Heinrich Severloh

In het jaar 2000 verscheen het boek ‘Wn 62, Erinnerungen an Omaha Beach: Normandie, 6. Juni 1944', van de schrijver, en Duitse veteraan ten tijde van D-Day, Hein Severloh. Severloh beweert in zijn boek ‘tussen de 1000 à 2000 Amerikaanse soldaten te hebben neergeschoten' tijdens de landingen op 6 juni 1944, op Omaha Beach! Sinds het verschijnen ervan neemt de één het verhaal aan voor ‘waar’, terwijl de ander het naar het land der fabelen stuurt. Eén van de sceptici ben ik. Het boek zou Severloh de bijnaam ‘Beast of Omaha Beach’ opleveren, al zou het ook ‘Boast at Omaha’ kunnen heten,… (‘Boast’ vertaalt als; -opscheppen- of -overdrijven-)

Heinrich Severloh werd geboren in Metzingen, op 23 juni 1923. In december 1942 werd Severloh naar het Oost Front gezonden om in de achterhoede met sleden van het 321. Artillerie Regiment te opereren. Na laatdunkende opmerkingen moest Severloh als strafmaatregel zware lichamelijke trainingen ondergaan. Hij liep hierdoor zulke lichamelijk schade op, dat hij na zes maanden ziekenhuis opname op verlof werd gestuurd naar de boerderij van zijn ouders om te helpen met de oogst. In oktober 1943 ging Unterscharführer (korporaal) Severloh voor een onderofficiers opleiding naar Braunschweig. Maar na een maand kreeg hij de order zich te melden bij zijn eenheid, een onderdeel van 19. (Leichtes) Feldartillerie Ersatz Division. Deze divisie was nu omgeschakeld naar 352. Infanterie Division en zou later naar Normandië worden gestuurd. In juni 1944 was Severloh aangesteld als assistent voor de 31 jarige Oberleutnant Bernhard Frerking. Terwijl Frerking het vuur geleide vanuit een observatiebunkertje aan een 4 X 10.5cm batterij artillerie nabij Houtteville, zou Severloh zich gepositioneerd hebben, rechts van de oberservatiebunker, achter een MG42 machinegeweer. Naast de MG42 had hij de beschikking over twee 98K Mauser karabijnen.

Tot zover klinkt het verhaal aannemelijk wat Severloh beschreven heeft. Maar vervolgens gaat het verhaal zich buiten de bekende feiten spelen,…

Severloh en de anderen die zich op Wn 62 bevonden, 27 man van de 716. Infanterie Division en 13 man van de 352. Infanterie Division, hadden opdracht gekregen om het vuur pas te openen als de landingsboten het strand bereikten. Severloh beweerde dat hij als eerste, om 05.00 uur, het vuur opende toen de eerste boten op 500 meter afstand waren.

Dat Severloh het vuur al opende om 05.00 uur kan verwarring scheppen, daar we weten dat de eerste landingsboten in zijn sector LCVP’s waren met manschappen van Company E en F, 16th RCT, 1st Division die om 06.40 uur FOX-Green bereikten (EASY-Red was de oorspronkelijke plek). Dat Severloh over ‘05.00 uur’ spreekt komt omdat hij de Franse tijd hanteert. De landende troepen hanteerden de ‘double Britisch standard time’ (twee uur extra zomertijd). Maar dan nog is hij rijkelijk vroeg, bijna drie kwartier!

Severloh zijn machinegeweer positie bestreek een deel van EASY-Red en FOX-Green, waar tevens een deel van Company E, 116th RCT, 29th Division landde. Severloh beweerde negen uur lang geschoten te hebben, voor hij zich tussen 15.15 uur en 15.30 uur terugtrok. 05.00 uur plus negen uur is 14.00 uur, een half uur verschil, dat kan, maar anderhalf uur?). Ergo, ergens tijdens het schrijven van zijn verhaal heeft hij de Franse tijd los gelaten en heeft de Engelse tijd genomen? Severloh opende het vuur na 06.30 uur, plus negen uur is 15.30 uur,...

