Zoals al eerder aangegeven was de Mitchell ook gebruikt als fotoverkenner, maar haar ultieme cameracarrière kwam na de oorlog. Het bleek een uiterst stabiel platform om vliegbewegingen mee vast te leggen voor speelfilms. In de jaren vijftig was er reeds een B-25 met een aangepaste neus voor de film ‘This is Cinerama’. Het bedrijf van Frank Tallman en Paul Mantz (Tallmantz Aviation Inc.) zou de specialist worden op het gebied van deze filmtak.

Deze organisatie, Tallmantz Aviation Inc, was onder andere betrokken bij ‘The Battle of Britain’, ‘Catch-22’, ‘Hanover Street’ en ‘Memphis Bell’. Het cameraschip, B25J, 44-30823 (N1042B) werd, samen met het eerste 'camera-ship', N1203 in ‘Catch-22’ (1970) niet alleen als cameraplatform gebruikt maar ook als 'acteur' toen deze toestellen in camouflage in de formatie meevlogen. Hierboven is de B25J, 44-30823 te zien tijdens het filmen van 'The Final Countdown waarin ze de beelden schoot van de Japanse 'Zero' jagers, maar zelf niet in beeld komt (of andere B-25 bommenwerpers).

Als acteur was de B-25 het eerst te zien in de speelfilm ‘Thirty Seconds Over Tokyo’, uit 1944, over de vergeldingsactie tegen Japan onder commando van Jimmy Doolitlle (zie eerder op de pagina's). Twee jaar na de aanval op Japan door de B-25’s werd de film onder regie van Mervyn LeRoy uitgebracht. Het verhaal was gebaseerd op de dat van Captain Ted W. Lawson (gespeeld door Van Johnson). Spencer Tracy kroop voor deze gelegenheid in de rol van Jimmy Doolittle. Het was een propaganda film, het werd gemaakt op het hoogtepunt van de oorlog, maar werd ten tijde van première bejubeld.

Vanwege dat het propaganda gegeven hoog in het vaandel moest staan, wordt voorbij gegaan aan het feit dat Lawson na de crash landing in China zijn been geamputeerd moest worden. Ook het verlies van 16 bommenwerpers werd niet genoemd, noch dat zeven bemanningsleden omkwamen. Voor de film kon men B-25C en D’s lenen (in plaats van de B-25B’s) van de USAF welke tussen originele beelden werden gesneden.

In 1945 deden er Mitchell’s mee aan ‘God Is My Copilot’. Het draaide dan wel om de P-40 Tomahawk, er deden maar liefst 18 Mitchell's aan mee van de 952nd B-25 Transition Group.
Ook na de oorlog kon men in speelfilms een B-25 tegenkomen. Met de vele science-fiction films die in de jaren 50 van de vorige eeuw bij bosjes werden geproduceerd, maakt soms een B-25 haar opwachting, zoals in de B-film 'Them!'. In deze film raken mieren besmet door radioactiviteit en groeien uit tot 'afschuwelijke monsters'.

Voor de, in Amerika mateloos populaire, TV serie ‘The Twilight Zone’, werd een aflevering gemaakt over een B-25 bommenwerper welke in de woestijn crashte, ’King Nine Will Not Return’. Het was losjes gebaseerd op het waar gebeurde verhaal van de B-24 Liberator bommenwerper ’Lady Be Good’, die in 1958 in de Libische woestijn werd gevonden. Deze aflevering van ‘The Twilight Zone’, werd in deptember 1960 voor het eerst uitgezonden. Het draait hier om een achtergebleven bemanningslid, Captain James Embry (een rol van Robert Cummings), die geveld door koorts, zijn plaats moest afstaan aan een andere vlieger. Schuldgevoel doet Embry jaren later heen en weer slingeren tussen waan en werkelijkheid, als hij de krantenkop leest dat de B-25 ’King Nine’ is gevonden. Danig in de war wordt hij opgenomen. Embry beweert zelfs dat hij bij het wrak is geweest, waarop dokters hem verzekeren dat dat alleen in zijn hoofd heeft afgespeeld. Even later vindt een verpleegster zijn schoenen, deze zijn gevuld met zand,…

’ King Nine Will Not Return’ was niet de laatste keer dat een verwijzing naar de, in de woestijn gecrashte ’Lady Be Good’ werd gemaakt. De TV film ’Sole Survivor’ werd voor het eerst uitgezonden in 1970. Hoofdrollen waren voor William Shatner (‘Startrek’) en Richard Bashart. Het verhaal volgt hoe het zes man verging van een B-25 (’Home Run’) die een noodlanding maakt in een woestijn. In ’Sole Survivor’ besluit de navigator Hamner vroegtijdig het toestel per parachute te verlaten als hij zich realiseert dat het niet goed gaat als de B-25 getroffen is door Flak.

