Ondanks dat de F-15E Strike Eagle nog niet geheel 'combat ready' was, waren er 48 van dit type aanwezig om ingezet te worden tijdens de Golf Oorlog, de bevrijding van Koeweit door bezetter Irak. Tijdens de openingsaanval op Bagdad, de hoofdstad van Irak, op donderdag 17 januari 1991, gaven vier F15C’s van 71st Tactical Fighter Squadron, van de 1st Tactical Fighter Wing, dekking aan een groep F-15E’s die doelen gingen bestoken. In F-15C, 83-0017, vloog Capt. Steven Tate, en vloog hoog boven de ‘strike package’ van F-15E’s, toen hij merkte dat er een vijandelijk toestel verscheen op zijn radarscherm. Dit werd bevestigd door andere communicatie, dat er meerdere Iraki vliegtuigen de lucht ingingen. Op 24km afstand selecteerde Tate een AIM-7M Sparrow, en vuurde deze af. Korte tijd later werd de hemel opgelicht door een enorme explosie toen een Irakese Mirage F.1 werd getroffen. Hiermee scoorde de F-15 als eerste een ‘kill’ tijdens de Golf Oorlog.

In totaal zouden de eerste dag van ‘Desert Storm’, 17 januari 1991, negen Irakese vliegtuigen slachtoffer worden van Amerikaanse inzet. Naast de eerste door een F-15C, van 71st TFS, werden er nog eens vijf neergeschoten door andere F-15C’s (allen door het 58TFS/33TFW) en twee afgeschoten door FA-18 Hornets (van VFA-81). Misschien de meest spectaculaire overwinning die eerste dag, was op een Irakese Mirage F.1EQ. Deze Mirage achtervolgde een onbewapende EF-111A Raven (van 42ECS/66ECW), waarop de bemanning van de Raven besloot zo laag mogelijk te gaan vliegen, en doken naar de grond, achtervolgd door de Mirage. Toen de EF-111 optrok, kon de Mirage niet snel genoeg optrekken, en sloeg tegen de grond.

In totaal zouden F-15C’s verantwoordelijk zijn voor 37 vijandelijke toestellen tijdens Operation ‘Desert Storm’ (van 17 januari tot en met 22 maart 1991). Er werden er 35 geclaimd door USAF F-15C's en 2 door een F-15C van de Saoedie-Arabië. Ook een USAF F-15E Strike Eagle wist een Irakees toestel neer te halen, een Hughes 500 helikopter. Vooral de laatste 'kill' was een opvallende prestatie. De F-15E bemanning had voor het boordkanon kunnen kiezen, maar besloten een LGB (Laser Guided Bomb) te kiezen, welke explodeerde tegen de helikopter. Geen enkele F-15C/D ging verloren in luchtgevechten, maar twee F-15E's werden neergeschoten door grondvuur, waarbij van de eerste de bemanning omkwam (18 jan. F-15E, 88-1689), en van de tweede raakte de bemanning in gevangenschap (19 jan. F-15E, 88-1692). Nadat de oorlog officieel voorbij was, werd er een ‘no-fly’ ingesteld over Irak. Tijdens die periode werden nog eens drie overwinningen aan de F-15C’s toegeschreven. Op 14 april 1994 ging dit gruwelijk mis, toen twee F-15C twee UH-60 Blackhawk helikopters neerschoten. De vliegers dachten te maken te hebben met een overschrijding van de ‘no-fly’, en dit koste het leven aan 26 Amerikaanse en UN personeel die hulpgoederen naar de Koerden zouden brengen in Irak.

Tijdens Operation ‘Allied Force’, de tweede Golf Oorlog, werden vier MiG-29 Fulcrums neergehaald, waarbij één vlieger er twee neerhaalde door gebruik te maken van twee AIM-120 AMRAAM raket (de eerste dubbele overwinning in USAF geschiedenis met de AIM-120).

In totaal ligt de score voor F-15 overwinningen op 105 vijandelijke toestellen. Hierbij is nog nooit een F-15 verloren tijdens luchtgevechten. Ondanks dat de F-15 uitgerust is met een formidabel boordkanon, is hiermee door USAF piloten nog nooit een score gemaakt. Wie wel gebruik maken van het boordkanon, zijn de Israëlische piloten. Deze naderen het liefst hun opponent zo dicht mogelijk, om hem daarna vol te pompen met 20mm kanonskogels. De Amerikaanse piloten zouden zeggen dat deze piloten een tactische fout hebben gemaakt, en beter de langere afstand raketten hadden kunnen gebruiken. Met zeker 50 overwinningen is de Israëlische luchtmacht de hoogst scorende met de F-15 Eagle.