Severloh doet voorkomen alsof hij bijna alleen in deze sector het vuur opende. Maar over de gehele breedte van Omaha Beach (5 kilometer) waren zeker 85 machinegeweernesten, waarvan er zich vijf op Wn 62 bevonden. Tevens waren er 8 betonnen kazematten met 75cm of zwaardere artillerie, verschillende Tobruks met mortieren, en 6 tankkoepels op bunkers. Ook 35 lanceerinrichtingen van de beruchte Nebelwerfer, stonden te wachten, en zeker 18 anti-tank kanonnen, om over de duizenden mijnen maar te zwijgen.

Toegegeven, Severloh zijn positie was perfect gelegen, hoog op de heuvel, met vrij schootsveld links en rechts. Maar zoals bewezen vielen heel veel slachtoffers in de uiterste westkant, nabij Vierville-sur-Mer door de verdediging van Wn 70, tot en met Wn 73, een te ver bereik voor accuraat vuur van de MG42 van Severloh. Ook de foto’s van Robert Capa bewijzen dat het grootste gevaar te duchten was vanaf de positie Wn 64 en Wn 65 (Les Moulins).

Hieronder staat een link naar de pagina van Magnum waar de beroemde fotograaf Robert Capa voor werkte. In verband met copyright kan ik de foto's niet hier laten zien. Maar als u de link aanklikt, scroll naar beneden, naar foto #6 en #7 om de 'schuilende soldaten' naast de Sherman tank te zien.

Op foto’s is te zien dat de Amerikaanse manschappen die uit de landingsboten komen, schuilen naast een tank in het water,… aan de zijde waar Severloh zijn dodelijke vuur uit zou hebben gebracht.

Na zeker negen uur! onafgebroken de landende Amerikaanse troepen te hebben bestookt, gaf Oberleutnant Frerking (‘een fijne vent’ aldus Severloh) de opdracht zich terug te trekken. Kort daarop werd Frerking in het hoofd getroffen en stierf op Wn 62 (Frerking ligt begraven op de Duitse begraafplaats bij La Cambe, 1-12-1912/6-6-1944). Toen wist Severloh al geruime tijd dat hij nog de enige was die vuur uitbracht op de Amerikanen. Hij had toen meer dan 12.000 machinegeweerkogels afgevuurd en zeker 400 met de 98K geweren, een totaal gewicht van zeker 250 kilo! Een onbekende Unterfeldwebel voorzag Severloh steeds van munitie uit een nabijgelegen bunker, tot 15.30 uur? Wat is er van deze man geworden?

Volgens Geallieerde rapporten waren Amerikaanse soldaten (onderdelen van G- en E Company, 16th RCT, 1st Div. en E Company, 116th, 29 Div.) onder leiding van Sergeant Philip Sreczyk en Lt. John M. Spaulding kort na 08.00 uur al bezig tussen Wn 62 en Wn 64 een doorbraak te forceren. Een Duits radio rapport van 726. Grenadier Regiment, om 07.35 uur, rapporteert dat ‘er 100 tot 200 Amerikaanse soldaten binnen de afrastering van Wn 61 en Wn 62 zijn gedrongen'. Een ander Duits rapport zou melden dat Wn 61 werd ingenomen rond 09.05 uur en dat er nog één machinegeweer actief was op Wn 62 (was dit Severloh?). G Company, 16th RCT nam Wn 64 rond 09.00 uur in door deze van achteren aan te vallen.

De vluchtweg naar achteren werd met het uur smaller en smaller, en wilde Severloh vluchten dan moest dat snel gebeuren, want Exit E-1 was rond 11.30 uur open verklaard. Het was een kwestie van tijd wanneer Exit E-3 zou vallen, direct rechts gelegen naast Wn 62, en dan was de weg open naar Colleville-sur-Mer. Een andere Duitse soldaat, de achttienjarige Franz Gockel, die een Pools machinegeweer bediende, werd rond het middaguur naar achteren gezonden om iets te eten te halen. Terwijl hij de heuvel op rende, vlogen Amerikaanse kogels zijn kant op. Met twee andere Duitse verdedigers nam hij iets te eten en wilde terugkeren, maar Wn 62 was reeds nagenoeg omsingeld, en Gockel raakte gewond aan zijn hand en werd naar achteren geëvacueerd.

