Begin jaren zestig was men in Engeland bezig met de ontwikkeling van een geweldig vliegtuig dat een enorme potentie bezat voor de toekomst, de TSR.2. Helaas mocht het nooit verder ontwikkeld worden dan enkele prototypes. De kosten rezen de pan uit en de politiek greep in. Onderwijl zocht de NAVO een manier om de standaardisatie in betere banen te leiden. Engeland, Duitsland en Italië vonden elkaar om een Multi-Role Combat Aircraft (MRCA) te ontwikkelen. Om alles te stroomlijnen werd in München Panavia GmbH opgericht om de drie luchtvaartproducenten Bae, MBB en Aeritalia te begeleiden.

Het uitgangspunt voor het nieuw te bouwen vliegtuig was een zeer veelzijdige, een diep penetrerende bommenwerper (een IDS, Interdiction/Strike), aanval over zee en verkenning en in een later stadium als een ADV, (Air Defence Variant), een vliegtuig als onderscheppingjager en luchtverdediger.

Wilde de NAVO graag een standaard in bewapening, met de Tornado lukte dat niet echt. Ieder land wilde toch zijn eigen voorkeur aan de machine kunnen hangen. De ophangpunten van de Tornado’s in de verschillende landen zijn dan ook verschillend. De binnenzijde is meer gestroomlijnd. Bij de IDS versie zijn bij alle Tornado’s twee IWKA-Mauser 27mm kanonnen aangebracht (bij de ADV is er één aangebracht). Verder is de elektronica zo veel mogelijk gelijk gelaten, alleen de radio en IFF apparatuur verschild per natie. Voor de motor werd een combinatie gevonden in de firma’s MTU (40%), Rolls-Royce (40%) en FIAT (20%). Deze combinatie leverde de Turbo Union RB.199-34R.

Uitgerust met luchtremmen naast het kielvlak en met straalomkeerders remmen deze de Tornado binnen 370 meter af na de landing (zonder deze luchtremmen is de afstand 762 m).

De productie onderdelen werden verdeeld over de drie landen. Groot-Brittannië leverde de voorzijde van de romp en het staartgedeelte. Duitsland fabriceerde de tussenromp en Italië bouwde de vleugels. De eerste Tornado die vloog was de Duitse P01, D-9591. Op 14 augustus 1974 koos deze voor het eerst het luchtruim. Gevolgd op 30 oktober 1974 door de Britse Tornado, die ook wel de 'Tonka' wordt genoemd, de P02, XX946. De Italiaanse machine, de P05, X-586 ging op 5 december 1975 de lucht in.

Opvallend kenmerk van de Tornado is natuurlijk de verstelling van de vleugel. Samen met de terreinradar en een automatische vluchtbesturing raast de Tornado op een hoogte van 75 m op haar doel af. Voor het goed manoeuvreren bij subsone snelheden staan de vleugels naar voren. Om snel weg te komen met hoge snelheid bewegen de vleugels naar achteren.

De RAF IDS GR.1 Tornado’s konden twee Hunting JP233 containers onder de romp meenemen. Per houder bevatte het 30 SG 357 kleine bommen die, aan parachutes neergelaten, gaten moesten slaan in start/landingsbanen. Verder bevatte een houder 215 HB 875 mijnen die de herstelploegen moesten hinderen in hun reparatiewerk. Om de aanval precies te kunnen uitvoeren was aan de onderzijde van de voorromp een Ferranti LRMTS aangebracht. Na de aanval werden de lege containers afgeworpen. Het spreekt voor zich dat deze missies op lage hoogte extreem gevaarlijk waren voor toestel en bemanning. Luchtafweer van de vijand werd en wordt gehinderd door allerlei tegenmaatregelen, zoals stoorzenders, anti-radarsneeuw en fakkels

Ook de Duitse Tornado’s konden start/landingsbaan vernietigers dragen in de vorm van de 4600 kg zware MBB-Diehl MW-1 container. In 112 buizen konden verschillende soorten kleine bommen vervoert worden die via de zijkanten afgeschoten werden.