De opening van dit artikel begon met mijn herinnering aan de F-15’s die over het IJsselmeer vlogen. Deze Eagles waren waarschijnlijk van Soesterberg. Op Soesterberg stond in deze periode het 32nd Tactical Fighter Squadron. De eerste F-15A’s arriveerden in Nederland op 13 september 1978. In december van dat jaar waren er 18 Eagles op Soesterberg en was de transitie van de F-4 Phantom II naar de F-15A een feit. Later zou het 32nd TFS uitgebreid worden tot 24 F-15’s. Het 32nd TFS welke wel het enige ‘Koninklijke’ Amerikaanse squadron werd genoemd, stond verder bekend als ‘Wolfhounds’.

Tijdens Operation ‘Desert Storm’ stond het 32nd TFS op de basis Incirlik in Turkije. Op 28 januari 1991 vlogen vier F-15’s van 32nd TFS een zogenaamde BARCAP (BARrier Combat Air Patrol) over Irak. De toestellen waren juist in de lucht aan het bijtanken, toen een AWACS doorgaf dat er vier vijandelijke jagers hun kant op kwamen. Capt. Don ‘Muddy’ Watrous vloog als nummer vier in de formatie met ‘Bagwan’ Baughan als nummer drie. Omdat ‘Bagwan’ zijn radar niet werkte, ging ‘Muddy’ de aanval aan. Hij vuurde twee AIM-7 ‘Sparrows’ af, welke beide hun doel, een Mig-23 Flogger, misten. ‘Muddy’ was boven de vijandelijke toestellen, en besloot zijn externe brandstof tanks af te werpen, en dook met supersonische snelheid op zijn doelwit af. Ook zijn derde AIM-7 miste het doelwit, maar de vierde rukte de vleugel van de MiG-23 Flogger af, waarop deze crashte. Na deze actie moesten ‘Muddy’ en ‘Bagwan’ in de lucht weer bijtanken. Hier nam de boom operator foto’s van de F-15 van ‘Muddy’, omdat deze een stuk van zijn vleugeltip miste. Tijdens het afwerpen van de externe brandstoftanks, was er één tegen de vleugel geklapt. ‘Muddy’ kon terug naar de basis na het tanken en maakte een geslaagde landing. Deze overwinning op een MiG-23 was de enige voor het 32nd TFS tijdens ‘Desert Storm’. Terug op Soesterberg bleek de dreiging vanuit het oosten zo afgenomen (de Koude Oorlog leek voorbij na de val van ‘De Muur’), dat de laatste F-15C van het 32nd TFS Soesterberg verliet om 12.00 uur op 13 januari 1994. Waarmee na veertig jaar een einde kwam aan een Amerikaans squadron in Nederland.

Sinds augustus 1997 is Boeing de producent van de oorspronkelijke McDonnell Douglas F-15 Eagle, toen beide bedrijven in elkaar opgingen. McDonnell Douglas bestaat niet meer, maar het logo is wel door Boeing geadopteerd, een globe waarin gerefereerd wordt aan de navigatiecirkel welke een Douglas toestel maakte in 1924.

Zoals eerder aangegeven, is er nog nooit een F-15 tijdens een rechtstreeks duel met een ander vliegtuig uit de lucht geschoten. Toch zijn er verschillende Eagles verongelukt en/of gecrashed. Een enkele door grondvuur, maar de meeste door storingen. Tot begin 2014 waren er voor de USAF 123 F-15's verloren gegaan, waarbij 55 vliegers het leven lieten. Voor zover bekend gemaakt, heeft Israel 13 F-15’s verloren (laatste telling is van 1998). Japan verloor 11 F-15’s tijdens ongelukken (laatste entry 1995), waarbij één toestel tijdens een training werd neergeschoten door de ‘wing-man’ toen deze per ongeluk een AIM-9L Sidewinder afvuurde (de piloot maakte gebruik van de schietstoel). Saoedi-Arabië, heeft tot 2011, 28 F-15's verloren. Tot slot: In 2006 zou Korea zijn enige ongeluk met een F-15K hebben gehad (waarbij beide vliegers omkwamen).

