- De P-530 Cobra -
In de jaren 60 werkte Northrop aan het project P-530
Cobra. Ervaringen opgedaan met de F-5 werden
verschillende zaken verwerkt in de P-530, zoals het
vleugelconcept en de dubbele motoren. Toen de USAF om een
nieuw jachtvliegtuig vroeg, kwam General Dynamics met de
YF-16. Northrop bouwde verder aan de basis van de P-530 en
kwam met de YF-17. Na het naast elkaar vergelijken van beide
toestellen, besloot de USAF voor de YF-16 te gaan. Dit was een
tegenvaller voor Northrop, want ze liepen alleen al voor de
USAF een order mis van minstens 650 toestellen.
De P-530 Cobra, de voorloper van
de F/A-18 Hornet
De redding bleek de Amerikaanse marine (US Navy). De F-14
Tomcat was een duur toestel en men zocht nog een
goedkopere oplossing om eventuele gaten te vullen. Tevens was
er een opvolger nodig voor de A-7 Corsair II. Northrop
wilde graag in deze race meedoen en ging een overeenkomst aan
met McDonnell Douglas, een firma met meer ervaring op
marinegebied. De YF-16 van General Dynamics bleek wederom de
enige echte concurent. Maar de US Navy koos op 2 mei 1975
definitief voor de YF-17. De uitstekende
deklanding-eigenschappen, en de veiligheid van twee motoren gaven de doorslag.
De YF-17 en de YF-16 tijdens de
evalutatie
Door alle aanpassing naar een marine
jager/jachtbommenwerper, werd de aanduiding YF-17 omgezet naar
F-18. Het eerste echte prototype van de F/A-18 Hornet
vloog op 18 november 1978. Vanaf februari 1979 werden de
eerste productie toestellen aan de Amerikaanse marine
geleverd, de VFA-125 op NAS Lemoore, Californië. Deze testten
de negen éénzitter F/A-18’s en de twee tweezitter TF/A-18’s
tot het uiterste. Het jager aanvalssquadron VMFA-314 ‘Black
Knights’ van de Marines, was de eerste eenheid dat
operationeel beschikte over de Hornet.
Een A/F-18 van VMFA-314 ‘Black
Knights’ (US Marines)
Vanaf 1983 begon de vervanging van de A-7 en ook de F-4
Phantom met de F/A-18’s. VFA-25 en VF-113 waren de eerste
squadrons die de Hornet naar zee meenamen in 1985, aan
boord van de USS Constellation. In 1986 werd de F/A-18 voor
het eerst in actie gezet tegen Libië. Vanaf de USS Coral Sea
in handen van CV-43, bestookte ze met succes radar en raket
complexen met HARM’s (Highspeed Anti-Radiation Missiles).
Twee A/F-18's van VMFA-323 aan boord van de USS Coral Sea, 1986
Na meer dan 400 F/A-18A en ‘B’ modellen geproduceerd te
hebben, werd in 1987 de F/A-18C en ‘D’ geïntroduceerd. Deze
beschikte over verbeterde E(lectronic) W(arfare) systemen en
verbeterde computerverwerkingsystemen. Tevens konden deze
toestellen de AIM-120 AMRAAM (Advanced Medium Range Air-to-Air
Missile) en de AGM-65 Maverick (air-ground missile) voeren.
Een F/A-18 showed zijn tien
AMRAAM's en twee Sidewinders
In mei 1988 werd de eerste tweezitter F/A-18D aangepast
voor opereren bij nacht. Voorzien van NAVFLIR (Navigation
Forward Looking Infra Red) en een TINS (Thermal Imaging
Navigation Set) bleek dit een groot succes. Later werden alle
Hornets van deze apparatuur voorzien.
Een F/A-18D Hornet met een AGM-65 Maverick onder de vleugel, Al Asad, Irak
Verschillende landen kochten de F/A-18 aan, zoals
Australië, Spanje en Koeweit. Ook Canada was een grote afnemer
van de, door hen genoemde, CF-18A (98 stuks) en de CF-18B (40
stuks). Australië kocht drie F/A-18B’s compleet en
assembleerde vervolgens 57 F/A-18A’s en 15 F/A-18B’s zelf.
Spanje kocht 73 F-18’s aan (60 EF-18A’s en 12 EF-18B’s), al
staan ze in Spanje bekend onder de naam C-15 voor de éénzitter
en de CE-15 voor de tweezitter. Ook Finland (55 F/A-18C's en 7 18-D's) en Maleisië
(8) en Zwitserland (26 F/A-18C's en 7 18-D's) op in hun
arsenaal.
Een Zwitserse
F/A-18C
De Hornet is voorzien van de Hughes APG-65 radar.
Deze kan 10 doelen scannen over een afstand van 74 km scannen,
waarvan hij er 8 aan de piloot laat zien als prioriteit. De
APG-65 is ook geschikt voor het navigeren op lage hoogte over
het terrein. Voor nabij gevechten beschikt de A/F-18 over een
zesloops M61A1 20mm kanon in de neus. Verder heeft het in de
jagerconfiguratie de beschikking over twee AIM-9L/M
Sidewinders en twee AIM-7F/M Sparrow raketten. Er is een
mogelijkheid onder de vleugels vier extra Sidewinders mee te
nemen, maar die beïnvloeden wel de wendbaarheid.