De Tornado’s van de Duitse Marine moesten vooral in actie komen tegen schepen en hebben daartoe de beschikking over twee MBB AS-34 Kormoran raketten onder de romp aangevuld en twee aan de binnenste vleugel ophangpunten, met stoorapparatuur in pylonen aan de buitenste ophangpunten.

Na de val van 'De Muur' en het einde van de koude oorlog werd de eerste Marineflieger Tornado Wing opgeheven op 1 januari 1994. De tweede en laatste Marineflieger Tornado Wing werd opgeheven in 2005 en de toestellen en taken doorgegeven aan de Luftwaffe.

De Duitse luchtmacht ontving 322 IDS Tornado’s waaronder 50 trainers en 112 toestellen voor de marine. Verder nam Duitsland 35 ECR Tornado’s af, waarmee het totaal voor dat land op 357 kwam.

De RAF verkenner versie, de GR.Mk 1A was voorzien van een 4000 infra-red linescan video systeem onder de neus van de Tornado. Er werden 14 nieuw gebouwd en 16 stuks uit conversie van de Mk 1.

De GR.Mk 1B werd uitgerust met Sea Eagle raketten tegen oppervlakte schepen.

Italië was goed voor 99 IDS en 16 latere ECR conversies daarvan. De Italiaanse Tornado’s zijn voornamelijk uitgerust met de Duitse wapens. In december 2011 had Italië nog 62 IDS en 16 ECR toestellen in haar inventaris.

Terwijl de Britse luchtmacht een ADV Tornado ontwikkelde (zie lager) als defensieve jager, bouwde Duitsland samen met Italië de ECR, de Electronic Combat Reconnaissance versie. Eigenlijk was dit de ultieme Multi-Role Combat Aircraft zoals de Tornado oorspronkelijk bedoeld was.

De ECR is uitgerust met onder andere de AGM-88 High speed Anti-Radiation Missile (HARM). De ECR Tornado kan zes taken vervullen; 1. Defensieve aanvalsbommenwerper, 2. Tegenaanval als luchtjager, 3. Slagveld aanvalsbommenwerper, 4. Nabije steun grondaanvaller, 5. Fotoverkenner en 6. Defensieve onderschepper.
De ECR Tornado’s hebben de RB.199 Mk 105 motor die 4400 kg aan stuwdruk geeft. De twee 27mm Mauser kanonnen zijn uit de romp verdwenen bij de ECR.

De grote vuurdoop voor de Tornado kwam tijdens de eerste Golfoorlog in 1991. Onder de naam 'Operation Granby' werd No.15 Squadron gestationeerd op Tabuk Air Base in Saoedië-Arabië. De Tornado werd direct ingezet om de start en landingsbanen van de Irakese luchtmacht uit te schakelen. Hiervoor werd niet alleen de JP233 ingezet, maar ook clusterbommen. Tijdens deze lage acties gingen zes Tornado’s verloren, waarvan vier binnen de eerste vijf dagen. Hierbij kwamen vijf piloten om en werden zeven gevangen genomen.

Twee overlevenden, piloot John Peters en navigator John Nichol werden als propaganda getoond op de Irakese TV, nadat zij op 17 januari waren neergehaald, gevangen genomen en gefolderd. Na hun vrijlating in mei 1991 keerden ze terug naar het Verenigde Koninkrijk. Een jaar later verscheen een boek van hun hand, 'Tornado Down'.

Britse Tornado’s voerden in totaal zo'n 2500 vluchten uit waarbij 4250 bommen werden afgeworpen en 950 raketten afgeschoten. Met de 1000 ponder Paveway II werden vooral bunkers en vliegtuighangaars aangevallen. Hierbij werd het doel door een andere Tornado of een Buccaneer aangestraald waarna de Paveway op het doel aanvloog.

Een No.15 Squadron Tornado GR.1, de ZA447/EA vloog 40 missies. Tijdens een missie tegen een vliegveld in Irak, schoot de ZA447 een, wat toen gedacht werd, MiG-29 uit de lucht. Op de neus werd de naam 'Mig Eater' aangebracht. Pas later werd duidelijk dat het een Mirage F.1 was geweest.

GA TERUG

---