Zo nu en dan worden P-38's gevonden, soms in redelijke staat, bijvoorbeeld in de oerwouden van Nieuw Guinea, of als restanten uit een crashsite. Maar de meest opzienbarende ontdekking was een P-38F op bijna honderd meter diepte van een gletsjer op Groenland.

Tijdens de tweede ferryvlucht op 15 juli 1942 van 'Operation Bolero', om vliegtuigen via IJsland naar Europa te vliegen vanuit Amerika, raakten een vlucht van zes P-38's en twee B-17's verzeild in slecht weer. Ten einde raad werd besloten een noodlanding te maken op de ijzige vlakte van Groenland. Alle toestellen maakten buiklandingen waarbij één P-38 over de kop sloeg. Als laatste landde piloot Harry L. Smith Jr zijn 41-7630. Na enkele dagen werden de onfortuinlijke vliegers uit de kou verlost en teruggebracht naar de VS. De vliegtuigen bleven achter.

Langzaam aan werden de toestellen opgenomen door sneeuw en ijs dat met 2 meter per jaar aangroeide. In 1981 werden de eerste pogingen ondernomen om de vliegtuigen te lokaliseren. Maar het zou tot mei 1992 duren eer men geluk had. Om de metalen objecten te vinden werd gebruik gemaakt van radar, want de gletsjer verplaatste zich met zo'n 35 meter per jaar. Om de vliegtuigen te bereiken werd een zogenaamde 'Super Gopher' met een diameter van 1.20 meter gebruikt die zich door de ijskap liet smelten. Eén van de eerste toestellen die gevonden werd was een B-17, maar die bleek reddeloos verloren, maar een P-38 leek veel belovend. Deze werd in 14 weken tijd uiteen genomen in haar ijzige grot en vervolgens in grote stukken afgevoerd voor restauratie.

In 2002, 10 jaar na de berging, toen de restauratie haar einde naderde, ging de P-38F naar de spuitshop waar haar toepasselijke naam op de neus werd aangebracht, Glacier Girl. Op 26 oktober 2002 was het zover, op deze dag koos, na meer dan 60 jaar, de 41-7630 opnieuw het luchtruim, nu in handen van Steve Hinton vanaf het vliegveldje in Middlesboro, Kentucky waar ze gerestaureerd was en nu te bezoeken is in het 'Lost Squadron Museum'.

In 2018 is een tweede P-38 gelokaliseerd op Groenland, maar sindsdien is het stil gebleven over een eventuele berging.

Toen de Amerikanen erachter kwamen dat Admiraal Isoroku Yamamoto (de architect achter de aanval op Pearl Harbor) op 18 april 1943 op inspectie was in de Stille Oceaan was dit een kans die niet voorbij mocht gaan om deze man uit te schakelen. Onder leiding van Major John W. Mitchell van het 339th Fighter Squadron (onderdeel van de 347th Fighter Group) werd de poging ondernomen. Uitgerust met nieuwe long-range droptanks om het doel op 885 km te kunnen bereiken stegen 18 P-38F's op vanaf Henderson Field, Guadalcanal. Twee P-38 moesten afhaken, één vanwege een klapband, de andere vanwege problemen met de nieuwe droptank.

De P-38F van Lt. Rex Barber wist het Japanse toestel, een Mitsubishi G4M Betty, te onderscheppen waarin zich Admiraal Yamamoto bevond en schoot het neer. Lt. Thomas G. Lanphier claimde later de overwinning, maar na onderzoek ter plekke bleek dat hij niet diegene geweest kon zijn, de schade was anders dan hij beweerde. Maar de vriendschap die de twee mannen tot dan hadden zou daarna altijd een wig tussen hen in blijven steken. Rex Barber en Tom Lanphier ontvingen het DFC en de Silver Star. Samen met Major John W. Mitchell werden ze ook voorgedragen voor de Medal of Honor, maar vanwege het lekken van details naar de pers ontvingen de drie alleen het Navy Cross.

De Amerikaanse vliegers claimden tijdens deze missie ook vier Zero jagers, maar alle zes Japanse Zero's keerden terug op hun basis op Rabaul. De Japanners claimden op hun beurt drie P-38's, maar er zou slechts één niet terugkeren, de Lightning met de piloot Ray Hine.

Het grootste verschil tussen de F-serie en de G-serie van de P-38 was dat bij de laatste de verbeterde Allison V-1710-51/55 aangebracht was. Van de 1082 gebouwde P-38G's werden er 181 omgebouwd tot F-5A fotoverkenners, en 200 F-5B's. De F-5B's waren identiek aan de F-5A met als enig verschil dat de 'B' tussenkoelers had.

Met de komst van de P-38H was het mogelijk om een lading van 1452 kg aan bommen of andere wapens onder de vleugel mee te voeren. Lockheed produceerde 601 van deze machines die vanaf mei 1943 beschikbaar kwamen. De subversie P-38H-5-LO was uitgerust met General Electric B-33 aanjagers voor extra stuwdruk op grote hoogte. Deze versie haalde een snelheid van 673 km/u.

Een belangrijke variant van de P-38H was de fotoverkenner die hieruit ontwikkeld werd, de F-5C. Het 12th Photographic Reconnaissance Squadron wist 80% van het vaste land van Italië in kaart te brengen voor de invasie daar begon. Er werden 128 P-38H's omgebouwd tot de F-5C verkenner.

In april 1944 vertrok Charles Lindbergh, de man die non-stop in 1927 als eerste solo tussen New York en Parijs vloog, naar de Solomon Eilanden. Hier bracht hij enige tijd door bij het Marine Corps dat daar met de F4U Corsair opereerde. Zijn kleine tips die hij daar achter liet waren van groot nut gebleken, de Corsairs vlogen een stuk zuiniger. Lindbergh had gehoord dat de P-38 ook een geweldig vliegtuig was om te vliegen. In de P-38 van Richard Bong vloog Lindbergh naar Nieuw Guinea en melde zich in Hollandia bij de 475th Fighter Group. Tussen General Kenney en MacArthur werd overeenstemming bereikt dat Lindbergh als adviseur toegevoegd zou worden bij het 433rd Fighter Squadron. Vlogen de piloten meestal met een bereik van 650 km, binnen zes weken was dit 950 km, dankzij de instructies van Lindbergh.

Ondertussen had Lindbergh de tijd van zijn leven, hij beschoot Japanse boten en wist zelfs op 28 juli 1944 een Ki-51 Sonia neer. Op 1 augustus tijdens een 'dog-fight' met onder andere Zero's was Linbergh zelf bijna het haasje.

Het staat zonder meer vast dat de burger Lindbergh van enorme waarde bleek tijdens de strijd in de Stille Oceaan. De missies die Lindbergh vloog was met de P-38J en fungeerde regelmatig als wingman van Colonel Charles MacDonald die in misschien wel de bekendste P-38 vloog, de 'Putt Putt Maru'.

Voor het vervolg over onder ander de P-38J Lightning,
klim aan boord en
klik op onderstaande cockpit van een P-38G.

GA TERUG

---