Een Duitse tegenaanval werd ondernomen om het gebied tussen Wn 62 en Wn 64 weer te heroveren. Dit gebied is waar tegenwoordig de toegang tot de Amerikaanse begraafplaats is ondergebracht. Om 13.00 uur werd de aanval ingezet door de 6. Compagnie van het 916. Grenadier Regiment, onder leiding van Oberleutnant Heller. Deze raakte gewond en een tweede aanval werd ingezet met overlevenden van 5. en 8. Compagnie, 916. GR, nu onder bevel van Oberleutnant Hans Heinze. Twee groepen deden de aanval, de derde zorgde voor dekkingsvuur. Om 14.00 uur werd er gerapporteerd aan 352. Division dat het hoog gelegen gebied tussen Wn 62 en Wn 64 weer in handen was van 5./916. Grenadier Regiment. Maar zo snel als ze grond hadden ingenomen, moesten ze het weer afstaan, want de destroyers (torpedobootjagers) van DESRON 18 namen de heuvel onder vuur, en er zat niets anders op dan dat Heinze de opdracht gaf tot terugtrekken wilde hij nog manschappen overhouden. Later in de avond ondernam Heinze een nieuwe aanval, maar daarbij werd Heinze afgesneden van de rest van 916. Regiment. Hij zou twee dagen verscholen blijven binnen de Amerikaanse linie, om later toch te kunnen ontsnappen en een observatie rapport te overhandigen aan Oberst Goth.

Tijdens al die gevechten zou Severloh dus onverstoord zijn MG42 hebben geschoten, en ook de 98K geweren hebben gebruikt. Granaatsplinters zouden op een gegeven moment het richtmechanisme van de MG42 hebben beschadigd. Hierop zou Severloh overgestapt zijn naar lichtspoormunitie om de kogels te kunnen volgen als richtmiddel. Pas toen zouden de Amerikanen Severloh zijn positie hebben waargenomen. Hierop werd Severloh zelf een doel. Tussen 15.00 uur en en 15.30 uur zou Severloh dan toch zijn post hebben verlaten. Het gras was verbrand door de oververhitte loop van de MG42, en ruim 12.000 hulzen, en evenzoveel schakels van de patroonbanden, lagen verspreid om het machinegeweer,… tenminste, dat moeten we aannemen, als we Severloh op zijn woord geloven. Hij schatte in dat hij wellicht '1000 tot 2000 Amerikaanse soldaten had uitgeschakeld'. Daarmee zou Severloh verantwoordelijk zijn voor een derde van de slachtoffers gevallen tijdens D-Day op Omaha Beach,…

Tsjechische en Poolse innovatie, gecombineerd met de Mauser ideeën, resulteerden in de MG39/41, welke uiteindelijk zou leiden tot de Maschinengewehr Modell 42, of zoals het bekend werd, MG42. Het ontwerp werd toegeschreven aan de Duitse ingenieurWener Gruner. In 1942 werd het officieel in dienst genomen. De MG42 was sneller te produceren zonder aan kwaliteit onder te doen, en bleef in bedrijf onder de slechtste omstandigeheden, en het was de helft sneller operationeel, om het op te bouwen dan de voorganger, het MG34. De snelle loop-wissel van de MG34 werd ook gebruikt in de MG42, en een ervaren schutter of assistent kon dit binnen een minuut. Er werd aangeraden om de loop na 250 schoten te wisselen. Maar ervaring leerde dat het beter was al na 150 aaneen afgeschoten kogels dit te doen. Om de 1.8kg zware loop te wisselen werd aan de assistent asbest handschoenen verstrekt opdat hij niet de handen verbrandde aan de hete loop. Het lag aan het type materiaal wat gebruikt was om de loop te fabriceren, polygonaal (koud-hameren proces) of hard-chrome proces, hoelang een loop meeging, respectievelijk 3.500 of 8.000 schoten.
In het geval van Hein Severloh kunnen we stellen, dat hij continu vuurde, en de loop met grote regelmaat moest wisselen. Hij beweerde dat hij alleen geholpen werd met de munitieaanvoer, dus de loop wisselde hijzelf. Dit koste veel tijd, want de asbest handschoenen moesten eerst aan, dan de loop eruit, en de andere erin.

