- De P-530 Cobra -
In de jaren 60 werkte Northrop aan het project P-530
Cobra. Ervaringen opgedaan met de F-5 werden
verschillende zaken verwerkt in de P-530, zoals het
vleugelconcept en de dubbele motoren. Toen de USAF om een
nieuw jachtvliegtuig vroeg, kwam General Dynamics met de
YF-16. Northrop bouwde verder aan de basis van de P-530 en
kwam met de YF-17. Na het naast elkaar vergelijken van beide
toestellen, besloot de USAF voor de YF-16 te gaan. Dit was een
tegenvaller voor Northrop, want ze liepen alleen al voor de
USAF een order mis van minstens 650 toestellen.
De P-530 Cobra, de voorloper van
de F/A-18 Hornet
De redding bleek de Amerikaanse marine (US Navy). De F-14
Tomcat was een duur toestel en men zocht nog een
goedkopere oplossing om eventuele gaten te vullen. Tevens was
er een opvolger nodig voor de A-7 Corsair II. Northrop
wilde graag in deze race meedoen en ging een overeenkomst aan
met McDonnell Douglas, een firma met meer ervaring op
marinegebied. De YF-16 van General Dynamics bleek wederom de
enige echte concurent. Maar de US Navy koos op 2 mei 1975
definitief voor de YF-17. De uitstekende
deklanding-eigenschappen, en de veiligheid van twee motoren gaven de doorslag.
De YF-17 en de YF-16 tijdens de
evalutatie
Van 27 mei tot 14 juli 1976 was het prototype van de YF-17 (01569) te vinden op het Dryden Flight Research Center, Edwards, California. Hier werd de straaljager getest op eigenschappen tijdens de transone snelheid. Ook werd tijdens windtunneltesten onderzoek gedaan voor de toekomstige jagers. Over één ding waren alle zeven testvliegers het eens, het toestel was eenvoudig te vliegen en was in hun ogen generaties verder dan de toen huidige gelijkwaardige straaljagers!
Prototype YF-17 (01569) tijdens het testen door NASA
Door alle aanpassing naar een marine
jager/jachtbommenwerper, werd de aanduiding YF-17 omgezet naar
F-18. Het eerste echte prototype van de F/A-18 Hornet
vloog op 18 november 1978. Vanaf februari 1979 werden de
eerste productie toestellen aan de Amerikaanse marine
geleverd, de VFA-125 op NAS Lemoore, Californië. Deze testten
de negen éénzitter F/A-18’s en de twee tweezitter TF/A-18’s
tot het uiterste. Het jager aanvalssquadron VMFA-314 ‘Black
Knights’ van de Marines, was de eerste eenheid dat
operationeel beschikte over de Hornet.
Twee F/A-18's van VMFA-323 aan boord van de USS Coral Sea, 1986
Vanaf 1983 begon de vervanging van de A-7 en ook de F-4
Phantom met de F/A-18’s. VFA-25 en VF-113 waren de eerste
squadrons die de Hornet naar zee meenamen in 1985, aan
boord van de USS Constellation. In 1986 werd de F/A-18 voor
het eerst in actie gezet tegen Libië. Vanaf de USS Coral Sea
in handen van CV-43, bestookte ze met succes radar en raket
complexen met HARM’s (Highspeed Anti-Radiation Missiles).
Een F/A-18 van VMFA-314 ‘Black
Knights’ (US Marines)
Na meer dan 400 F/A-18A en ‘B’ modellen geproduceerd te
hebben, werd in 1987 de F/A-18C en ‘D’ geïntroduceerd. Deze
beschikte over verbeterde E(lectronic) W(arfare) systemen en
verbeterde computerverwerkingsystemen. Tevens konden deze
toestellen de AIM-120 AMRAAM (Advanced Medium Range Air-to-Air
Missile) en de AGM-65 Maverick (air-ground missile) voeren.
Een F/A-18 showed zijn tien
AMRAAM's en twee Sidewinders
In mei 1988 werd de eerste tweezitter F/A-18D aangepast
voor opereren bij nacht. Voorzien van NAVFLIR (Navigation
Forward Looking Infra Red) en een TINS (Thermal Imaging
Navigation Set) bleek dit een groot succes. Later werden alle
Hornets van deze apparatuur voorzien.