Maar de B-25 vliegt nog geruime tijd verder voor het een harde landing maakt. De andere vijf vliegers aan boord overleven het niet, maar blijven als geesten rond het wrak van de B-25 ‘hangen’ tot ze worden gevonden. Voor Sole Survivor werd de B-25J 44-30979 gebruikt. Delen van het wrak, met de nose-art ’Home Run’ gehandhaafd, heeft nog jaren buiten in opslag gelegen bij het Air Museum in Orange County, Californië, Uiteindelijk is het gesloopt.

In 1965 kwam ’In Harm’s Way’ uit, met in de hoofdrollen John Wayne en Kirk Douglas, en een kleine rol voor de B-25J, 44-30478 (N9754Z). Het werd een B-25 met een opmerkelijke historie. Op 7 mei 1965 vloog een dronken piloot, midden in de nacht, met haar over Waikiki. Tijdens de vlucht ramde het toestel een radiotoren, maar landde verder heelhuids op Honolulu, waarna de piloot gearresteerd werd. De schade werd niet gerepareerd en het toestel werd daarna alleen nog gebruikt voor de film ’Tora, Tora Tora’, toen het, uitgerust met één staartvlak om op een A-20 Havoc te lijken, werd verwoest voor de film in een hangaar waar een ‘Zero’ jager in duikt.

Het meest spectaculaire gebruik van de B-25 was wel in ‘Catch-22’. Het was de laatste keer dat een formatie van 18 B-25’s bij elkaar werd gebracht. Mede dankzij deze film zijn er nu nog zoveel Mitchell’s vliegwaardig. Na de opnames werden de B-25's te koop aangeboden voor $3000 tot $6000. Aangezien dit zo'n spectaculaire film is met B-25 Mitchell's, verdient deze film eigen pagina's (KLIK HIERBOVEN OP DE FOTO).

In 2019 ging de zesdelige TV serie ‘Catch-22’ in première. Speelde in de speelfilm Alan Arkin de hoofdrol (naast de B-25 natuurlijk), in de TV serie wordt de rol van John Yossarian vertolkt door Christopher Abbott. Twee van de zes afleveringen werd geregisseerd door George Clooney die er ook een rol in speelde (Major Scheisskopf). Er waren voor de TV serie twee B-25 bommenwerpers beschikbaar: B-25J, 44-30423 (N3675G) 'Photo Fanny', van de Planes of Fame Museum in Chino, California, die voor de gelegenheid tot 'Fly Me Hight!' uitgedost. Tevens hadden de makers de beschikking over B-25J, 45-8898 (N898BW) 'Axis Nightmare' afkomstig van Tri-State Warbird Museum in Batavia, Ohio. De rest van de B-25's werden uit de computer getoverd.

Nog even terugkomende op de B-25 camera-ship's, voor ‘Memphis Belle’ werd het B-25 camera-schip N1042B ingezet. Het meest vreemd uitgedoste van de cameraplatforms moet toch wel B-25J, 44-31508 (N6578D) zijn geweest dat als ‘The Psychedelic Monster’ werd ingezet bij het vervaardigen van ‘Battle of Britain’. Na de opnames van 'Battle of Britain' vertrok N6578D weer naar de Verenigde Staten om op Caldwell, New Jersey langzaam aan vergeten te worden. Uiteindelijk werd het toestel weer luchwaardig gemaakt door de 'B-25 Bomber Group of Ocala', Florida, en Dan Powell uit Boerne, Texas. Er werd weer een originele neus aangebracht, waarop het eerst de naam 'Chapter XI' ontving en later nog enige tijd de naam 'Lucky Lady' droeg. Maar in 1999 werd N6578D aan de grond gehouden in Franklin, Virginia, waar het snel achteruit ging en er geen toekomst meer voor het toestel leek te zijn, zeker geen luchtwaardige,...