De patroon was de standaard 7.92x57mm Mauser kogel. Voor de MG42 werd de 50 patronen band gebruikt of een 50 patronen trommel met een nieuw invoersysteem (de MG34 kon ook een 75 dubbele trommel verwerken). Ook kon direct vanuit een kistje de aanvoer worden gedaan. In één zo'n kistje konden 5 patroonbanden worden vervoerd. De MG42, ‘Hitler's Buzzsaw’ genoemd door de Geallieerden, kon een vuursnelheid ontwikkelen tot 1200 schoten per minuut. Maar effectief schoot het rond de 150 kogels per minuut. Zou men het lukken over de 1000 schoten p/m te geven, de loop zou smelten. Een eenvoudige rekensom laat zien dat als het mogelijk was 1200 schoten af te geven binnen een minuut, dan is het 300 schoten per 15 seconden. Een patroonband met 50 patronen jaagde de schutter in één aanhoudend schot binnen enkele seconden er doorheen. De kunst was om een korte vuurstoot af te geven, zo'n 20 patronen per seconde. De MG42 woog 11.6kg, lichter dan de MG34, en was eenvoudig mee te voeren. Aan de voorzijde kon een tweepoot worden gemonteerd om beweeglijk vuur af te geven.

In 1944 werden er maar liefst 211,806 MG42 geproduceerd. Mauserwerke AG, Wilhelm-Gustloff-Stiftung en Steyr-Daimler-Puch zouden aan het einde van de oorlog 423,600 geproduceerd hebben (al zijn er bronnen die het over 750,000 stuks hebben, maar daar zitten dan waarschijnlijk de naoorlogse productiemodellen bij). Na de oorlog werd de MG42 als M53 geproduceerd in Joegoslavië, als exacte kopie alleen met een lagere vuursnelheid. Ook Rheinmetall produceerde voor de Bundeswehr de MG3, een variant op de MG42. Ook andere landen gebruikten de MG42 als basis voor hun eigen ontwerp, zoals het bandaanvoer systeem voor de Amerikaanse de M60 of het trekkersysteem voor de FN Mag (58). In Oostenrijk werd de MG74 geproduceerd en is daar nog steeds het standaard machinegeweer sinds 1974.

Heinrich Severloh maakte dus, volgens eigen zeggen, negen uur aan één stuk gebruik van de MG42. Om de landende troepen te treffen met zijn wapen, met het effectieve bereik van 2000 meter, was dat geen probleem. Het strand was voor de Eerste Golf landende troepen ongeveer 200 tot 250 meter te overbruggen voor ze de onderzijde van de heuvel bereikten en buiten het bereik van de machinegeweren kwamen. Soldaat Franz Gockel verklaarde later dat de Amerikaanse soldaten daar ook niet veilig zaten, want de mortieren waren ingesteld op deze sectoren om hun dodelijke lading tot ontploffing te brengen. Maar verplaatsen we ons in de positie van Severloh, zouden wij dan kunnen uitvoeren wat hij beweerde gedaan te hebben? Severloh ‘schoot volgens eigen bewering’ met met meer dan 12.000 schoten 2000 Amerikanen neer (al beweerde hij later dat dit in zijn mond was gelegd door een aanhoudende journalist die maar bleef vragen hoeveel hij er dacht 'omgelegd' te hebben). Het totaal aantal slachtoffers op Omaha Beach, alleen al tijdens de landing op D-Day, wordt geschat op bijna 3700, doden, gewonden en vermisten (op Day+4 was dit opgelopen tot 5221 verloren manschappen; waarvan zo’n 600 gedood, bijna 2000 vermisten en zo’n 2600 gewonden).