Hierboven zijn de restanten te zien van F-15E, 91-0304, welke door mechanische problemen neerkwam bij Bu Mariem, Libië, tijdens Operation ‘Odyssey Dawn’ (de omverwerping van Kolonel Gaddafi), op 21 maart 2011. Beide vliegers wisten met de schietstoel het toestel te verlaten. Piloot Major Kenneth Harney werd door een Amerikaanse helikopter gered, WSO Captain Tyler Stark werd opgevangen door de oppositie in Libië en overgedragen aan de Amerikanen. Toen dorpelingen naar de crashsite gingen om de piloten te begroeten, werden deze beschoten door een Amerikaanse helikopter, waarbij zes dorpelingen gewond raakten, waaronder twee ernstig.

Wat opvalt aan de foto van de gecrashte F-15E, 91-0304, zijn de twee straalpijpen aan de achterzijde. Tijdens de testen met de F-15 prototypen viel op dat de uitlaatstukken, de zogenaamde ‘Turkey Feathers’ (kalkoen veren), door luchtstromen over de romp soms werden losgerukt en het toestel nadelig beïnvloedden. Bij de latere productie van de F-15’s werd toen besloten deze ‘Turkey Feathers’ geheel weg te laten. Het bleek dat het de vliegeigenschappen verder niet verstoorden. Degenen die er het meeste last van hebben, om deze delen weg te laten, zijn de modelbouwers, want die moeten priegelen aan de schuifsystemen van de naverbranders.

Israel: De eerste grote buitenlandse afnemer van de F-15 was Israel. Deze ontving vanaf 1978 51 F-15A/B/C/D’s. De eerste 25 waren vroege USAF toestellen. Een latere order besloeg 25 F-15I Ra’am (de ‘E’ Strike Eagle variant).

Saoedi-Arabië: De eerste van 62 F-15C/D’s werden aan dit land geleverd vanaf augustus 1981. Israel, niet bepaald een goede buur, had bedongen bij de Amerikanen om de toestellen te leveren in een mindere uitrusting dan die van de USAF. Tevens werd bepaald dat er niet meer dan 60 F-15’s geleverd mochten worden, dus bleven twee F-15C’s achterin Amerika als reserve. In 1990, toen Koeweit door Irak was bezet, werden snel 20 F-15C’s en 4 F-15D’s geleverd aan Saoedi-Arabië. In oktober 2010 plaatste Saoedi-Arabië een order voor 84 nieuwe F-15SA Eagles, en een upgrade van hun F-15S kisten naar F-15SA standaard. Hiertoe werden 68 upgrade pakketten besteld.

Japan: Dit land is een grote afnemer van de Eagle, maar dan wel in licentie gebouwd bij Mitsubischi als de F-15J (C-variant), 157 stuks, en de F-15DJ (D-variant), 45 stuksgebouwd.

Singapore: In totaal bezit Singapore 24 F-15SG’s, een verbeterde ‘E’ variant. Deze toestellen hebben de F110-GE-129 in plaats van de F100-PW-220/229 van Pratt & Whitney, en de AN/APG-63(V)3 AESA radar, waarmee Singapore de eerste buiten de USAF deze radar in haar Eagle heeft.

Republiek Korea: Een nieuwe loot aan de F-15 vloot, is die van Korea (ROK). De F-15K Slam Eagle werd na een order voor 40 stuks in april 2002 geleverd. Een tweede order voor nog eens 21 F-15K’s werd geplaatst, waarvan de laatste op 2 april 2012 werd afgeleverd. Korea is van plan om minstens tot 2040 met de Eagle te opereren door gebruik te maken van de updates die in de toekomst geleverd zullen worden.

Bij de USAF is de eerste variant, de F-15A/B, op 16 september 2009 uitgefaseerd. De laatste vlucht werd gemaakt met een F-15A van de Oregon Air National Guard. In 2014 waren er nog 178 F-15C/D’s die een upgrade kregen van de AN/APG-63(V)3 AESA radar, en die zouden dan samen met de 224 F-15E Strike Eagles dan nog zeker tot 2025 dienst moeten doen.

