In de jaren 60 werkte Northrop aan het project P-530 Cobra. Ervaringen opgedaan met de F-5 werden verschillende zaken verwerkt in de P-530, zoals het vleugelconcept en de dubbele motoren. Toen de USAF om een nieuw jachtvliegtuig vroeg, kwam General Dynamics met de YF-16. Northrop bouwde verder aan de basis van de P-530 en kwam met de YF-17. Na het naast elkaar vergelijken van beide toestellen, besloot de USAF voor de YF-16 te gaan. Dit was een tegenvaller voor Northrop, want ze liepen alleen al voor de USAF een order mis van minstens 650 toestellen.

De redding bleek de Amerikaanse marine (US Navy). De F-14 Tomcat was een duur toestel en men zocht nog een goedkopere oplossing om eventuele gaten te vullen. Tevens was er een opvolger nodig voor de A-7 Corsair II. Northrop wilde graag in deze race meedoen en ging een overeenkomst aan met McDonnell Douglas, een firma met meer ervaring op marinegebied. De YF-16 van General Dynamics bleek wederom de enige echte concurent. Maar de US Navy koos op 2 mei 1975 definitief voor de YF-17. De uitstekende deklanding-eigenschappen, en de veiligheid van twee motoren gaven de doorslag.

Door alle aanpassing naar een marine jager/jachtbommenwerper, werd de aanduiding YF-17 omgezet naar F-18. Het eerste echte prototype van de F/A-18 Hornet vloog op 18 november 1978. Vanaf februari 1979 werden de eerste productie toestellen aan de Amerikaanse marine geleverd, de VFA-125 op NAS Lemoore, Californië. Deze testten de negen éénzitter F/A-18’s en de twee tweezitter TF/A-18’s tot het uiterste. Het jager aanvalssquadron VMFA-314 ‘Black Knights’ van de Marines, was de eerste eenheid dat operationeel beschikte over de Hornet.

Vanaf 1983 begon de vervanging van de A-7 en ook de F-4 Phantom met de F/A-18’s. VFA-25 en VF-113 waren de eerste squadrons die de Hornet naar zee meenamen in 1985, aan boord van de USS Constellation. In 1986 werd de F/A-18 voor het eerst in actie gezet tegen Libië. Vanaf de USS Coral Sea in handen van CV-43, bestookte ze met succes radar en raket complexen met HARM’s (Highspeed Anti-Radiation Missiles).

Na meer dan 400 F/A-18A en ‘B’ modellen geproduceerd te hebben, werd in 1987 de F/A-18C en ‘D’ geïntroduceerd. Deze beschikte over verbeterde E(lectronic) W(arfare) systemen en verbeterde computerverwerkingsystemen. Tevens konden deze toestellen de AIM-120 AMRAAM (Advanced Medium Range Air-to-Air Missile) en de AGM-65 Maverick (air-ground missile) voeren.

In mei 1988 werd de eerste tweezitter F/A-18D aangepast voor opereren bij nacht. Voorzien van NAVFLIR (Navigation Forward Looking Infra Red) en een TINS (Thermal Imaging Navigation Set) bleek dit een groot succes. Later werden alle Hornets van deze apparatuur voorzien.

Verschillende landen kochten de F/A-18 aan, zoals Australië, Spanje en Koeweit. Ook Canada was een grote afnemer van de, door hen genoemde, CF-18A (98 stuks) en de CF-18B (40 stuks). Australië kocht drie F/A-18B’s compleet en assembleerde vervolgens 57 F/A-18A’s en 15 F/A-18B’s zelf. Spanje kocht 73 F-18’s aan (60 EF-18A’s en 12 EF-18B’s), al staan ze in Spanje bekend onder de naam C-15 voor de éénzitter en de CE-15 voor de tweezitter. Ook Finland (55 F/A-18C's en 7 18-D's) en Maleisië (8) en Zwitserland (26 F/A-18C's en 7 18-D's) op in hun arsenaal.

De Hornet is voorzien van de Hughes APG-65 radar. Deze kan 10 doelen scannen over een afstand van 74 km scannen, waarvan hij er 8 aan de piloot laat zien als prioriteit. De APG-65 is ook geschikt voor het navigeren op lage hoogte over het terrein. Voor nabij gevechten beschikt de A/F-18 over een zesloops M61A1 20mm kanon in de neus. Verder heeft het in de jagerconfiguratie de beschikking over twee AIM-9L/M Sidewinders en twee AIM-7F/M Sparrow raketten. Er is een mogelijkheid onder de vleugels vier extra Sidewinders mee te nemen, maar die beïnvloeden wel de wendbaarheid.

Van een ‘F’(Fighter) is de F/A-18 in korte tijd aan te passen voor de rol van aanvaller, ‘A’ (Attack). Het is een kwestie van het aanbrengen van laser-markering gondels en de FLIR apparatuur te installeren en de computers aan boord van aanvalsprogrammatuur te voorzien. Tijdens Operation ‘Desert Storm’ in 1991 opereerde de Hornet in de voorste gelederen. Op de eerst dag schoten twee F/A-18’s twee Irakese MiG’s neer en vervolgden hun weg in de ware F/A configuratie door ook hun bommen met succes af te leveren.

Op 30 september 2000 eindigde de productie van de F/A-18A/D serie met 1048 toestellen voor het Amerikaanse arsenaal en 483 voor buitenlandse afnemers.

Op 29 november 1995 maakte de F/A-18E ‘Super’ Hornet haar eerste vlucht. Eind 1998 werd het eerste toestel afgeleverd aan de Amerikaanse marine. De F/A-18F is een tweezitter met de capaciteit van de F/A-18E.

Op het eerste oog is er weinig verschil tussen beide toestellen. Maar de F/A-18E wordt gekenmerkt door hoekige luchtinlaten. Verder loopt de vleugelvoorrand niet langer gestroomlijnd tot aan het begin van de cockpit beglazing, maar eindigt schuin halverwege de cockpitkap. Het was de bedoeling dat de ‘Super’ Hornet de A-6 Intruder zou gaan vervangen, maar heeft nu ook de F-14 Tomcat vervangen. De F/A-18G Growler zal de Elektronische Oorlogsvoering van de EA-6B Prowler voor haar rekening gaan nemen in de nabije toekomst.

Tot slot wil ik u onderstaande foto's niet onthouden. Het toont een F/A-18 die na een botsing in de lucht met één derde verdwenen bakboord vleugel en zwaar gehavende staart toch nog de basis wist te bereiken. Het geeft wel aan, hoe sterk de Hornet is.