Severloh zag dus de landingsboten op zich afkomen, volgens eigen zeggen, op een afstand van 500 meter opende hij het vuur (al). Zijn MG42 schokte op de tweepoot, terwijl een patroonband leeg ratelde. Hulzen rolden door zijn machinegeweernest, en kruitdampen sloegen al snel op zijn ogen en de scherpe rook trok in zijn longen. In de verte klotsten de LCVP’s op de golven. Voor hij trillende van de spanning gericht kon schieten, was de eerste patroonband al verschoten, en moest hij opnieuw laden. Ook gelijk maar een nieuwe loop aangebracht. Toen hij weer opkeek, waren de eerste troepen al op het strand en lagen onder vuur van artillerie, mijnen explodeerden, andere machinegeweren hoorde hij ook links en rechts vuur uitbrengen. De eerste mortieren vlogen ook al uit de Tobruks. Verder dreunde het 5cm KwK kanon, en ook op rechts knalde het 75mm kanon van Wn 61. Het kabaal was enorm en overal begon het zicht in een mist van rook wazig te worden. Daar zag Severloh weer een LCVP aankomen, nu dichterbij, maar hij was zo bang, voordat de klep viel schoot hij weer en hij meende te zien dat zijn kogels voor de LCVP in het zand sloeg, hij richte iets hoger, en daar sloegen een paar kogels tegen de landingsklep. Toen de klep viel ratelden zijn kogels de eerste rij Amerikaanse jongens aan boord de dood in. Volgens Severloh's eigen getuigenis bleef de MG42 de dood bezorgen. Opeens merkte hij dat er iemand in zijn buurt was, hij schrok op, maar het was een onbekende Unterfeldwebel met een bloedende nekwond. Deze sergeant vroeg aan Severloh; 'brauchen sie hilfe?’. Munitie, munitie had hij nodig. En weg is de sergeant, om even later met enkele kistjes patroonbanden terug te keren. Severloh heeft dan al bijna geen muntie meer, al verschillende banden zijn door zijn MG42 gejaagd, en hij meende dat hij ook verschillende ‘Amerikaner’ heeft getroffen. Hij was in zijn eigen stoffige wereld geraakt, en in een trance werkte hij de patroonbanden het wapen in,… maar steeds die loop vervangen, dat begon vervelend te worden, maar het moest. Hij was nu een uurtje aan het schieten, en er was al een loop die iets krom leek getrokken door de hitte. Zijn ogen brandden uit de kassen, en die verdomde berg hulzen werd steeds groter. Het gras onder hete loop rookte ook en die stank en damp ervan prikte ook in zijn neus, en zijn ogen traanden. Hij zal er af en toe in hebben gewreven, maar zijn vingers vol kruitsporen maakten het alleen maar erger. Het dreunen van zwaar geschut uit de kazematten deden de aarde trillen, hij kreeg hoofdpijn, zijn oude kwalen opgelopen aan het Oost Front begonnen op te spelen. Maar hij bleef korte vuurstoten uitgeven. Vermoeidheid maakten dat hij weinig accuraat kon richten op de bewegende figuren enkele honderden meters voor hem. Af en toe danste het wapen iets, en dan vlogen de kogels niet in een kleine groep, maar 'sproeide' in een metersbreed gebied.

Met de opkomende vloed, werden de manschappen dichter op de kust gelost, dus ook dichter op Severloh en de andere Duitse verdedigers. Maar de rook van brandjes op de heuvel, dreef als een mist prikkende langs de Duitse stellingen. Met soms betraande ogen probeerden de verdedigers hun doelwit te vinden. Leek het makkelijker om de landende Amerikanen te treffen, ze waren ook sneller uit het beeld in de relatieve bescherming van de onderzijde van de heuvel. Severloh zal zich in het begin redelijk veilig hebben gewaand, maar nu de Amerikanen steeds dichterbij kwamen, zal hij zich ernstige zorgen zijn gaan maken. Zeker toen de eerste LCI(L) manschappen op het strand begonnen af te zetten.

Precies voor zijn neus schoof om 08.00 uur LCI(L) 412 het strand op. De mannen die van boord liepen, over de wankele loopplanken aan de zijkant van het schip, werden weinig of niet onder vuur genomen en de meeste van de bijna 200 manschappen aan boord kwamen ongeschonden van boord. Het kan zijn dat dat toen reeds al de hoek waaronder de MG42 naar beneden kon schieten te krap was. Maar als men de foto bekijkt, lag er al een aardig 'rookgordijn' over de heuvel dat het zicht belemmerd zal hebben. Hieronder is op de foto te zien dat er rook vanaf de heuvel over Wn 62 trekt.

In zijn schuttersput moet het een chaos zijn geweest, hij zal zich amper hebben kunnen bewegen, waarom zocht hij geen betere positie om 'zijn strijd' voort te zetten? Hij schrijft zelf, dat als hij op die plek gevangen genomen was, de Amerikanen hadden hem zonder pardon doodgeschoten. Dat hij geen fanatiek soldaat was bleek al uit zijn gedrag aan het Oost Front, maar nu 'hield hij zich aan zijn opdracht'. Dat roept de vraag op,... als Severloh al snel het idee had dat hij alleen was op Wn 62, waarom bleef hij daar dan zitten, op dezelfde positie, tot 15.30 uur? Severloh beweerde dat hij voor het eerst schoot om 05.00 uur. Vervolgens opereerde hij negen (9) uur lang de MG42, vanaf 05.00 uur, plus negen uur is 14.00 uur.

