In 1960 zocht de Amerikaanse marine (US Navy) een toekomstige opvolger voor het aanvalsvliegtuig de A-4 Skyhawk. Het denkbeeld was aan het veranderen dat een militair aanvalsvliegtuig supersonisch moest kunnen vliegen. Snelheid inleveren voor een grotere wapenlast met een grotere actieradius werd het devies. Ling-Temco-Vought kwam met een voorstel naar de Navy. Het was een verkleinde F-8 Crusader, die ontdaan was van de scherpte, en meer rondingen vertoonde. Tevens was de instelbare invalshoek van de vleugel op het nieuwe toestel verdwenen.

Het ontwerp van Ling-Temco-Vought werd geaccepteerd, waarop drie prototypes werden besteld, plus vier pre-productie test-toestellen en 35 geproduceerde A-7A's. De eerste vlucht, van de YA-7,152580 was op 27 september 1965 in handen van Chief of Flight Operations, John W. Konrad. De A-7 kreeg de naam Corsair II, verwijzend naar een eerder ontwerp van Vought, een marine vliegtuig dat een geweldige reputatie opgebouwd had in de Tweede Wereldoorlog. Omdat het leek alsof de Corsair II een tegen een muur aangevlogen F-8 Crusader leek, kreeg de gedrongen A-7 de bijnaam; ‘Short Little Ugly Fellow’ (SLUF). De eerste leveringen aan de Amerikaanse Navy begonnen in september 1966 bij VA-174 en in oktober bij het VA-122. Vliegdektesten werden op 15 november 1966 afgerond op de USS America. In februari 1967 werd het eerste A-7 squadron operationeel, VA-147. Ondanks dat de levering voor lag op schema, werden de A-7's pas in het laatste kwartaal van 1967 gevechtklaar verklaard.

In vergelijking met de A-4 Skyhawk was de Corsair II kon de laatste meer schade opvangen vanwege de dubbel uitgevoerde hydraulica. De piloot zat ook een stuk veiliger in zijn McDonnell Douglas Escapac schietstoel was omgeven door boron carbide cockpit armour. Een ander opvallend onderdeel was de grote luchtrem onder de romp. Ook het onderhoud aan de A-7 ten opzichte van de A-4 was eenvoudiger. Was het onderhoud per vlieguur rond de 40 uur, bij de Corsair II was dit rond de 10 uur. Ook kon de A-7 meer brandstof meenemen, waardoor het bereik een stuk verder was dan die van de A-4.

Maar er waren ook problemen. De lage luchtinlaat gaf regelmatig problemen bij de stoom aangedreven katapulten van de vliegdekschepen. Tijdens een lancering liep vaak de druk terug. Dit werd later opgelost door de 12de compressie in de motor te moderniseren. Wat wel een hardnekkig probleem was en de A-7 bleef achtervolgen, was het lanceren met het CP-781 wapensysteem, dit werd nooit afdoen opgelost.

Om de marine vliegers te trainen op de Corsair II werden 24 A-7B’s en 49 A-7C’s omgebouwd tot de tweezits TA-7C. Niet alleen kwam de Corsair II in dienst bij de Amerikaanse marine, ook de United States Airforce kreeg de Corsair in haar arsenaal. Dit werd de A-7D met een krachtigere motor, de TF41, een roterend 20mm Vulcankanon, uitgebreider electronica voor automatische wapen-geleiding en een verbeterde traagheids/dopplernavigatie systeem.

De USAF ontving 459 A-7D’s en 12 A-7K’s. De A-7K was een tweepersoons versie voor trainingsdoeleinden die haar volledige gevechtscapaciteit bewaarde. Twintig A-7K’s werden bij de Air National Guard ondergebracht. De A-7K verschilde van de TA-7C aan de buitenzijde. Bij de A-7K loopt de basis van het kielvlak door in een stroomlijnkap die de brandstofreceptorstang afdekt.

Ook andere landen namen de Corsair II in dienst. Portugal haar eerste order van 5 mei 1980 was oorspronkelijk 28 stuks, maar daar het tweedehands toestellen betroffen, werden slechts 20 stuks goedgekeurd voor aanpassing naar Potugese wensen. De omgebouwde A-7A's kregen de aanduiding A-7P. De eerste levering was op 24 december 1981. Een tweede order voor 24 A-7P en zes A-7A's omgebouwd tot TA-7P trainers werd in mei 1983 geplaatst. Levering van deze order begon op 8 oktober 1984 (tot 30 april 1986). Eén van deze A-7P's crashte voor de levering in de Verenigde Staten. Eén TA-7C werd geleased door Portugal tussen april 1982 en juni 1985. Vanwege dat het in Portugal rondvloog in de originele US Navy witte kleur, droeg het de naam 'Pompa Branca' (witte duif). De Portugese Luchtmacht maakte haar laatste A-7 vlucht op 10 juni 1999.

