Op 21 oktober was Aken dan eindelijk in Amerikaanse handen en was de 1st US Army gereed om verder te stoten naar de rivieren. Hiertoe zouden vier divisies worden ingezet van het VII Army Corps. Om de rechterflank te beveiligen leek het de commandant van de 1st Army, General Hodges het ‘wenselijk’ dat Schmidt ingenomen diende te worden door het V Corps onder commando van Major-General Leonard T. Gerow. Deze gaf de taak aan de 28th Division onder commando van Major-General Norman D. Cota, de commandant die zo’n grote invloed had gehad bij de uitbraak vanaf Omaha Beach op 6 juni, 1944.

De aanval werd gelanceerd op 2 november in uitermate slecht weer en dit verhinderde luchtsteun. Het 110th Infantry Regiment startte vanuit de positie die daarvoor bekleed was door het 60th Regiment en zou via Simonskall oprukken naar Raffelsbrand. Negen dagen ploeterden de troepen door de bossen om stuk te lopen op pillboxen, prikkeldraad, mijnen, artillerie, granaten en kogels om niet verder te komen dan Simonskall.

Om de linkerflank te beschermen, en niet een herhaling te krijgen van een achterhoede aanval zoals door Regiment Wegelein, moest het 109th Infantry Regiment uitbreken vanuit Germeter en naar Hürtgen oprukken. Maar ook deze eenheid was na vier dagen maar een kleine twee kilometer opgeschoten. Het zwaar toegetakelde 109th werd afgelost door het 12th Infantry Regiment van de 4th Division.

Hadden de Amerikanen hun handen vol aan het beschermen van de flanken, in het midden lag het 112th Infantry Regiment om via Vossenack naar het oosten uit te zwermen. Vossenack werd op 2 november met behulp van tanks ingenomen, maar verder doorstoten was onbegonnen werk. Het Duitse vuur was moordend. Dagen werden de GI’s van de 112th in hun schuttersputten gedwongen terwijl de granaten om hen heen vielen. En het zou het begin worden van vele dieptepunten van moedeloze, maar moedige mannen die vochten om te overleven.

Op 3 november in alle vroegte waren twee bataljons van de 112th Regiment begonnen aan een afdaling via een karrenpad, het Kall pad, naar Schmidt. Het was een steil, smal, zeer bochtig en vooral onbekend pad dat vanaf Vossenack, via Kommerscheidt naar Schmidt leidde. Maar de troepen bereikten zonder veel problemen Kommerscheidt en Schmidt. Maar ze waren licht bewapend en men was dringend verlegen om anti-tank wapens. Er waren wel bazooka’s en mijnen, maar er waren ook tanks gewenst. In de avond rolden en gleden de eerste M4 Shermans van het 707th Tank Battalion het pad op. Ritmeester Bruce Hostrup ging als eerste op verkenning. Maar deze gleed al bijna het ravijn in toen de linkerzijde begon af te brokkelen. Hij keerde terug en de genie werd opdracht gegeven het pad zover te prepareren dat er tanks over konden rijden.

In de nacht kregen de genisten hulp van een bulldozer, maar deze raakte na een uur werken defect. Een uur voor daglicht op de 4de november reed de eerste tank, van 1st Lt Raymond Fleig het pad op om even later op een mijn te rijden. Met kunst en vliegwerk wisten vier andere Sherman tanks langs de uitgeschakelde M4 van Fleig te komen. Bij een uitstekende rots liep de rupsband van wachtmeester Jack Barton van zijn tank. Maar met hulp van de tank van wachtmeester Spooner werd de tank van Barton weer in het spoor gezet en de afgelopen track weer aangebracht. Drie tanks wisten zo de bodem van de vallei te bereiken, want de tank van wachtmeester Markey liep vast in de modder en verloor ook een track. Tanks die volgden slipten, vielen stil of verloren hun rupsbanden. Vijf tanks blokkeerden later het smalle maar vitale pad.

In Schmidt begon zich iets anders af te spelen dan men voorzien kon. Het 112th Regiment had tijdens hun opmars het Duitse Infanterie Regiment 1055 in tweeën gesplitst waardoor één Duits bataljon de aansluiting miste. Onderwijl was de Duitse 89. Infanterie Division afgelost bij Lammersdorf en trok zich terug op Schmidt. Hierdoor raakte Schmidt omsingeld door een overmacht aan Duitse troepen. Veldmaarschalk Model had onderhand de 116. Panzer Division ingezet richting Hürtgen (het 60. Panzer Regiment), Vossenack (het 165. Panzer Regiment) en naar Schmidt, (het 16. Panzer Regiment met 25 tanks).

