. In 1970 werden twee tumoren ontdekt bij de ruggenmerg van Skorzeny. In oktober werd hij in Hamburg geopereerd, beveiligd door oude kameraden uit de Friedenthal tijd. Skorzeny kwam half verlamd uit de operatie. Maar zijn wilskracht en de hulp van een oude legerkameraad die fysiotherapeut in Friedenthal was geweest, leerde hij in enkele maanden weer wat lopen.

Op 5 juli 1975 overleed Otto Skorzeny op 67 jarige leeftijd. Na een katholieke uitvaart (waar ook de Mossad agent Joe Raanan aanwezig was) werd hij gecremeerd en bijgezet in het familiegraf van de Döblinger Friedhof in Wenen. Op de begrafenis waren verscheidene van zijn oude kameraden aanwezig die spontaan de oude Nazi groet brachten. En zo was er een einde gekomen aan de man die 'Scarface' werd genoemd, of ook wel 'De Gevaarlijkste Man in Europe', een titel die hij gebruikte voor zijn memoires (Skorzeny's Special Missions: The Memoirs of "The Most Dangerous Man in Europe").

Als men de verhalen rond Skorzeny tot zich neemt, dan zou men kunnen concluderen dat hij vooral missies wilde waarbij zo weinig mogelijk excessief geweld werd gebruikt. Volgens eigen zeggen drong hij erbij zijn officieren op aan niet te schieten als het niet nodig was. Hier en daar haalt Skorzeny aan dat hij zijn wapen moest gebruiken (zoals toen hij Miklós Horthy ging ontvoeren). Toch zou hij er niet voor terugdeinzen om in 1962 in koele bloede Heinz Krug van het leven te beroven. Je kunt je afvragen, hoeveel heeft Skorzeny daadwerkelijk omgelegd? We zullen het nooit weten, hij nam dit deel mee zijn graf in.

Als bron voor deze pagina's is gebruik gemaakt van voornoemde artikelen: 'Odessa' door Guy Walters welke als Blog artikel in The Telegraph verscheen (2010), en Skorzeny zijn betrokkenheid bij de Mossad, het artikel uit The Forward (2016) door Dan Raviv en Yossi Melman. Verder was een goede bron het boek: 'Skorzeny, de gevaarlijkste man van Europa', door Charles Whiting (1972), bij leven geschreven en voorzien van voorwoord bij Skorzeny. Ook het magazine 'After the Battle', No. 22 een prima bron voor de ontsnapping van Mussolini.

In november 2019 verscheen een nieuw boek, Hitlers Geheime Ardennencommando, waarin Otto Skorzeny zijn opwachting maakt. Het speelt zich af rond het Ardennen Offensief, december 1944. Schrijver Michiel Janzen heeft een thriller geschreven rond de de figuur Skorzeny. Het is een zogenaamde 'faction-thriller' maar is volgens Michiel; 'ook voor non-fictie liefhebbers de moeite waard, omdat ik achterin het boek een uitgebreide verantwoording geef, waarin ik uitleg wat wel/niet waar gebeurd is'.
'Hitlers Geheime Ardennencommando' is medio november 2019 verschenen bij de uitgeverij Lannoo (ISBN: 9789401463300).

De eindredacteur van ThrillZone.nl, Marinus van de Velde, schrijft ondermeer het volgende over Hitlers Geheime Ardennencommando:
'Hitlers geheime Ardennencommando is een actiethriller vermengd met historische feiten. De snelheid blijft onverminderd hoog en de soms bizarre wendingen lijken op het werk van Tarantino. Gegarandeerd een paar uurtjes leesplezier!'.
De website 'Traces of War': 'Feiten en fictie worden ongeforceerd samengebracht. De verantwoording achterin is onmisbaar in een boek als dit (waaronder ook 'strijdbewijs.nl). Het is duidelijk dat de auteur bij zijn research niet over één nacht ijs is gegaan. Zijn prettig leesbare en afwisselende verhaal is fijn leesvoer voor iedereen die houdt van avontuurlijke romans met een spannend plot en een historische invalshoek.