De Tweede Wereldoorlog neemt zeer veel van mijn tijd in beslag (nu al langer dan de oorlog duurde). Waar de interesse voor die periode vandaan komt, daarvoor moet ik terug naar de boekenkast van mijn vader en zijn verleden. Mijn vader ontviel me op te jonge leeftijd om hem echt te hebben leren kennen en naar zijn geschiedenis te vragen. Mijn vader heeft een groot gedeelte van de oorlog in Duitsland gezeten waar hij verplicht te werk was gesteld door de Duitsers en waar hij nooit over wenste te spreken (…'te erg voor woorden'). Maar het hield hem de rest van zijn leven wel bezig en verschillende boeken werden verslonden (was hij op zoek naar het antwoord van waarom,..?).

Mijn diensttijd bij het 12de Pantser Infanterie Bataljon, Garde Regiment Jagers bracht me in de omgeving van Arnhem waar ik meer leerde over 'Market-Garden' (de luchtlanding-grondoperatie om de brug van Arnhem te bereiken in september 1944). Dit kwam mede omdat in onze kazerne, de Oranje kazerne te Schaarsbergen, de speelfilm 'A Bridge Too Far' vertoond werd tijdens de landelijke premiere. Mijn aanleg voor het herkennen van typen tanks en vliegtuigen, bracht me zelfs eens voor de klas 'Tank-herkenning' en mijn tekentalent leverde iedere twee weken de 'tank-op-het-prikbord' op.

Jaren was mijn wens eens Normandië te bezoeken, het gebied waar de bevrijding van West-Europa in 1944 was ingezet. In 1995 was het pas zover,… het voelde als een 'thuiskomen'. Ik raakte besmet met het virus dat 'Overlord' heette. Elk jaar dat daarop volgde bezochten en bezoeken ik en mijn vrouw, Corry, Normandië om te zoeken naar het verleden. Gelukkig is mijn echtgenote ook enthousiast om geschiedenis te ondergaan (afgewisseld met een heerlijke strandwandeling, het liefst op Utah Beach). Over Utah gesproken, we zijn verschillende malen naar de Verenigde Staten geweest, en daar kon ik mijn hart ophalen bij de prachtige musea die de luchtvaart als thema hebben.

Mijn ervaringen opgedaan in Normandië leidde tot het schrijven van een rondtrip voor een collega en zijn schoonvader. De beschrijving kreeg ik niet meer terug (was een mooi boekie!). Maar mijn collega stelde voor dat ik er een website aan moest wijden. Door schade en schande (vooral 'schande') verscheen langzaam een tour door Normandië op het web wat zeer veel positieve reactie opriep. Een 'menneke' uit België, 'Max' Horemans, nam contact op met het voorstel dat hij ruimte had op zijn server om mijn site op onder te brengen (die tot dan op een van 'reclame-vergeven-gratis-provider-site' zat). Dankzij Max, (een zeer beminnelijke Belg!) kreeg ik spelenderwijs veel tips en uitleg hoe de zaak te verbeteren. Ik trok de stoute schoenen aan en ging ook 'professioneel' op een eigen server. Nu is 'www.strijdbewijs.nl' een begrip onder de geïnteresseerden voor de Tweede Wereldoorlog. In april 2011 ontmoette ik Max voor het eerst in Steenbergen, waar Max een tour had gemaakt rond de hier omgekomen vlieger Guy Gibson. Nog geen maand later op 13 mei 2011 overleed Max plotseling en wordt tot op de dag vandaag deerlijk gemist.

Maar het zou niet bij Normandië blijven, een weekje Ardennen en ik was daar weer bezig,… een weekje Duitsland,… ook weer op zoek naar sporen en resten. Waar we nu ook in Europa rondreizen, altijd zijn we op de uitkijk naar de geschiedenis 1939-1945. Er staat nog veel op ons verlanglijstje, zoals Berchtesgaden, Auschwitz en het tankmuseum in Munster. Ook van de slagvelden van de Eerste Wereldoorlog, daar zouden we meer van willen zien. Maar ook veel lokaties die op het lijstje stonden zijn onderwijl al bezocht. Een project dat al jaren broeide was Operation Market-Garden te behandelen. In 2008 was het eindelijk zover en kon deze 'Bridge Too Far' eindelijk on-line. Verder bezochten we Colditz, het voormalige krijgsgevangenen kasteel, in het voorjaar van 2014, een wens sinds de TV serie ging toen in vervulling. Naar aanleiding van de pagina's over Oradour-sur-Glane werd ik door Eva Jinek geïnterviewd voor het radioprogramma 'Met Het Oog Op Morgen', in 2013. Het laatste grote project, over de bunkers en dergelijke van Denemarken ging eind 2018 online.

Geboren in 1956 was ik eigenlijk net iets te laat om de overgang mee te mogen maken dat het militaire vliegtuig van de propeller overging in de straalmotor. Nog levendig staat me bij dat men zo af en toe de ramen kon horen rinkelden als er weer een Starfighter de geluidsbarrière doorbrak. Waar het luchtvaartvirus vandaan komt, ik zal het wel nooit achterhalen. Een stimulans was het starten van een verzameling modelvliegtuigjes die op vrije dagen in elkaar werden geplakt. Ook begonnen luchtvaartblaadjes te verschijnen. Helaas waren de betere altijd in het engels geschreven. Langzaamaan begon ik die taal me meester te maken en durfde ik boeken aan te schaffen die de luchtvaarthobby nog meer aanwakkerde. Verschillende boekenkasten werden gevuld met naslagwerken, die ik nu dankbaar gebruik om strijdbewijs te vullen.