Een F/A-18D Hornet met een AGM-65 Maverick onder de vleugel, Al Asad, Irak
Verschillende landen kochten de F/A-18 aan, zoals
Australië, Spanje en Koeweit. Ook Canada was een grote afnemer
van de, door hen genoemde, CF-18A (98 stuks) en de CF-18B (40
stuks). Australië kocht drie F/A-18B’s compleet en
assembleerde vervolgens 57 F/A-18A’s en 15 F/A-18B’s zelf. In 2010 ontving Australië de eerste van 24 F-18 Super Hornets. Op 4 december 2021 vloog de laatste oude Hornet in Australië (Canada was een afnemer van 25 oude Australische Hornets).
Spanje kocht 73 F-18’s aan (60 EF-18A’s en 12 EF-18B’s), al
staan ze in Spanje bekend onder de naam C-15 voor de éénzitter
en de CE-15 voor de tweezitter. Koeweit verkreeg in totaal 40 Hornets (32 KAF-18C en 8 KAF-18D's). Ook Finland was een afnemer (55 F/A-18C's en 7 18-D's) en Maleisië (8 F/A-18D's) en Zwitserland (26 F/A-18C's en 7 18-D's).
Een Finse
F/A-18D (uitfaseren Finse F-18's zou moeten starten vanaf 2025)
De Hornet is voorzien van de Hughes APG-65 radar.
Deze kan 10 doelen scannen over een afstand van 74 km scannen,
waarvan hij er 8 aan de piloot laat zien als prioriteit. De
APG-65 is ook geschikt voor het navigeren op lage hoogte over
het terrein. Voor nabij gevechten beschikt de A/F-18 over een
zesloops M61A1 20mm kanon in de neus. Verder heeft het in de
jagerconfiguratie de beschikking over twee AIM-9L/M
Sidewinders en twee AIM-7F/M Sparrow raketten. Er is een
mogelijkheid onder de vleugels vier extra Sidewinders mee te
nemen, maar die beïnvloeden wel de wendbaarheid.
De cockpit van de F/A-18
Van een ‘F’(Fighter) is de F/A-18 in korte tijd aan te
passen voor de rol van aanvaller, ‘A’ (Attack). Het is een
kwestie van het aanbrengen van laser-markering gondels en de
FLIR apparatuur te installeren en de computers aan boord van
aanvalsprogrammatuur te voorzien. Tijdens Operation ‘Desert
Storm’ in 1991 opereerde de Hornet in de voorste
gelederen. Op de eerst dag schoten twee F/A-18’s twee Irakese
MiG’s neer en vervolgden hun weg in de ware F/A configuratie
door ook hun bommen met succes af te leveren.
Op 30 september 2000 eindigde de productie van de F/A-18A/D serie met 1048 toestellen voor het Amerikaanse arsenaal en 483 voor buitenlandse afnemers. De laatste vlucht in operationele dienst van een F/A-18 Hornet van de Amerikaanse Navy was op 19 oktober 2019.
Het marine demo-team 'Blue Angels'
vliegt sinds 1987 met de F/A-18
Ook het beroemde Navy demo-team 'Blue Angels' vliegt met de Hornet. Vanaf 1987 tot eind 2020 waren de 'Angels' wereldwijd een graag gezien demo-team in hun blauw en geel gestreepte F/A-18A/C/D Hornets. Na de oude F/A-18 jagers, stapten de vliegers over op de F/A-18E/F Super Hornets, geen nieuwe toestellen, maar uit de eerste productie, wel zogenaamde 'Low Rate Initial Production' (LRIP) batches. De 'E' model zijn productie nummer 6, 7, 11, 12, 13, 17, 20, 21 en 26 en de 'F' models zijn nummer 8, 10 en 18.
De 'Super' Hornet (of Rhino)
Op 29 november 1995 maakte de F/A-18E ‘Super’ Hornet
haar eerste vlucht. Eind 1998 werd het eerste toestel
afgeleverd aan de Amerikaanse marine. De F/A-18F is een
tweezitter met de capaciteit van de F/A-18E. De naam 'Super' Hornet wordt niet operationeel gebruikt om verwarring met het oude model te voorkomen, bij de US. Navy staat de 'Super' onofficieel bekend onder de naam Rhino.