Toen de MG42 zo heet werd en het richten, door de schade aan het wapen, moeilijker werd, gebruikte Severloh het Mauser 98K geweer. Hiermee verschoot hij, volgens eigen zeggen nog eens 400 patronen. Er gingen vijf patronen op een zogenaamde 'stripper clip' in het wapen, en de vuursnelheid lag ergens rond de 10 schoten per minuut, want na ieder schot moest het grendelgeweer doorgeladen worden. Severloh heeft dus zo'n 80 clips verschoten in ongeveer 1 uur en 10 minten. Gaan we terug naar zijn eigen bewering, dat hij negen uur lang schoot met de MG42 vanaf 05.00 uur, dan is hij rond 14.00 uur begonnen met het schieten van de 98K om rond 15.15 uur zich uit de voeten te maken.

Severloh beweerde zelf dat hij een geweldige schutter was. Ondanks dat hij honger en dorst gehad zal hebben, zijn ademhaling amper door de adrenaline onder controle, spierpijn van het uren schieten met de MG42, wist hij toch raak te schieten. Eén jonge Amerikaan bleef hem altijd bij,... De GI was juist uit het landingsvaartuig gestapt en rende richting de onderzijde van de heuvel om dekking te zoeken, toen Severloh hem in het hoofd schoot. De helm vloog af en de jonge soldaat sloeg voorover in het zand,... Opeens zou Severloh zich toen pas realiseren waar hij mee bezig was, en dit zou hem iedere nacht bezoeken in zijn nachtmerries, tot aan zijn dood.

Via enkele bomkraters wist Severloh naar achteren te ontsnappen. Hij had de beschadigde MG42 meegenomen en een trommel met 50 patronen. Dit is vreemd, waarom een relatief zwaar bechadigd wapen meenemen, als er een handzamer grendelgeweer als de 98K voorhanden is? Nadat hij door twee kogels was geraakt, wierp Severloh de MG42 van zich weg. Severloh vluchtte, gewond geraakt en uitgeput naar Wn 63, aan de rand van Colleville-sur-Mer, waar het hoofdkwartier van het 915. Grenadier Regiment was gelegen. Hier vertelde hij aan commandant Major/Doktor Lohmann dat Wn 62 gevallen was.

Tijdens de nacht werd besloten Wn 63 te verlaten, en in het donker probeerden de Duitsers naar achteren te vertrekken. Terwijl ze door Colleville-sur-Mer trokken werden ze allemaal gevangen genomen door soldaten van de 1st Infantry Division. Enkele Amerikanen, door deze Duitsers krijgsgevangen genomen en gedwongen mee te gaan, herkregen weer hun vrijheid en konden weer in de strijd worden geworpen.

Heinrich Severloh werd als krijgsgevangen Duitser naar Amerika gezonden en werd na mei 1946 daar aan het werk gezet om katoen te plukken en aardappelen te rooien. In december 1946 werd Severloh naar Bedfordshire in Engeland overgebracht en werd daar aan het werk gezet in de wegenbouw. Vader Severloh schreef een brief naar de Britse militaire instanties dat Heinrich dringend nodig was op de boerderij van de familie. In 1947 keerde Severloh terug in Metzingen, Duitsland en hervatte zijn werk op de boerderij.

David Silva (li) en Hein Severloh op Omaha Beach

Met enige schroom keerde hij later terug naar Normandië om herdenkingen bij te wonen. Hier zou hij bevriend raken met de Amerikaanse veteraan David Silva. Silva had twee schotwonden opgelopen, eerst in zijn rug, vervolgens in zijn rechterbeen, maar had het overleefd. In het boek ‘The Longest Day’, van Cornelius Ryan, vertelt Silva ‘dat hij de Duitse mitrailleurschutter had ontdekt, die hem onder schot had, maar hij kon niet terugvuren, want de loop van zijn geweer zat vol zand’. Sommige bronnen beweren nu dat de verwonding van Silva waren veroorzaakt door de MG42 van Severloh.

Op 14 januari 2006 overleed Hein Severloh op 82 jarige leeftijd in Lachendorf.

