Zoals reeds aangegeven zag de Starfighter beperkt actie over Vietnam. Hiertoe waren drie squadrons van de 479th TFW uitgerust met, van de National Guard teruggevorderde, F-104C's. De 'C' was uitgerust met een installatie om in de lucht bij te tanken om escortemissies te maken. Maar het bereik bleef beperkt. De Noord-Vietnamese verdediging wachtte tot de F-104 terugkeerde voor brandstof en vloog dan op de aanvallende bommenwerpers af. Als aanvalsbommenwerper was het toestel ook ongeschikt met slechts twee af te werpen wapens.

Het enige waar de F-104C haar 'goede' steentje over Vietnam in bijdroeg was het in de lucht lokken van de MiG jagers tijdens Operation Bolo op 2 januari 1967. MiG's die achter de F-104 aan gingen, kregen dan te maken met de F-4 Phantom.

De F-104 werd tweemaal uitgezonden naar Vietnam. Tijdens de eerste uitzending, tussen april-november 1965, gingen twee F-14C's verloren door grondvuur en één, de 56-0883, door een aanval van een Chinese Mig-19 toen het toestel te dicht aan de grens van China kwam. Tijdens deze schermutseling gingen nog twee Starfighters verloren toen deze tegen elkaar aan vlogen. De tweede uitzending was van juni 1966 tot juli 1967. Tijdens deze periode gingen wederom twee F-14C's verloren door grondvuur en drie door SAM raketten. Vier andere kisten gingen verloren door mankementen.

De Starfighter zag niet alleen strijd in Vietnam. In 1965 werden Pakistaanse F-104's ingezet tegen buurland India. Starfighter wisten vier Indiase vliegtuigen te scoren, maar verloren er zelf ook twee. Door een wapenembargo van Amerika kreeg Pakistan geen vervangende Starfighters, waarop Pakistan een aantal van Jordanië overnam. Toen de gevechten in 1971 weer losbarstten waren de Pakistani in de minderheid, en India scoorde met haar MiG-21's zeven F-104's.

Italië was de laatste operationele gebruiker van de Starfighter. Hier stond de straaljager bekend onder de bijnaam 'Spillone' (hoedenspeld). Toen het einde van de Starfighter voor Italië ten einde liep, werden verschillende toestellen van de laatste drie squadrons, 9°, 10° and 20° Gruppo, in speciale kleuren gespoten. Dit land besloot haar laatste F-104S pas in 2005 uit te faseren.

Eén van de bijnamen van de Starfighter was 'A Missile with a Man'. Om de F-104 naar nog grotere hoogte te doen stijgen in zo kort mogelijke tijd (en ook de naam 'raket' eer aan te doen), werd de NF-104A ontwikkeld. Deze versie, waar slechts drie van werden gebouwd (56-0756, 0760 & 0762), was bedoeld om piloten te laten wennen aan gewichtloosheid. De toestellen waren uitgerust met een LR121 Rocketdyne booster raket in de staart. Om het toestel in de ijle lucht te sturen waren er op verschillende plaatsten kleine straalpijpjes aangebracht, zoals op de uiteinden van de verlengde vleugels. Ook was het kielvlak vergroot zoals bij de F-104G en waren de inlaatkegels naar voren gebracht. De NF-104A haalde meer dan 100.000 voet (30 km) hoogte waar de piloot dan 90 seconden gewichtloos was.

Ook Chuck Yeager maakte verschillende vluchten met de NF-104A. Op 10 december, 1963, ging het mis op 31.7000 meter toen hij de controle over het toestel verloor. Ondanks zijn schietstoel en veilige landing, raakte Yeager deerlijk gewond door brandwonden in het gezicht (deze episode is huiveringwekkend nagespeeld in de speelfilm 'The Right Stuff'). Yeager bleef een testvlieger en vloog nog op hoge leeftijd. Op 26 oktober 2002, als generaal Chuck Yeager 80 jaar is, maakt hij zijn laatste militaire vlucht in een F-15D Eagle. Daarna vloog Yeager nog enige tijd, het liefst in een P-51D, een toestel waarmee hij in de Tweede Wereldoorlog een 'ace in a day' werd (vijf vijandelijke toestellen neergeschoten op één dag). Yeager, een taaie rakker, overleed op 97 jarige leeftijd op 7 december 2020 (toevallig op de National Pearl Harbor Remembrance Day).