Het verschil in 1 oogopslag,
links de F/A-18A/C, rechts de F/A-18E Super Hornet
(let op de grotere en rechthoekige luchtinlaten van de F/A-18E)
Op het eerste oog is er weinig verschil tussen beide
toestellen. Maar zet je de beide toestellen naast elkaar, dan valt gelijk op dat de Super 25% groter is. De F/A-18E wordt verder gekenmerkt door hoekige luchtinlaten. Verder loopt de vleugelvoorrand niet langer
gestroomlijnd tot aan het begin van de cockpit beglazing, maar
eindigt schuin halverwege de cockpitkap. Het was de bedoeling
dat de ‘Super’ Hornet de A-6 Intruder zou gaan
vervangen, maar heeft nu ook de
F-14 Tomcat vervangen. De F/A-18G Growler
zal de Elektronische Oorlogsvoering van de EA-6B
Prowler voor haar rekening gaan nemen in de nabije
toekomst.
Een F/A-18E Super Hornet
In 2013 werden de eerste testen ondernomen met updates aan de 'Advanced Super Hornet'. Hierbij werden verbeterde stealth eigenschappen getest, alsmede zogenaamde 'conformal fuel tanks' (CFT), los aangebrachte gestroomlijnde brandstoftanks op de rug van de Hornet, waarmee een extra 130 mijl (241 km) gevlogen kan worden, waarmee een totale afstand van 700 mijl (1300 km) kan worden afgelegd zonder bij tanken in de luch (in de productie 'Advanced Super Hornet' zal de capaciteit van de CFT nog groter zijn, 260 zeemijlen (482 km). Ook werd er getest met een zogenaamde 'enclosed weapons pod' (EWP), een container met daarin de 1.3 ton aan wapens opgeborgen, om ook daar een betere stealth eigenschap in te vinden. De 'Advanced Super Hornet' zou 50% minder zichtbaar op de radar zijn.
Testen met de 'Advanced Super Hornet' met CFT en EWP,...
Hierboven is al even het 'brandstof-gebruik' van de Hornet aangehaald. Er is ook het zogenaamde 'Buddy System'. Hierbij wordt een F-18 Super Hornet volgehangen met brandstoftanks onder de vleugels en romp om andere >Hornets in de lucht bij te laten tanken. Nadeel is dan, dat er één of meerdere Hornets geen bommen of raketten kunnen meenemen en ingezet kunnen worden voor een directe aanval. Om dit te ondervangen ontwikkelde Boeing de MQ-25A T1 Stingray, een op afstand bestuurbare onbemande brandstof vliegtuig. Op 4 juni 2021 werd voor het eerst een F/A-18E in de lucht aangesloten op de MQ-25 en bij de tweede poging werd er daadwerkelijk brandstof overgebracht in de Hornet. Van deze, zogenaamde 'Unmanned Aerial Vehicle (UAV), zullen zeven test toestellen worden gebouwd. Vanaf 2023 zullen ze start en landingen gaan testen vanaf vliegdekschepen, want dat zijn de toekomstige 'luchthavens' van de MQ-25 Stingray.
Een Super Hornet haalt voor het eerst brandstof bij een MQ-25 Stingray
(Foto: Boeing)
- Foutje bedankt,... -
Tot slot wil ik u onderstaande foto's niet onthouden. Het
toont een F/A-18 die na een botsing in de lucht met één derde verdwenen bakboord
vleugel en zwaar gehavende staart toch nog de
basis wist te bereiken.
