Vanaf augustus 1943 verscheen een nieuwe variant van de Lightning, de P-38J. Voor het eerst was aan de buitenzijde een duidelijk verschil te zien met de voorgaande modellen. De stroomlijnkappen onder de motorgondels waren niet langer 'geveegd'. Vanwege het verplaatsen van de tussenkoelers (intercoolers) naar de onderzijde van de motor werd hier de vormgeving hoekiger. De ruimte die daardoor vrij kwam kon, vanaf de P-38J-5-LO, gebruikt worden voor extra brandstofopslag in de vleugels.

Met de extra 208 liter, werd de inwendige opslag 1552 liter. Als de afwerpbare tanks waren gemonteerd betekende dit nog eens 1363 liter extra, waarmee het bereik van de P-38J op ruim 3700 km lag. De P-38 kon tot in het hart van Europa opereren. De snelheid van de P-38J lag rond de 666 km/u op 7620 km hoogte. In een duik kon het tegen de 885 km/u halen onder een steile hoek. Om het toestel met die grote snelheid uit zijn duik te halen werden er hydraulische besturingen aangebracht voor de rolroeren, waarmee de P-38J-25-LO de eerst operationele jager met stuurbekrachtiging werd. Tevens werden onder vleugels kleine kleppen gemonteerd.

Tevens werd in de P-38J de vroegere yoke, gelijkende op een autostuur, vervangen voor een veel ergonomische zogenaamde 'Dual-grip half-wheel'. Dit stuur gaf veel meer grip en zag eruit zoals we nu gewend zijn te zien in de Formule1 racewagen. Het pantserglas in de voorruit van de cockpit dat bij eerdere modellen aan de binnenzijde was aangebracht, werd vanaf de P-38J aan de buitenzijde geplaatst.

Eén P-38E werd omgebouwd tot de XP-38K. Deze was voorzien van V-1710-75/77 motoren met de nieuwe intercollers van de P-38J en "high activity" Hamilton Standard propellers met een grotere diameter, die eerder geplaatst waren op de P-47 Thunderbolt. Er werd een P-38G (42-13558) aangepast tot een P-38K-1-LO en uitvoerig getest tegen een P-51B en een P-47D, en de resultaten waren meer dan positief. Vooral de klimcapaciteiten waren fenomenaal. Maar het project werd niet verder uitgebouwd.

Niet alleen werd er getest op betere prestaties, maar ook op inzetbaarheid in andere gebieden, zoals opereren vanaf besneeuwde of bevroren land. Een aparte variant voor dit soort operaties was een P-38G op ski's waarmee enkele testen werden gedaan.

P-38G, 42-13444 kon de Federal Aircraft Retractable Skis intrekken welke dan als de luiken werden gebruikt (de originele waren verwijderd). Het testen werd gedaan in Alska, op Ladd Field, gedurende maart 1944. Tijdens één van deze testvluchten zakte het door het landingestel, welke een einde maakte aan de verdere testvluchten.

Werden de P-38's in Europa ook als grondaanvaller ingezet, in het Verre Oosten en Azië was het de belangrijkste jager die de meeste Japanse toestellen op haar naam bracht. De Amerikaanse piloot Majoor Richard Ira Bong was de hoogst scorende met 40 overwinningen, allen met de P-38.

Bong deed tijdens zijn opleiding al van zich spreken, met een trage A-6 trainer wist hij toch een P-38 tijdens een training te verschalken. In januari 1942 behaalde hij zijn wings. Een paar maanden later mocht hij de P-38 vliegen. Terwijl Bong het vliegtuig tot het uiterst testte vanaf Hamilton Field, San Francisco kreeg de toekomstige commandant van de 5th Air Force, General George Kenney, voor het eerst met deze piloot te maken. Bong vloog extreem laag over de baai van San Francisco, onder de Golden Gate brug door, 'loopte' erover heen, denderde over de stad en trok in de storm de was van een waslijn. De huisvrouw maakte haar beklag bij Kenney die Bong op het matje riep. Bong kreeg de opdracht de huisvrouw een hele dag te helpen met de was, gras maaien etc. De vrouw moest overtuigd worden van de goede bedoelingen van de luchtmacht en niet om mensen te ergeren!

Maar Bong zijn bravoure had een plaatsje gekregen in de generaal zijn hoofd, en deze was hem niet vergeten toen de 49th Fighter Group naar Australië vertrok. Op aanwijzing van Kenney werd 2nd Lieutenant Bong ondergebracht bij het 9th Fighter Squadron 'Flying Knights'. Terwijl het 9th FS wachtte op haar P-38's wist Bong een plaatsje te krijgen bij het 39th FS van de 35th FG. Op 27 december 1942 behaalde hij zijn eerste overwinningen, een Japanse Zero en Oscar. Het leverde Bong gelijk zijn eerste medaille, de Silver Star. Hij behaalde vijf overwinningen bij het 39th FS voor hij eind februari 1943 zich weer voegde bij het 9th FS. Op 11 maart pakte hij met dit squadron twee Oscars. Zijn overwinningen liepen in snel tempo op.