Maar in 2017 is dan toch begonnen aan een grote restauratie van B-25J 44-31508 (ex-N6578D) in een kleine hangaar van Reevers Warbirds, in Adelaide, Australië. Het zal niet als de ‘The Psychedelic Monster’ worden gerstaureerd, maar, en dat was een leuke verrassing voor Nederlandse luchtvaart enthousiasten,... als de B-25C-NA (N5-131) zoals gevlogen bij het Nederlandse 18 Squadron in de Tweede Wereldoorlog. Jarenlang stond de 44-31508 met weinig geluk als de 'Lucky Lady' te verpieteren op het vliegveld van Franklin in Virginia, in de Verenigde Staten. In enkele maanden tijd is de voormalige 'Lucky Lady' omgetoverd tot een 'Nederlandse kist' als de N5-131 'Pulk' met op de staartvlakken de valse Amerikaanse registratie 41-12916.

De eigenaar, Peter Smythe, hoopt het toestel op den duur luchtwaardig te maken. Het is niet het enige toestel dat Smythe in zijn collectie heeft. In de collectie zijn te vinden de B-26, 44-35898 Invader, een B-17 in stukken en brokken, twee Spitfires (BS219 en BS234), een Curtiss P-40 Kittyhawk A-29-99 en een Republic P-43 Lancer, de meeste toestellen wachten op een ingrijpende restauratie,...

Het meest verspild was de B-25 Mitchell in ‘Hanover Street’ (1979). Ondanks Harrison Ford en Lesley Anne Down, kon de regisseur, Peter Hyams er geen goede film van maken. Het verhaaltje is ook vrij ongeloofwaardig. David Halloran (Harrison Ford), is verlieft op Margaret Sellinger (Lesley-Anne Down), die getrouwd is met geheim agent Paul Sellinger (Christopher Plummer). Halloran en Paul Sellinger worden op een geheime missie gestuurd naar Frankrijk, waarbij hun vliegtuig wordt neergeschoten en de twee 'liefdes rivalen' moeten samenwerken om uit handen te blijven van de Duitsers. Niet alleen is de verhaallijn ongeloofwaardig, ook historisch gezien klopt het niet, de USAAF vloog niet met de B-25 vanuit Engeland. Desondanks zijn de vijf B-25's fraai uitgevoerde bommenwerpers. De 'Gorgeous George-Ann', de B-25J-30NC, 44-30925 (N9494Z) welke ook in de film 'Catch-22’ te zien was, is de persoonlijke kist van Harrison Ford. Deze B-25 is nu ondergebracht in het Belgische luchtvaart museum in Brussel.

Van de andere vier B-25's die een opwachting maakten in ‘Hanover Street’ is het volgende bekend: 'Brenda's Boys', de B-25J-20NC, 44-29121 (ex-N86427) staat in de tentoonstelling van Museo del Aire, Madrid, Spanje. 'Marvellous Miriam', de B-25J-20NC, 44-29366 (ex-N9115Z) is te zien in Hendon, in het RAF Museum. 'Big Bad Bonnie', de B-25J-30NC, 44-30210 (N9455Z) zou weer luchtwaardig gemaakt worden bij Aero Trader, Chino, California. Helaas is 'Amazing Andrea', de B-25J-30NC, 44-86701 (N7681C) verloren gegaan tijdens een brand in een hangaar van Musee de l'Air in Parijs, Frankrijk.

De laatst keer dat er meerdere B-25's meededen in een film, was voor 'Pearl Harbor' (2001). Deze mislukte film herhaalt, geregisseerd door Michael Bay, na de Japanse aanval op Pearl Harbor, de Doolittle Raid nogmaals. Het verhaal draait om twee vrienden, Danny Walker gespeeld door Josh Hartnett en Rafe McCawley (Ben Affleck), die helden worden en natuurlijk verliefd waren op dezelfde vrouw (voor Hollywood begrippen, de miss-cast Britse Kate Beckinsale in de rol van Evelyn Johnson). Ondanks een budget van 140 miljoen dollar, vind deze schrijver de Doolitle Raid het meest geslaagde segment uit de film. Als men de film zou her-monteren met minder heldhaftig geschreeuw, en alleen bepaalde segmenten over de 'Battle of Britain' (met minder Ben Affleck) en 'Doolittle Raid' (met minder Affleck) zouden gebruiken, dan hou je een puike oorlogsfilm over,... Ook dat achteraf bekend werd dat regisseur Michael Bay zich uiterst seksistisch gedroeg tegenover Kate Beckinsale, doet afbreuk aan Pearl Harbor.