Griekenland kocht 60 A-7H’s (landversies van de A-7E’s) en 5 TA-7H’s trainers, aan. De Grieken bleven hun Corsairs II moderniseren, zoals het grotere vermogen van de Allison TF-41 motoren, verbeterde avionica, radar, en volledige dag en nacht aanpassingen. Op 17 oktober 2014 stopte de Griekse luchtmacht met het vliegen van de Corsair II als laatste gebruiker welke nog als enige met het toestel opereerde.

Veertien ex-USAF A-7E’s gingen naar de Royal Thai Navy Air Arm die er ook 4 TA-7C’s bij nam. Deze toestellen werden aangekocht als kustverdediger en voor zee-patrouilles. In de zomer van 1995 werden de eerste geleverd om dienst te doen bij het 104th 'White Shark' Squadron, 1st Wing vanaf U-Tapao International Airport. Volgens de laatste berichten (2023) zijn de meeste A-7's sinds 2007 niet meer operationeel, maar zouden er nog wel enkele onderhouden worden.

De USAF stopte als eerste met het operationeel vliegen met de A-7 in 1981. Er bleven wel 20 A-7D's dienst doen tot 1989 vanwege de introductie van de F-117 (Stealthfighter). Deze laatste 20 A-7D/K's werden officieel ondergebracht bij het 4451st Tactical Squadron (voorheen 4450th Tactical Group), Tonopah Test Range Airport, Nevada, als trainingseenheid, maar diende als geheim squadron ten tijde van de ontwikkeling van de F-117. In 1989 gingen deze laatste A-7's naar de US Air National Guard (ANG).

De US Air National Guard ontving vanaf 1974 de A-7D, en vanaf 1980 werden er ook A-7K's geleverd aan de ANG. Vanaf begin 1990 werden de eerste A-7's uitgefaseerd, met de laatste in oktober 1993 toen het 125th Tactical Fighter Squadron, Tulsa (Oklahoma) er afstand van deed.

De gebruiker die ooit de order gaf tot de ontwikkeling van de Corsair II, de US Navy, deed de laatste A-7 in mei 1991 van de hand.

Type	F-8 Crusader
Fabrikant	Vought
Ontwerper
Gebruik	Jachtvliegtuig vanaf vliegdekschepen
Motor	1 x Pratt & Whitney J57-12 (F-8A, B, F en L), 1 x P & W J57-16 (F-8C en K), 1x P & W J57-20A (overige), 1 x P & W TF30-420 (100 F-8J’s)
Vermogen	A, B, F en L; 7327 kg, C en K; 7665 kg, Overige 8165 kg, F-8J; 8891 kg
Spanwijdte	10,87 m
Lengte	16,54 m
Hoogte	4,80 m
Vleugeloppervlakte
Klimvermogen
Gewicht	leeg	7710 kg (C), 8935 kg (J)	Geladen	12.500 kg (C), 15.420 kg (J)
Snelheid	max.	A, B, L en H; 1629 km/u, RF-8A; 1580 km/u, RF-8G; 1612 km/u, C, K en J; 1780 km/u, E; 1825 km/u	Geladen
Plafond	11.590 m (J), 13.100 m (D)
Bereik	592 km (C en K), 708 km (J), 732 km (D)
Bewapening	4 x 20mm Colt Mk 12 kanonnen, 2 x sidewinders, 32 raketten in rompgondel (A, B, C), 4 x 20mm kanonnen en 4 sidewinders (D), 4 x 20mm kanonnen, 4 sidewinders, 12 Mk 81 bommen of 2 Bullpups of 8 Zuniraketten (E, H, J), (RF-versies geen bewapening)
Bemanning	1
Eerste vlucht	25 maart 1955
Aantal gebouwd	1261 (446 gemoderniseerd)

Type	A-7 Corsair II
Fabrikant	Vought
Ontwerper
Gebruik	Aanvalsvliegtuig
Motor	1 x Pratt & Whitney TF30-6 (A-7A), 1 x P & W TF30-8 (B, C), 1x Allison TF41-1 (Rolls-Royce Spey) (D), 1 x TF41-2 (E)
Vermogen	A; 5150 kg, B en C; 5534 kg, D; 6456 kg, E; 6804 kg
Spanwijdte	11,8 m
Lengte	14,06 m
Hoogte	4,90 m
Vleugeloppervlakte	34,83 m²
Klimvermogen	1525 m/min
Gewicht	leeg	A; 7214 kg , D; 8972 kg (J)	Geladen	A; 14.750 kg, D; 19.050 kg
Snelheid	max.	A en D; 1091 km/u, E; 1115 km/u	Geladen
Plafond	13.100 m
Bereik	A; 6600 km (met 4 afwerpbare tanks), D; 4899 km (4 tanks), E; 4604 km (4 tanks)
Bewapening	2 x 20mm Colt Mk 12 kanonnen, zes ophangpunten voor 6804 kg wapenlast (A en B) Versies D en E; 1 x 20mm M61 Vulcan kanon, wapenlast tot 9072 kg
Bemanning	1 (2 in TA-7)
Eerste vlucht	27 september 1965
Aantal gebouwd	1564

Het instrumentenpaneel van de A-7 Corsair II

BRONNEN

Klik hieronder om naar de homepage te gaan

OF GA TERUG

---