Onderwijl heb ik reeds enkele malen een tour mogen verzorgen langs de stranden van Normandië. De eerste maal was een dagje met Nederlands militair personeel die ik mocht rondleiden langs de stranden van Omaha Beach en Pointe du Hoc. Dit smaakte beslist naar meer, en zo organiseerde ik samen met Idee Tours, gerund door de buurtjes Ingrid en Dirk Gorter (de buschauffeur) in een echte touringcar driemaal een zeer succesvolle rondtrip door Normandië.

Twee keer heb ik mee mogen doen aan de 'beste historische website van Nederland', en eindigde ik in de hogere regionen (respectievelijk 26ste en 15de). In 2015 besloot ik dat strijdbewijs.nl ook een Facebook pagina verdiende,... in 2020 staat de teller bijna op 5000 volgers! Ook is sinds december 2015 de website www.strijdbewijs.nl opgenomen in de Koninklijke Bibliotheek, een feit waar ik best trots op ben.

Geboren in Friesland (Anjum) kwam ik op mijn vijfde in Enkhuizen. Hier ging ik voor het eerst naar (kleuter)school, een Fries jongetje dat geen woord 'Hollands' sprak. Na enkele ruzies met klasgenootjes over onbekende woorden, maakte ik mij het lokale dialect snel meester, het 'Enkhuzers' is nu mijn voertaal. Op de LTS probeerde men mij om te bouwen tot een timmerman. Hier was ik de eerste van mijn klas die een brommer had. Het was een afzichtelijk ding, lekte olie, maar iedereen wilde wel even achterop. Na het behalen van het diploma, op mijn 16de ben ik toen begonnen in de bouw.

Na enkele jaren mocht ik een jaar lang meewerken aan de restauratie van de houten klokkentoren van de Westerkerk, een geweldige job. Maar de economie was niet best, en ik verloor mijn baan. Vervolgens bij een klein bedrijfje twee jaar van alles 'betimmerd' in en rond Amsterdam, van grachtenpanden, winkels, bioscopen, tot hotels.

Toen werd mijn vader ziek, longkanker. Ik keerde terug naar mijn oude baas, en werkte weer in Enkhuizen. Op woensdag 21 januari 1976 stierf mijn vader na een ziekbed van slechts enkele maanden. Een jaar later in januari 1977 begon mijn diensttijd waar mij respect, dicipline en kameraadschap (lees; elkaar helpen) werd bijgebracht, al had ik dat naar mijn mening niet echt nodig. Toen zag ik het als verloren tijd, maar achteraf, ben ik blij en trots dit hebben moeten ondergaan. Ik heb mijn dienst verhaal op de site geplaatst, waar het ontdekt werd door schrijvers. Zodoende heb ik voor twee boeken een bijdrage mogen leveren.

In 2013 werd de speurtocht naar mijn vaders verleden serieus opgepakt met een bezoek aan Duitsland.
Hoe dit tot stand kwam, en welke zaken we terug vonden wordt duidelijk gemaakt op deze pagina's:

Na mijn diensttijd werd mijn 'expertise' als timmerman gebruikt tijdens de opbouw van het Buitenmuseum, welke een belangrijk onderdeel is van het Zuiderzeemuseum . Na voltooiing van het museumdorp kon ik blijven in een andere functie. In Enkhuizen leerde ik mijn vrouw Corry kennen waarmee ik op 7 februari 1980 trouwde. In 1993 trokken we naar Andijk waar wij nog steeds wonen.

Maar het bleek niet altijd zonnig in Andijk. Eind 2017 werd ik getroffen door twee maal een longontsteking, waarbij de laatste een dubbele was. Langzaam aan leek ik de strijd te verliezen. In het ziekenhuis begrepen ze niet dat mijn lichaam niet op de antibiotica reageerde. Na op de intensive care aan de beademing te hebben gelegen, kwam men erachter dat er leukemie achter zat, 'hairy cells' in het beenmerg. Na chemo en zwaar ziek, begon langzaam het leven weer in het lijf te komen. In september 2018 was ik eindelijk weer sterk genoeg om Normandië te bezoeken. Maar ik was moe en klaar met werken. Op 30 december 2018 ben ik vervroegd met pensioen gegaan.

Naar aanleiding van 'Strijdbewijs' zocht journalist Gert Janssen mij op, om een interview af te nemen voor het Reformatorisch Dagblad. We spraken af bij Mario in Harderwijk zodat het in een gepaste omgeving afgenomen kon worden, in de GMC van Mario. Het grote artikel (over twee pagina's) verscheen in de week voor de 75 jarige D-Day herdenkingen, in juni 2019. Onderwijl was ik toen druk doende om een nieuwe battlefieldtour voor te bereiden naar Normandië in september van dat zelfde jaar. Deze ging van start op 8 september en leverde alleen maar enthousiaste reacties van de medereizigers op. Ik durfde zelfs een lezing te geven die oorspronkelijk een uurtje zou duren maar uiteindelijk twee uur in beslag zou nemen,... De foto heronder is genomen op de Amerikaanse begraafplaats in Colleville-sur-Mer tijdens de battlefieldtour in september 2019.