Waren USS LCI(L) 91 en 92 verloren gegaan op hun eerste run-in, de USS LCI(L) 93 maakte een eerste landing om 09.45 uur op EASY-Red. Er waren 166 manschappen aan boord van Company I, en 37 van Company M van het 18th Regiment. Tijdens het afdalen via de loopplanken werden verschillende soldaten door Duits vuur getroffen. Terwijl het ontschepen gaande was, trof de bemanning een verstopte soldaat aan bij het achterschip. Door angst overmand, weigerde hij van boord te gaan. Schipper Lt.(jg) Budd B. Bornhoft waarschuwde de soldaat voor de gevolgen, maar hij bleef weigeren. Nadat de gewonde soldaten die van de loopplank waren geschoten, weer aan boord waren gehaald, liet Bornhoft de #93 zichzelf lostrekken via het sleepanker aan de achterzijde en zette koers naar de USS Samuel Chase.

Aangekomen bij de Chase werden de gewonden aan boord van het transportschip gebracht, en werd tevens de muitende soldaat overgedragen (onduidelijk wat ooit van hem is geworden). De #93 nam vervolgens weer een lading manschappen aan boord, behorende tot onder andere Engineers van de 5th Special Brigade en manschappen van de 453rd Amphibious Truck Company. Voordat deze naar het strand konden, moest de #93 even wachten want de torpedobootjagers van DESRON 18 kozen positie om stellingen te beschieten.

Onderwijl liep de LCI(L) 487 op EASY-Red aan. Aan boord waren 36 man van Company M en 167 manschappen van Company K, 18th Regiment, 1st Infantry Division, plus de vervangende officier 1st Lt. William Messer. Tijdens de run-in 'pakte' het sleepanker niet, wat tot problemen kon leiden als de LCI weer achteruit ging slaan en los moest zien te komen van het strand. Lt. Messer was één van de eersten die de bakboord loopplank opging, maar werd na enkele passen dodelijk getroffen toen een explosie van een granaat of mortier insloeg. Ook anderen werden gedood en raakten gewond. Meer granaten sloegen tegen de LCI(L) 487. Boatswain Mate 2nd Class Kennedy Coulter zag een kazemat waar vuur vandaan kwam en vroeg toestemming om het 20mm kanon erop te mogen richten, dit werd geweigerd. De manschappen probeerden zo snel mogelijk via de stuurboordplank van de #487 te komen, maar velen werden getroffen, waarvan verschillende dodelijk. Besloten werd door schipper 'Baggy Pants' Lovell dat een deel van de bemanning ook van het zwaar getroffen schip moest evacueren. Enkelen zouden proberen met opkomende vloed de #487 los te komen.

Niet ver van de vastgelopen #487 kwam de USS LCI(L) 93 wederom naar het strand. Een enorme klap, veroorzaakt door een mijn, sloeg een gat in de achterzijde van de #93 waardoor een motor compleet werd losgerukt. In wilde paniek wilde iedere soldaat van het schip, en sommige gingen over de reling de zee in, om door hun zware bepakking onder water te worden getrokken en verdronken. Een enkeling die de tijd had genomen om de lifebelt (zwemband) op te blazen, hadden geluk om te kunnen drijven, maar op de golven was het ook levensgevaarlijk, al het Duitse vuur leek opeens geconcentreerd op de #93. Aan boord van de #487 zag de evacuerende bemanning de #93 op 100 meter afstand liggen, hier dacht men een veilige 'haven' te vinden. Maar de #93 was tegen die tijd al zeker tien keer getroffen door granaten.

Schipper Lt.(jg) Budd B. Bornhoft realiseerde dat de USS LCI(L) 93 en de verderop liggende #487 verloren waren en vroeg aan de torpedobootjagers Emmons en Doyle te helpen bij de evacuatie. Deze stuurden boten om te helpen de mannen van boord te halen. Werd de #93 verlaten, aan boord van de #487 bleven mannen om de gaten te stoppen. Later op de dag toen het vloed werd wist men de USS LCI(L) 487 weer los te krijgen en deze keerde terug naar zee.

De USS LCI(L) 93 leek te repareren, en er werden pogingen gedaan de LCI te redden. Het grote gapende gat aan de stuurboord plecht werd weer dicht gelast, en ook de kleinere gaten gedicht, maar door omstandigheden die in de vergetelheid zijn geraakt, werd de #93 toch niet gered en gesloopt.

Tot slot de LCI(L) 94 en Robert Capa. Er is een jarenlange discussie gaande over de beroemde oorlogsfotograaf Robert Capa, en dan met name, hoe laat hij op Omaha Beach arriveerde en hoelang hij vervolgens op het strand bleef. Rond 07.50 uur liep de USS LCI(L) 94 vast op het strand op de grens van de sector DOG-Red en EASY-Green. De schipper, Lt. Gene 'Popeye' Gislason, had besloten verder oostwaarts de #94 te lossen toen hij zag hoe zwaar de USS LCI(L) 91 en #92 het te verduren hadden. Hij koerste vervolgens op een plek af tussen St.Laurent-sur-Mer en Colleville-sur-Mer, in de sector EASY-Red. Aan boord waren 36 man van de 29th MP's, 101 manschappen van 112th Combat Engineers en 42 man van B company, 104th Medical Battalion, 29th Division, 179 man in totaal.