Een paar opmerkelijke feiten wil ik hier niet onbenoemd laten. Eén van deze zaken is de ASAT raket. Deze raket, de ASM-135 (Anti Satellite Missile) was speciaal ontwikkeld om eventuele vijandelijke (lees; Russische) satellieten te kunnen vernietigen. Er werden vijf proefnemingen gedaan, waarbij de derde daadwerkelijk een niet meer in gebruik zijnde zonneobservatie satelliet die op 555km hoogte hing, werd afgeschoten met de ASM-135. Hiertoe hing deze raket centraal onder de romp van een F-15A, gevlogen door Major Wilbert D. ‘Doug’ Pearson, die met Mach 1.2 die hem lanceerde op een hoogte van 11.660 meter.

Boeing probeerde met het voorstel van de F-15SE Silent Eagle een graantje mee te pikken in de zoektocht naar meer ‘stealth’ voor hun jager. In de hoop klanten te vinden in het buitenland die de ware stealth jager, de bijna voor radar onzichtbare vormgeving van de huidige generatie jagers, te duur vonden, bood Boeing de F-15SE aan, een aangepaste F-15E. Dit toestel heeft een wapenlast welke intern werd gedragen in de CFT’s (de brandstoftanks die aan de F-15E geklikt kunnen worden). Om radaraanstraling af te buigen, werden de twee staartvlakken onder een hoek gezet (zie foto hieronder), zoals bij de F-18 Hornet. Verder werd het toestel behandelt met ‘radar absorberend materiaal’ (RAM).

Maar helaas voor Boeing, waren de buitenlandse klanten meer gecharmeerd van de F-35, de ongelooflijk dure JSF, van een dikke 100 miljoen dollar per stuk. Misschien voor de meeste landen veel te duur, maar wel een toestel dat de laatste generatie jagers vertegenwoordigt en een langere toekomst zou kunnen hebben. Boeing zet de ontwikkeling van de F-15SE niet door, maar heeft ook nog niet alle hoop opgegeven, en houdt het project op de ‘back burner’.

Begin april 2021 werd de F-15EX Eagle II gepresenteerd door de USAF op Eglin Air Force Base in Florida. Aangezien er aan de buitenkant op het eerste gezicht weinig verschil met de vorige modellen van de F-15 lijkt, is het een compleet nieuw toestel aan de binnenkant geworden. Hierdoor vonden sommigen dat deze nieuwe Boeing variant een nieuwe naam verdiend. Waren de vorige varianten van de F-15 nog bediening met kabels op de stuurinrichting, al waren die reeds aangesloten op een computer, de Eagle II is geheel fly-by-wire, oftewel, de computer reageert op de handeling van de piloot en stuurt servo's aan die de roervlakken bewegen, geen kabels meer. Zo zou voorkomen kunnen worden dat de piloot teveel van het toestel vraagt.

De F-15EX is een tweezitter, maar zal meestal door één vlieger bemand worden. Indien nodig kan er een tweede man hulp bieden via hetzelfde 'touchscreen' scherm dat ook de piloot voor zich heeft. Het toestel heeft de snelste missiecomputer die in de wereld te vinden is en is daarmee het beste voorbereid op elektronische oorlogsvoering. De Eagle II is nagenoeg gelijk wat Boeing al leverde aan Saoedi-Arabië, de F-15SA. Het is de bedoeling dat de huidige 'C' en 'D' versie vervangen worden door de Eagle II. De USAF heeft aangekondigd er 144 stuks aan te schaffen. Aangezien de Eagle II geen stealth technologie bezit ('het licht op een radarscherm op als een voetbalveld'), zal het waarschijnlijk samenwerken met de F-22 of de F-35 welke wel stealth technologie bezitten (bijna onzichtbaar voor radar). De Eagle II moet de vijand de de lucht inlokken, waarna de verrassing volgt voor de vijand, de overmacht aan F-22 en/of F-35's die de Eagle II vergezellen. Voordeel ten opzicht van de F-35, is de grote hoeveelheid wapens de Eagle II mee kan voeren, zoals 12 AMRAAM raketten. Maar niet iedereen is in jubelstemming, zoals Pratt & Whitney die de oorspronkelijke F100 motoren leverde voor de vorige versies, nu heeft General Electric een contract gekregen voor de levering van hun F110-GE-129 motoren (een aankoopoptie voor 329 motoren tot 2031 ligt in het verschiet). Pratt & Whitney heeft bezwaar aangetekend en wil een open competitie. Begin 2022 werd bekend dat de US State Department akkoord ging met de verkoop van 36 F-15EX toestellen aan Indonesië (onder de aanduiding F-15ID).