Bij het verschijnen van het boek van Severloh kwam de stroom aan kritiek los. Op verschillende forums op het internet werd het bijna historisch onderzocht, en kwam men meestal tot de conclusie dat wat Severloh gedaan zou hebben onmogelijk geweest is. Anderen namen het boek over deze hel van Omaha Beach voor waar aan, en prezen het de hemel in. Ook verschenen er 'serieuze' artikelen en namen alles klakkeloos voor waar aan. Als voorbeeld is hieronder een deel van een artikel uit 'The Scotsman' weergegeven, welke op zondag 6 juni 2004 werd gepubliceerd:

'Beast of Omaha' weeps as he recalls
slaughter of thousands on beach

For Hein Severloh the ‘Longest Day’ meant nine hours constantly machine-gunning American soldiers as they attempted to land on Omaha Beach.

One image still brings tears to his eyes. A young American had run from his landing craft and sought cover behind a concrete block. Severloh, then a young lance-corporal in the German army in Normandy, aimed his rifle at the GI. He fired and hit the enemy square in the forehead. The American’s helmet flew away and rolled into the sea, his chin sank to his chest and he collapsed dead on the beach. Tormented by the memory, Severloh now weeps at the thought of the unknown soldier’s death. Severloh was safe in an almost impregnable concrete bunker overlooking the beach. He had an unimpeded view of the oncoming Allied forces. He was the last German soldier firing, and may have accounted for about 3,000 American casualties, almost three-quarters of all the US losses at Omaha. The Americans came to know him as the Beast of Omaha.

A leading German historical expert of the Second World War, Helmut Konrad Freiherr von Keusgen, believes Severloh may have accounted for 3,000 of the 4,200 American casualties on the day. Severloh is less sure about the number, but said: "It was definitely at least 1,000 men, most likely more than 2,000. But I do not know how many men I shot. It was awful. Thinking about it makes me want to throw up. I almost emptied an entire infantry landing craft. The sea was red around it and I could hear an American officer shouting hysterically in a loudspeaker."

Lt-col Stuart Crawford, formerly of the Royal Tank Regiment, and a defence consultant, said it was entirely possible that a single German soldier had killed so many GIs. He said: "I have fired that machine-gun. I did it as part of my training, and it has an extremely high rate of fire. He was in a position which was almost impervious to the weapons which the Americans could bring to bear on him. The Americans made the mistake of not landing tanks with the first wave of troops, so they had no support or protection."

In bovenstaande worden historische expers aangehaald. Maar we weten onderhand dat het aantal slachtoffers stukken lager lag, zeker de omgekomen Amerikanen. Het totaal aantal slachtoffers op Omaha Beach, alleen al tijdens de landing op D-Day, wordt geschat op bijna 3700, aan doden, gewonden en vermisten. En waar de meesten aan voorbij gaan, is dat het strand 5 kilometer lang is, en dat over deze gehele lengte Amerikaanse jongens omkwamen, vooral in de sector van Vierville-sur-Mer waar Abel Company, 116th RCT nagenoeg geheel werd uitgeroeid, een locatie waar het wapen van Severloh geen zicht op had,...

In 1960 was het boek 'Sie kommen! - Die Invasion der Amerikaner und Briten in der Normandie 1944' verschenen van de Duitse schrijver Paul Carell, waarin de belevenissen van Severloh toen al werden aangehaald. Wat stuurde Hein Severloh aan om zelf een boek te schrijven, met hulp van Helmut Konrad von Keusgen, over zijn avonturen 56 jaar na de landingen op Omaha Beach? Kan het iets te maken hebben gehad met de première in 1998 van de speelfilm 'Saving Private Ryan' dat Severloh tot het schrijven besloot?

Een fragment uit 'Saving Private Ryan' ter illustratie
wat Severloh voor zich zag op D-Day (GIF fragment: https://catecinem.wordpress.com/)

De eerste 20 minuten van 'Saving Private Ryan' zijn ongelooflijk intens en schokkend. Wanneer de landingsklep neer wordt gelaten en een machinegeweer de eerste rij Rangers neerschiet, kan dit iets 'getriggerd' hebben? Kan Severloh toen de behoefte gevoeld hebben de kant van de schutter te beschrijver van het machinegeweer dat zo huis gehouden onder de aan land komende troepen? Er blijven genoeg vragen over die helaas geen antwoord meer zullen krijgen, want Severloh is niet langer onder ons. Dus, zal het speculeren over de vele vragen nog lang aanhouden,...

GA TERUG