De cockpit van de F/A-18
Van een ‘F’(Fighter) is de F/A-18 in korte tijd aan te
passen voor de rol van aanvaller, ‘A’ (Attack). Het is een
kwestie van het aanbrengen van laser-markering gondels en de
FLIR apparatuur te installeren en de computers aan boord van
aanvalsprogrammatuur te voorzien. Tijdens Operation ‘Desert
Storm’ in 1991 opereerde de Hornet in de voorste
gelederen. Op de eerst dag schoten twee F/A-18’s twee Irakese
MiG’s neer en vervolgden hun weg in de ware F/A configuratie
door ook hun bommen met succes af te leveren.
Op 30 september 2000 eindigde de productie van de F/A-18A/D serie met 1048 toestellen voor het Amerikaanse arsenaal en 483 voor buitenlandse afnemers.
Het marine demo-team 'Blue Angels'
vliegt sinds 1987 met de F/A-18
De 'Super' Hornet
Op 29 november 1995 maakte de F/A-18E ‘Super’ Hornet
haar eerste vlucht. Eind 1998 werd het eerste toestel
afgeleverd aan de Amerikaanse marine. De F/A-18F is een
tweezitter met de capaciteit van de F/A-18E.
Het verschil in één oogopslag,
links de F/A-18A/C, rechts de F/A-18E Super Hornet
Op het eerste oog is er weinig verschil tussen beide
toestellen. Maar de F/A-18E wordt gekenmerkt door hoekige
luchtinlaten. Verder loopt de vleugelvoorrand niet langer
gestroomlijnd tot aan het begin van de cockpit beglazing, maar
eindigt schuin halverwege de cockpitkap. Het was de bedoeling
dat de ‘Super’ Hornet de A-6 Intruder zou gaan
vervangen, maar heeft nu ook de
F-14 Tomcat vervangen. De F/A-18G Growler
zal de Elektronische Oorlogsvoering van de EA-6B
Prowler voor haar rekening gaan nemen in de nabije
toekomst.
Een F/A-18E Super Hornet
gaat door de bocht
Tot slot wil ik u onderstaande foto's niet onthouden. Het
toont een F/A-18 die na een botsing in de lucht met één derde verdwenen bakboord
vleugel en zwaar gehavende staart toch nog de
basis wist te bereiken. Het geeft wel aan, hoe sterk de
Hornet is.
Ondanks zware schade, een keurige
landing
Fabrikant |
Boeing(McDonnell
Douglas)/Northrop |
Ontwerper |
Northrop |
Gebruik |
Jager/Aanvalsbommenwerper |
Motor |
2 x F404-GE-402
(F/A-18C/D), 2 X F414-GE-400 (F/A-18E/F) |
Vermogen |
F404-GE-402;
8000 kg, F414-GE-400; 10750 kg |
Spanwijdte |
F/A-18A/D; 11.43
m, F/A-18E/F; 12.74 m |
Lengte |
F/A-18A/D; 17.07
m,F/A-18E/F; 18.31 m |
Hoogte |
F/A-18A/D; 4.66
m, F/A-18E/F; 4.88 m |
Vleugeloppervlakte |
F/A-18A/D; 37.16
m², F/A-18E/F; 46.45 m² |
Klimvermogen |
F/A-18A/D; 13.700 m p/m |
Gewicht |
leeg |
F/A-18A/D; 10.810 kg, F/A-18E/F; 15.000 kg |
Geladen |
F/A-18A/D: Fighter 16.650 kg, Attack 23.540 kg, F/A-18E/F; Fighter 23.000 kg, Attack 29.940 kg |
Snelheid max. |
F/A-18A/F; 1.8 Mach + |
Plafond |
F/A-18A/D: 15.250 m, F/A-18E/F; 13.865 m |
Bereik |
F/A-18A/D; 2130 km, F/A-18E/F; 3200 km (met inwendige brandstof)
|
Bewapening |
F/A-18A/F; M61A1/A2 Vulcan, AIM-9 Sidewinder, AIM-7 Sparrow,
AIM-120 AMRAAM, AGM-84 Harpoon, AGM-88 HARM, AGM-45 Shrike, AGM-84E SLAM, SLAM-ER, AGM-62 Walleye, AGM-65 Maverick raketten;
Joint Stand-Off Weapon (JSOW); Joint Direct Attack Munition (JDAM) en verschillende soorten GP bommen |
Bemanning |
F/A-18A/E; 1, F/A-18B/D/F, 2 |
Eerste
vlucht |
F/A-18A; 18 november 1978, F/A-18E; 29 november 1995 |
Aantal
gebouwd |
F/A-18A/D; 1431, F/A-18E/G; 548 |
BRONNEN
Klik op 'Top 50' voor mijn
persoonlijke 'best of' militaire vliegtuigen lijst.
GA TERUG
|