Met de Koude Oorlog op haar hoogtepunt in de jaren zestig, realiseerde West-Duitsland zich dat haar vliegvelden kwetsbaar waren. Om evenzogoed haar eigen nucleaire macht te kunnen inzetten werd onderzocht om de Starfighter zonder startbaan te laten opstijgen. Op Edwards AFB, in Amerika werd hiertoe een Duitse F-104G, DA + 102 van JBG31, vanaf juni 1963 getest. De F-104G was voorzien van een Rocketdyne motor. Dit zogenaamde Zero Length Launch (ZELL) systeem moest zorgen dat een Starfighter vanaf een onder een hoek geplaatste schans 'afgeschoten' werd.

In Duitsland, op de vliegbasis Lechfeld werden de proefnemingen verder voortgezet met twee andere F-104G's (DB + 127 & DB + 128). Het was de bedoeling dat na de start de raketmotor afgeworpen werd en dat er eventueel geland zou worden, na de missie, op de snelweg(en). het ZELL systeem is nooit operationeel gebruikt. De F-104G DB + 127 is bewaard gebleven, en is te vinden in het Luftwaffen Museum in Gatow bij Berlijn.

Een instituut dat ook bekend staat om haar raket technologie, is de NASA (National Space Agency). Ook deze heeft over een periode van bijna veertig jaar met 11 F-104's geopereerd. Vanaf 1984 werd de F-104 vervangen door de eerste F-18's die op Dryden arriveerden. De eenzitter F-104G, N826NA, maakte op 3 februari 1990 de laatste van 1415 vluchten. De laatste twee trainer TF-104's beëindigden hun carrière bij de NASA in september 1995.

Tegenwoordig is de F-104 alleen nog een museumstuk met nog enkele vliegwaardige particuliere exemplaren in de Verenigde Staten. In Nederland zijn nog 16 exemplaren te vinden, waaronder enkele afkomstig uit Duitsland. Jarenlang was de TF-104G D-5805 te vinden in het Museum 'Bevrijdende Vleugels' in Best. Maar deze ging in 2010 in opslag in Soesterberg, waarna het in 2013 verdween naar Canada, naar het Alberta Aviation Museum. Hier werd het toestel geheel terug gebracht naar een glimmende alluminium huid en uitgerust als de Royal Canadian Air Force Cf-104 Starfighter '104651'.

In Duitsland, een zeer groot gebruiker, zijn ook nog 26 Starfighters te vinden. In het Technik Museum in Speyer bijvoorbeeld zijn er drie te vinden. Eén op pilaren in de kleuren van de Marine (zie foto lager), en een TF-104G op pilaren in de kleuren van de Luftwaffe. Het is een wonder dat er nog zoveel Starfighters bewaard zijn gebleven in Duitsland vanwege het enorme verlies aan aan deze straaljagers. Een derde opvallende Starfighter is deels ontdaan van huidplaten en staat te verpieteren in weer en wind (zie hieronder). Ook in het Luftwaffen Museum in Gatow zijn, naast de eerder genoemde ZELL F-104G, nog twee F-104G Starfighters te vinden

Ook in België zijn 14 stuks bewaard gebleven, waarvan 13 van de Belgische luchtmacht, en 1 Duitse F-104G (de 26 + 47). De 26 + 47 zou de eerste door Fokker gebouwde F-104G (c/n 683D-8001) zijn geweest. In de Verenigde Staten zijn er drie vliegwaardig, en twee in restauratie tot vliegwaardig, en 59 in tentoonstellingen, waaronder een prototype van een YF-104A, 55-2961, in het Smithsonian Museum in Washington. Turkije heeft ook veel Starfighters op haar grondgebied bewaard, maar liefst 74 Stuks. Italië, als één van de laatste grote gebruiker, heeft er meer dan 100 bewaard. In Japan zijn er meer dan 50 bewaard gebleven. De enige in Europa met een vliegwaardig exemplaar, een CF-104D, is Noorwegen, naast 12 in tentoonstellingen, waarvan 10 stuks Canadese versies zijn (CF-104). Wereldwijd zijn er 26 CF-104's bewaard gebleven, waarvan er 10 stuks in Canada zelf.

OF GA TERUG

---