Op 5 november 1943. Met 21 vernietigde Japanse toestellen op zijn naam, werd Bong op verlof naar huis gestuurd. Bong keerde begin 1944 terug aan het front. Op 27 januari maakte hij waarschijnlijk zijn meeste slachtoffers onder de Japanners. De Amerikaanse staf had lucht gekregen van een transportvliegtuig vol officieren die op weg waren naar de Wewak. Samen met Colonel Tom Lynch probeerde Bong het toestel te onderscheppen. Maar het was juist geland. Bong opende het vuur waarop het Japanse toestel geheel explodeerde. Vervolgens werden de aangetreden hoge officieren en hun troepen beschoten door de P-38's. Het transporttoestel werd niet aan de score toegevoegd van Bong, aangezien dat niet de gewoonte was van de 5th Air Force.

Lynch kwam op 9 maart 1944 om tijdens een beschieting met Bong op een Japans korvet voor de kust van Hollandia. Bong werd met verlof gestuurd, maar was op 3 april alweer in actie met het 9th FS, en scoorde zijn 25ste overwinning, een Oscar.

Om zijn 28ste overwinning te claimen werd een duiker in de Tannemeran Baai, van Hollandia, neer gelaten om een Oscar te bekijken. De duiker bevestigde de schade die in het rapport van Richard Bong stond.
Na een verlof in september keerde Bong, nu als majoor, in oktober 1944 terug om op de 10de twee Japanse jagers neer te schieten. Bong bleef in de voorste gelederen vechten wat General 'Hap' Arnold zorgen baarde, hij was bang zijn top-aas te verliezen. Maar General Kenney wist Arnold te overtuigen dat Bong precies wist wat hij deed. Richard Bong wist de beperkingen van de P-38 en drukte nooit door als het niet nodig was.

Begin december 1944 werd Bong ingedeeld bij 475th Fighter Group waar hij samen vloog met zijn grootste concurrent in overwinningen, Major Thomas Buchanan McGuire. Ondanks de competitie ontwikkelde zich een vriendschap tussen de twee piloten. Op 17 december 1944 maakte Bong zijn 40ste overwinning.

Bong werd na 146 gevechtsvluchten in 365 uur naar huis gestuurd als de hoogst gedecoreerde Amerikaanse vlieger uit de Tweede Wereldoorlog, waaronder de Medal of Honor. Op 10 februari 1945 trouwde hij zijn vriendin Marge (van wie haar portret enige tijd op zijn P-38L stond).

Na de huwelijkreis trad Bong in dienst van Lockheed als testpiloot. Op 6 augustus, de dag van de eerste atoombom op Japan, stapte Richard Ira Bong in een P-80 straaljager. Direct na de start viel de motor uit. Bong wist uit het toestel te komen, maar het was te dicht op de grond om nog zijn parachute te gebruiken. En zo kwam er een einde aan een geweldige piloot, een maand voor zijn 25ste verjaardag.

De nummer twee van de Amerikaanse Azen, P-38 piloot Majoor Thomas Buchanan McGuire, met 38 vernietigde toestellen ontving ook de Medal of Honor.

Op 4 augustus 1944 ondernamen 43 P-38’s van 82nd FG een missie vanaf een tijdelijk vliegveld nabij Foggia, Italië voor een aanval op een vliegveld in Roemenië, ongeveer 100 km ten noorden van Ploesti. Tijdens de aanval werd de P-38 van Dick Willsie getroffen door luchtafweergeschut, en de bakboordmotor uitgeschakeld. Ondanks dat Willsie op één motor vloog, zette hij zijn aanval door en beschoot een Me 109 en vervolgens een niet te missen M 232, welke laatste explodeerde. Onderwijl gaf ook de stuurboordmotor de geest en Willsie gaf via de radio aan dat hij het toestel aan de grond ging zetten.

Een andere P-38 piloot, Dick Andrews, die geen munitie meer had, vroeg over de radio aan Willsie om een goed vlak veld te zoeken zodat hij, Andrews, hem op kon pikken. Willsie maakte een goede buiklanding, en Andrews probeerde te landen, maar moest deze afbreken en nogmaals rond gaan voor zijn landing vlak bij Willsie. Deze had een explosief geplaatst om zijn P-38 in brand te zetten en rende naar Andrews zijn toestel. Onderwijl klom Andrews uit zijn cockpit, smeet zijn parachute weg. Boven hen vlogen hun kameraden die de vijandelijke troepen op afstand hielden door deze te beschieten. Andrews trok Willsie op de vleugel en verzocht hem te vliegen.

Andrews nam Willsie op schoot en in de nu zeer krappe cockpit gaf Willsie het vermogen op de motoren en met slechts enkele meters onder hen denderden ze over een bomenrij. Met het wegwerpen van de parachute, bleek ook de landkaart verdwenen te zijn. Met behulp van een wegenkaartje in het overlevingspakketje wisten de mannen binnen twee uur Poltava in de Oekraïne te bereiken. Het toeval wilde dat daar Richard C. 'Stumpy' Hollinger, een technicus van Lockheed zich op het vliegveld van Poltava bevond, en tot zijn verbazing twee vliegeniers uit de cockpit zag klimmen. Andrews zou later de Silver Star medaille ontvangen voor zijn heldhaftige daad.

Voor het vervolg over onder ander de P-38L Lightning,
klik op onderstaande P-38M nachtjager.

GA TERUG

---