Nadat de loopplanken waren neergelaten, kwamen de manschappen in beweging. De granaten, mortieren en kogels gierden rond de mannen die instinctief in elkaar doken,... Maar de groep was in beweging, maar bijna 200 man van boord te krijgen van een traag slingerende LCI nam zijn tijd. Bepakt en bezakt wankelden de mannen over de loopplanken golven in. Iedere man minimaal 15 seconden nodig om van boord te komen en in het water te stappen dat bijna tot borsthoogte reikte. Vanaf de niet al te stabiele LCI vertrokken 8 man per minuut. 80 man hadden dus 10 minuten nodig, 160 man 20 minuten. In het gunstigste geval heeft het lossen dus tussen de 20 á 25 minuten in beslag genomen, maar waarschijnlijk iets langer om de 179 man te lossen.

Aan de wal werd direct begonnen gewonden te verzorgen en verschillende gewonden werden naar de #94 gebracht door de hospikken. Toen de laatste van de manschappen van boord gingen, kwam er, volgens overlevering, opeens een fotograaf door het water gewaad, met zijn fototoestellen hoog boven zijn hoofd gaf hij te kennen aan boord te willen. Lt. Gene Gislason gaf toestemming. Deze was op dat moment druk doende de #94 los te krijgen, maar een kabel was met een LCVP verstrengeld wat tijd koste. Capa was nog maar juist aan boord, wat ongeveer rond 08.20 uur moet zijn geweest, toen de brug werd getroffen door drie granaten. Robert Capa en de gewonden aan boord van de USS LCI(L) 94 werden naar de USS Samuel Chase overgebracht. Later die dag is de Chase vertrokken uit het strijdgebied om in de ochtend van 7 juni de haven van Weymouth binnen te lopen. Robert Capa nam de trein naar Londen, om daar geconfronteerd te worden met de 'mislukte foto's'. Kort daarop vertrok Capa weer naar Normandië, om foto's te maken die wel goed werden afgedrukt.

De USS LCI(L) 94 bleef in de buurt van Normandië en deed als escorte vaartuig dienst om andere landingsvaartuigen te begeleiden naar Frankrijk. Deze missie duurde tot oktober, toen op de 5de de USS LCI(L) 94 vertrok naar Charleston, South Carolina. In december 1945 ging #94 van Norfolk naar San Diego via het Panama kanaal. Op 8 april 1945 werd de bestemming Okinawa, via Pearl Harbor, waar ze op 30 mei arriveerde. Na landing activiteiten en vervolgens mijnenveeg missies, was de oorlog op 25 november 1945 haar oorlog voorbij toen ze vanuit Japan naar de VS terugkeerde. De #94 ontving 6 battlestar voor haar diensten waarna ze op november 1947 werd afgevoerd voor de sloop.

Rond 08.00 uur kwam USS LCI(L) 553, geflankeerd door de #412 (aan bakboord), en #410 (stuurboord) naar EASY-Red. #412 loste haar manschappen direct onder de zwaarst verdedigde positie, Wn 62, maar bleef net buiten het schootsveld van zwaar geschut. De manschappen van de drie schepen kwamen redelijk ongeschonden aan wal, maar terwijl de #410 en de #412 zich wisten los te trekken van het strand, bleef de #553 vastzitten en was een 'sitting duck'. Twee 8.8cm granaten sloegen in het landingsvaartuig. Er zat voor de bemanning maar één ding op, de LCI(L) 553 werd verlaten en de bemanning zocht dekking onder aan de heuvel. En zo bleef de #553 als een wrak achter op Omaha Beach.

Een groot deel van de 1st Infantry Division landde vlak voor Wn 62 waar moordend machinegeweer vanaf kwam, maar ook dodelijke mortier granaten die ingeschoten waren op de onderste rand van de heuvel met het strand. Oberleutnant Frerking in een observatiebunker van Wn 62 stuurde een batterij aan van 4 X 10,5cm kanonnen, aan die nabij Houtteville stond opgesteld, zo'n zes kilometer in het achterland. Met het commando 'Dora, Feuer!', werd aangegeven de vloedlijn bij eb te bestoken, hier waren deze kanonnen op ingeschoten. In 2000 verscheen het boek ‘Wn 62, Erinnerungen an Omaha Beach: Normandie, 6. Juni 1944', van de Duitse veteraan Hein Severloh. Severloh had een MG42 post op Wn 62, en na het verschijnen van zijn boek werd er beweerd dat Severloh verantwoordelijk was voor de dood van 1000 tot 2000 Amerikanen in zijn sector. Dat deze aantallen, afgeschoten door één man, overtrokken zijn, tracht ik uit te leggen op een aparte pagina:

Hadden de LCI(L)'s het zwaar te verduren tijdens de landingen, met name op Omaha Beach, er waren ook schepen die een knal konden uitdelen, en die met gevaar voor het vastlopen in de ondiepe wateren, zich dicht onder de kust waagden om ondersteuning te bieden aan de landende troepen in de kleinere landingsvaartuigen, dit waren de US Navy Destroyers,....

---