Vanuit het zuiden en noorden vielen de Duitsers in de vroege ochtend van de 4de november Schmidt aan. In de heksenketel probeerden zo’n 200 GI’s weg te komen en vluchten naar het oosten (en werden nooit meer terug gezien). De rest van de Amerikanen vielen terug op Kommerscheidt om zich bij het daar aanwezige bataljon te voegen. Hier werden de oprukkende Duitse troepen opgewacht door de drie Sherman tanks die als eerste het pad waren afgekomen. Drie Duitse tanks werden uitgeschakeld door de Shermans, een bazooka verschalkte er één en ook een P-47 jachtbommenwerper wist een Duitse tank onschadelijk te maken. De Duitsers trokken zich daarop terug.

Hier komt ook aan het licht hoe de commando structuur van de Amerikanen werkte. De Amerikaanse generale staf kwam nooit aan het front en had weinig of geen benul wat zich daar afspeelde. Orders werden uitgegeven door SHAEF naar het hoofdkwartier van de Twelfth US Army Group, honderden kilometers achter het front. Vervolgens verplaatste de opdracht zich naar het front in stappen via het hoofdkwartier van het First, Third en Ninth Army. De korps commandanten, met generaals die ook niet wisten hoe het front er precies uit zag, stuurden de opdracht naar het divisie hoofdkwartier, waarvan de commandant ook veilig van het front bleef. Vervolgens kregen de bevelhebbers van de regimenten de opdracht. Deze zag zich ook niet genoodzaakt zich naar het directe front te begeven. Pas op bataljons niveau zaten de eerste officieren direct in de vuurlinie. De frustratie van deze officieren om aan de hogere echelons kenbaar te maken hoe de zaken er voor stonden, koste veel tijd (en daardoor veel onnodige slachtoffers) om uiteindelijk in onbegrip ontvangen te worden (wat vervolgens weer meer slachtoffers eiste). De hogere officieren baseerden zich op kaarten, via de radio en telefoonlijnen en hadden geen benul van het terrein waar in gevochten werd. De officieren aan het front, de compagnie en pelotons commandanten, werden iedere paar weken vervangen als het gunstig was, soms met enkele dagen als het ongunstig was. De ‘plannenmakers’ die nooit omkwamen, bleven op hun positie om steeds weer de verkeerde orders uit te sturen. De Britse generaal Horrocks verbaasde zich uitermate dat Amerikaanse hoge officieren nooit het front bezochten, niet alleen om de situatie te kunnen beoordelen, maar ook als morele steun voor de mannen aan het front, die hun leven op het spel zetten om hún opdrachten uit te voeren. En het waren vaak mannen, jongens nog, die vervanging waren voor uitgedunde divisies en zo van de training de Westwall moesten slechten en tegenaanvallen opvangen van uiterst fanatieke Duitse soldaten.

Omdat Kommerscheidt onder grote druk stond en dreigde te vallen was het noodzaak om meer tanks via het Kall pad te sturen. De uitgevallen tanks op het pad werden gerepareerd, om vervolgens weer verderop op een mijn te lopen of defect te raken. Deze tijdrovende bezigheid werd op bevel van General Cota gestopt door de opdracht te geven de vier kapotte tanks het ravijn in te duwen, en de uitstekende rotspartij op te blazen om meer ruimte te creëren op het pad. Op 5 november kwamen via het Kall pad negen M10 tank destroyers, en zes Sherman tanks aan in Kommerscheidt, plus de nodige bevoorradingvoertuigen. Het 112th Regiment wist met deze hulp, en van duikbommenwerpers, de Duitse aanvallen af te slaan. In de nacht trokken troepen van het Duitse 116. Panzeraufklärungsabteilung vanuit het noorden door de vallei en sneden het pad af. Ondanks de geplaatste mijnen en schermutselingen wisten verschillende Amerikaanse soldaten toch Kommerscheidt te bereiken. Meer versterkingen kwamen via een brandgang in de vorm van Task Force Ripple die met een peloton M10’s en lichte tanks naar Kommerscheidt afzakte. De Task Force, onder commando van Lt-Col. Richard Ripple, had tevens de beschikking over de restanten van een bataljon van het 110th Regiment. De gevechten onderweg naar Kommerscheidt verdreven de Duitsers tevens van het Kall pad.

Bij Vossenack stortte de Amerikaanse verdediging in. Op 6 november raakte een peloton van het 112th Regiment zo in paniek door de aanhoudende beschietingen dat ze hun posities ontvluchtten, waarop een compleet bataljon de benen nam terug achter hun linies. De aan het bataljon toegevoegde tanks bleven op hun posities. Om deze crisis het hoofd te bieden werd personeel van het 146th Engineer Battalion naar Vossenack gezonden en deze namen op 7 november de verlaten posities weer in, juist voor het Duitse 156. Panzergrenadiers Regiment de aanval zou openen.