Ondanks zware schade, een keurige
landing door LCDR Greg 'Stubby' Stubbs
Het ongeluk gebeurde op 22 april 1996. Drie F/A-18's van de VFC-12 'Fighting Omars' vlogen in de rol van MiG-29's tijdens een 'Strike Fighter Advanced Readiness Program' (SFARP) missie. Tijdens een roll-manoeuvre botsten Flight Lead LCDR Greg 'Stubby' Stubbs en LCDR Greg 'G.I' Anderson tegen elkaar. De neus van Anderson rukte door de bakboordvleugel en het bakboord verticale kielvlak van de F-18 gevlogen door Stubbs, waarbij de neus en de cockpitkap van de F-18 van Anderson werd gerukt, ook de droptank ging verloren. Vanwege de nu in cabriolet vliegende Anderson, was radio communicatie niet meer mogelijk, maar het toestel reageerde nog prima. LCDR Worthington in de derde F-18 vroeg aan Stubbs hoe zijn toestel 'nog vloog'. Stubs liet weten dat hij de F-18 onder controlle had maar niet onder de 200 knots (370 km) kon vliegen. De twee Hornets besloten naar NAS Oceana te vliegen omdat deze een rem-kabel over de baan hadden. Beide toestellen maakten een veilige landing. De producent van de Hornet had als minimale snelheid 175 knopen geadviseerd omdat boven die snelheid de vanghaak afgerukt kon worden,... Het geeft wel aan, hoe sterk en veilig de Hornet is.
LCDR Greg 'G.I' Anderson zijn gehavende F/A-18 na de botsing met Stubbs
Ook onderstaande 'explosie' zou leiden tot het verloren gaan van de F-18. De brandstofdop was niet voldoende vastgezet. Tijdens het opstijgen vloog de dop open en ontsnapte de brandstof in een grote witte wolk, en in combinatie met de 'na-verbrander' kwam de zaak tot een explosief mengsel aan de buitenkant inplaats van in de achterkant van de straalmotor. Kort nadat de foto was genomen, verliet de piloot de Hornet met de schietstoel en kwam er zonder kleerscheuren vanaf.
Een extraatje voor de na-verbrander,... (dit gebeurt er als de brandstofdop niet goed geplaatst is)
Fabrikant |
Boeing(McDonnell
Douglas)/Northrop |
Ontwerper |
Northrop |
Gebruik |
Jager/Aanvalsbommenwerper |
Motor |
2 x F404-GE-402
(F/A-18C/D), 2 X F414-GE-400 (F/A-18E/F) |
Vermogen |
F404-GE-402;
8000 kg, F414-GE-400; 10750 kg |
Spanwijdte |
F/A-18A/D; 11.43
m, F/A-18E/F; 12.74 m |
Lengte |
F/A-18A/D; 17.07
m,F/A-18E/F; 18.31 m |
Hoogte |
F/A-18A/D; 4.66
m, F/A-18E/F; 4.88 m |
Vleugeloppervlakte |
F/A-18A/D; 37.16
m², F/A-18E/F; 46.45 m² |
Klimvermogen |
F/A-18A/D; 13.700 m p/m |
Gewicht |
leeg |
F/A-18A/D; 10.810 kg, F/A-18E/F; 15.000 kg |
Geladen |
F/A-18A/D: Fighter 16.650 kg, Attack 23.540 kg, F/A-18E/F; Fighter 23.000 kg, Attack 29.940 kg |
Snelheid max. |
F/A-18A/F; 1.8 Mach + |
Plafond |
F/A-18A/D: 15.250 m, F/A-18E/F; 13.865 m |
Bereik |
Air-Air missie F/A-18A/D; 740 km, (ferry-range 3300 km) , Combat-range F/A-18E/F; 720 km, (ferry-range 3300 km)
|
Bewapening |
F/A-18A/F; M61A1/A2 Vulcan, AIM-9 Sidewinder, AIM-7 Sparrow,
AIM-120 AMRAAM, AGM-84 Harpoon, AGM-88 HARM, AGM-45 Shrike, AGM-84E SLAM, SLAM-ER, AGM-62 Walleye, AGM-65 Maverick raketten;
Joint Stand-Off Weapon (JSOW); Joint Direct Attack Munition (JDAM) en verschillende soorten GP bommen |
Bemanning |
F/A-18A/E; 1, F/A-18B/D/F, 2 |
Eerste
vlucht |
F/A-18A; 18 november 1978, F/A-18E Super; 29 november 1995 |
Aantal
gebouwd |
F/A-18A/D; 1480, F/A-18E/G; 608+ |
BRONNEN
Klik hieronder om naar de homepage te gaan
OF GA TERUG
|