Rond het Kall pad was het een onoverzichtelijk gevecht. Eenheden van Duitse Aufklärungsabteilung 116. en het 1056. Infanterie Regiment sneden regelmatig het Kall pad af, terwijl een Amerikaans bevoorradingskonvooi op en neer reed van Vossenack naar Kommerscheidt. General Cota zond de Task Force Davis om Schmidt te heroveren. Maar deze gevechtsgroep bereikte niet eens Kommerscheidt. Vier M10 tank destroyers van B Eskadron van het 893rd Tank Destroyer Battalion werden al uitgeschakeld voor ze de bosrand hadden bereikt die het Kall pad enige bescherming bood. Een compleet bataljon van het 109th Infantry raakte verdwaald en kwam uit in de buurt van Richelskaul. Bij Kommerscheidt werd tot op het bot gevochten. De Duitse 89. Infanterie Division viel met twee bataljons en vijftien tanks aan. De Amerikanen wisten er zes buiten gevecht te stellen, maar verloren zelf drie M10’s en twee M4 Shermans. Lt-Col Peterson kreeg een melding zich te melden bij General Cota, waardoor Ripple ter plekke het commando kreeg. General Cota was uitgeput door wat er met zijn 28th Division was gebeurd. Hij had dagen niet geslapen omdat hij geprobeerd had het overzicht te houden en zich aan de orders te houden. Toen Lt-Col Peterson, die tweemaal gewond was geraakt en strompelend zich meldde bij Cota, was het voor Cota te veel van het goede en hij viel met een flauwte tegen de grond.

In de middag van de 7de november trokken de Amerikanen uit Kommerscheidt terug het Kall pad op. Twee M10’s en een M4 dekten de aftocht aan de bosrand. General Hodges gaf uiteindelijk de order geheel terug te trekken. Dit ging onder grote verwarring gepaard. Verse troepen van de 112th zakten het Kall pad af, terwijl gewonden en uitgeputte manschappen naar boven kwamen. In het donker werd het een grote chaos. Een complete gewondenpost werd zodoende achtergelaten aan het Kall pad en deze raakte omsingeld door de Duitsers. Maar de mannen van de gewondenpost wisten op 11 november toch weg te komen. Was de landing op Omaha Beach, waar Cota een ware slachting zag, het viel in het niet met wat de 28th Division overkwam in Hürtgenwald. Al met al verloor de 28th met de toegevoegde eenheden 6184 man aan gevechtskracht. Alleen al het 112th Infantry Regiment dat naar Schmidt was vertrokken, daarvan keerden er slechts een handjevol min of meer gezond terug. 2093 soldaten van het 112th werden uitgeschakeld. Er waren 232 GI's gevangen genomen en 167 omgekomen. Er waren 719 gewonden gevallen en werden er nog eens 431 vermist. Maar liefst 544 waren slachtoffer geworden van uitputting en slechte verzorging, zoals loopgraafvoet.
Schmidt was een noot die te zwaar bleek om te kraken. Het verwoeste stadje werd uiteindelijk in februari 1945 ingenomen door eenheden van de 78th Division en 82nd Airborne Division.

Voor General Cota was het een zwaar drama. Zijn 28th 'Keystone' Division was zwaar gehavend. De bijnaam van de 28th, de 'Bloody Bucket' kon niet passender zijn. Tijdens een bijeenkomst op 9 november in Rott, waar de generaals Eisenhower, Bradley, Gerow en Hodges aanwezig waren, nam Hodges de uitgeputte Cota apart. General Hodges had het lef om Cota te verwijten dat hij te weinig had gedaan om precies te weten wat zich afspeelde en waar de manschappen van de 28th zich precies bevonden. Was Hodges zelf niet verantwoordelijk voor het enorme debacle door de 28th ‘het bos in te sturen’? Opvallend is dat de hoogste generaal, Eisenhower, zich zo dicht op het front waagde.

Onderdelen van de 28th Division werden later wederom ingezet in het Hürtgenwald, zoals tijdens de strijd om Hamich. De 28th Division leed in de strijd om het Hürtgenwald zeer zware verliezen; een totaal van 15.000 aan doden, gewonden en vermisten. Maar in januari 1945 was de oudste divisie van het Amerikaanse leger zo goed en kwaad weer op sterkte en werd ingezet in de Elzas.

Men kon nu veronderstellen dat de Amerikanen geen behoefte meer hadden om nog meer divisies de bossen van Hürtgen in te sturen, maar het 1st en 9th Army begon op 16 november met een hernieuwd offensief naar de Roer, als inleiding voor de tocht naar de Rijn.